Ενας από τους σημαντικότερους Βρετανούς ηθοποιούς του θεάτρου και της οθόνης, ο Τζον Χερτ έφυγε χθες, Παρασκευή 27 Ιανουαρίου, σε ηλικία 77 ετών, έπειτα από μάχη με τον καρκίνο του παγκρέατος. Αν και είχε ήδη ανακοινώσει την ασθένειά του από το 2015, αυτό δεν τον σταμάτησε από το να εργάζεται σχεδόν μέχρι το τέλος, με μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις να κοσμεί την «Jackie» του Πάμπλο Λαραΐν.
Παραγωγικότατος, με πάνω από 200 credits στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, τίμησε με την παρουσία του τόσο καλλιτεχνικές ταινίες όσο και blockbuster, αντιμετωπίζοντας πάντα με τον ίδιο σεβασμό και σοβαρότητα κάθε ρόλο, όσο μικρός ή ριψοκίνδυνος κι αν ήταν αυτός, και προσδίδοντας σε κάθε χαρακτήρα του βάθος και πολλαπλά επίπεδα, με χάρη και διακριτικότητα που πρόδιδαν το τεράστιο ταλέντο που κρυβόταν πίσω τους. Οπως αυτόν του εν αγνοία του καταδικασμένου σε θάνατο, στο «Alien» του Ρίντλεϊ Σκοτ, με μια από τις πιο διάσημες σκηνές θανάτου στην ιστορία του σινεμά, ή εκείνον του βασανισμένου freak στον «Ανθρωπο Ελέφαντα» του Ντέιβιντ Λιντς.
Με σήμα κατατεθέν το χλωμό, λιπόσαρκο πρόσωπό του και τη μελαγχολική φωνή, που τον έκανε περιζήτητο για ρόλους voice over, ο Χερτ δεν ήταν ακριβώς το πρότυπο του χολιγουντιανού ζεν πρεμιέ και του γοητευτικού πρωταγωνιστή, κάτι που ο ίδιος έμοιαζε να έχει αποδεχτεί και εν τέλει μετατρέψει σε προτέρημα, χτίζοντας την καριέρα του μέσα από εντυπωσιακές ερμηνείες σε δεύτερους ρόλους που εύκολα θα «εξαφανίζονταν» χωρίς έναν ηθοποιό του δικού του βεληνεκούς να τους αναδείξει.
Ο Τζον Χερτ με τον πραγματικό Κουέντιν Κρισπ
Γεννημένος το 1940 σε ένα χωριό ανθρακωρύχων κοντά στο Τσέστερφιλντ, θα ξεκινούσε την καριέρα του στη βρετανική τηλεόραση. Θα πραγματοποιούσε την πρώτη του σημαντική κινηματογραφική εμφάνιση στο «A Man for All Seasons» (1966) του Φρεντ Τσίνεμαν, όμως ο ρόλος που θα τον έκανε διάσημο και θα αναδείκνυε πραγματικά το εύρος του ταλέντου του ήταν εκείνος του Κουέντιν Κρισπ στο γυρισμένο για την τηλεόραση «The Naked Civil Servant» (1975), βασισμένο στα απομνημονεύματα του περιθωριακού, πληθωρικού gay συγγραφέα και καλλιτέχνη που τάραξε τη συντηρητική Αγγλία με τις ανδρόγυνες εμφανίσεις του και τις εμπρηστικές δηλώσεις του – έναν ρόλο που ο Χερτ θα επαναλάμβανε το 2009 στο «An Englishman in New York».
«I, Claudius»
«To Εξπρές του Μεσονυχτίου»
Για την τηλεόραση θα επιφύλασσε ακόμα έναν από τους καλύτερους ρόλους του, εκείνον του ψυχοπαθούς Ρωμαίου αυτοκράτορα Καλιγούλα στο κλασικό πλέον «I, Claudius» (1977), ενώ λίγο μετά η ερμηνεία του ως νεαρού τοξικομανή στο «Εξπρές του Μεσονυχτίου» (1978) θα του χάριζε την πρώτη του υποψηφιότητα για Οσκαρ (Β’ Ρόλου) και μαζί με την παρουσία του στο υπερεπιτυχημένο «Alien» (1979), όπου παρά τον μικρό του ρόλο θα συνόψιζε όλη τη φρίκη του άγνωστου τρόμου μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, θα ανέβαζε την αναγνωρισιμότητά του και θα επισφράγιζε το πέρασμά του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Βιώνοντας τον απόλυτο τρόμο στο «Alien»
Η δεύτερη υποψηφιότητα για Οσκαρ, Α’ Ρόλου αυτή τη φορά, θα ερχόταν με τον «Ανθρωπο Ελέφαντα» (1980), όπου ο Χερτ θα παρέδιδε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, υποδυόμενος σπαρακτικά και κάτω από τόνους προσθετικού μακιγιάζ τον παραμορφωμένο Τζον Μέρικ, κρύβοντας μια σπάνια ευαισθησία και ευφυΐα κάτω από το τερατώδες προσωπείο του και χαρίζοντας στον πραγματικό αυτό χαρακτήρα τη δικαίωση που ποτέ δεν απόλαυσε στη σύντομη και βασανισμένη ζωή του, περιφερόμενος ως αξιοπερίεργο στα freak shows και στα επιστημονικά σαλόνια του βικτωριανού Λονδίνου.
Στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, στον «Ανθρωπο Ελέφαντα»
Από τότε, ο Χερτ θα αποτελούσε σταθερή παρουσία τόσο σε βρετανικές όσο και σε αμερικανικές παραγωγές και μια ερμηνευτική εγγύηση όπου κι αν εμφανιζόταν, από τη θρυλική αποτυχία της «Πύλης της Δύσης» (1980) του Μάικλ Τσιμίνο μέχρι το δυστοπικό «1984» (1984) του Μάικλ Ράντφορντ ή το φιλοσοφικό γκανγκστερικό φιλμ «The Hit» (1984) του Στίβεν Φρίαρς, όπου θα υποδυόταν έναν σχεδόν σιωπηλό δολοφόνο.
«The Hit»
«1984»
Τα τελευταία χρόνια, η καριέρα του Χερτ θα γνώριζε μια νέα εντυπωσιακή άνθηση, σημάδι ίσως της τεράστιας εκτίμησης που έτρεφε προς το πρόσωπό του μια ολόκληρη γενιά νεότερων δημιουργών, συμμετέχοντας σε φεστιβαλικά και οσκαρικά χιτ όπως το «Dogville» και το «Melancholia» του Λαρς φον Τρίερ, το «Tinker, Tailor, Soldier, Spy» του Τόμας Αλφρεντσον και το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους, αλλά και franchise όπως οι ταινίες του Χαρι Πότερ, blockbuster φαντασίας όπως το «V for Vendetta» και το «Hellboy», και διεθνείς συμπαραγωγές όπως το «Snowpiercer» του Μπονγκ Τζουν-Χο. Οποιες κι αν ήταν οι συνθήκες, όμως, όσο μεγάλο το budget και φαντασμαγορικό το σκηνικό, εκείνο που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η ήρεμη δύναμη και η κατανόηση με την οποία προσέγγιζε ακόμα και τους πιο ανισόρροπους χαρακτήρες που υποδυόταν, που τον έκαναν να φαντάζει βαθιά ανθρώπινος ακόμα και στις πιο φευγαλέες εμφανίσεις του.
Με την Τίλντα Σουίντον στο «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί»
Με τον Γκάρι Ολντμαν στο «Tinker, Tailor, Soldier, Spy»
Διαβάστε ακόμη
Tags: Τζον Χερτ
