Η πρώτη μεγάλου μήκους της Μεξικάνας Λουσία Καρέρας, είναι ένα δράμα «εσωτερικού» χώρου. Αρχικά στο σπίτι της Πιλάρ, το πατρικό της που μοιράζεται με τον ηλικιωμένο πατέρα της, για τον οποίο φτιάχνει με φροντίδα πρωινό όσο αυτός κοιμάται, πριν εκείνη φύγει για τη δουλειά. Επιστρέφοντας το απόγευμα, τα κομμάτια της μπανάνας στο μπολ με τα δημητριακά του έχουν μαυρίσει, η πορτοκαλάδα και το γάλα του είναι ανέγγιχτα. Ο πατέρας της είναι νεκρός.
Η δράση θα μεταφερθεί ακόμη πιο εσωτερικά, στο μυαλό της, εκεί που σοκαρισμένη καταφεύγει για να ξαναζήσει ευτυχισμένες στιγμές από το παρελθόν, την παιδική της ηλικία, ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τον μπαμπά της να διαβάζει παραμύθια και να φαντασιωθεί (;) άλλες ποιο ενήλικες ξεκάθαρα ερωτικές στιγμές μαζί του.
Στην πιο καταλυτική σκηνή του φιλμ (ακόμη κι αν την βλέπουμε σε... «fantasy flash back»), δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η σχέση της Πιλάρ με τον πατέρα της, είναι πιο στενή απ΄ ότι συνήθως, ενός παιδιού με τον γονιό του, κάτι που εξηγεί απόλυτα τον τρόπο που η απώλειά του είναι τόσο σοκαριστική για αυτήν, ώστε όταν ο αδελφός της την απομακρύνει από το σπίτι της να φτάσει σχεδόν στα όρια της τρέλας.
Μοιάζει λοιπόν μάλλον παράδοξο ότι η Καρέρας στη συνέντευξη τύπου για το φιλμ, δήλωσε ξεκάθαρα ότι η ερωτική σκηνή στο φιλμ της υφίσταται μόνο στη φαντασία της Πιλάρ και πως, κάθε ερμηνεία του φιλμ της που περιλαμβάνει την αιμομιξία σαν πιθανό παράγοντα, είναι λανθασμένη.
Δυστυχώς αν δεχτούμε την άποψή της, τότε το φιλμ της και η σκηνοθεσία της αποτυγχάνουν να αποσαφηνίσουν τις ιδέες της, καθώς βλέποντας το, τις αντιδράσεις της ηρωίδας, των γύρω της, αλλά και του κοινού στην αίθουσα, πολύ απλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος ερμηνείας του συναισθηματικού και ψυχολογικού αντίκτυπου που έχει ο θάνατος πάνω στην Πιλάρ.
Ομως και πέρα από το συγκεκριμένο, πρόβλημα στην ερμηνεία ενός στοιχείου που μοιάζει τουλάχιστον προφανές, το «Νοs Vemos, Papá» κατορθώνει να χτίσει μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα κι ένα λεπτομερές ψυχολογικό πορτρέτο, αλλά όχι απαραίτητα και μια ολοκληρωμένη ταινία.
Εν τούτοις, το ντεμπούτο της Καρέρας, που υπήρξε σεναριογράφος του βραβευμένου με Χρυσή Κάμερα στις Κάννες «Año Βisiesto» του Μάικλ Ρόου, αφήνει υποσχέσεις για μια ενδιαφέρουσα συνέχεια. Που ελπίζουμε να είναι περισσότερο ξεκάθαρη στο ποιες δεν είναι οι προθέσεις της...
Διαβάστε περισσότερα για το 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι
Δείτε το τρέιλερ
