Ο Βιμ Βέντερς υπολογίζει ότι τράβηξε περισσότερες από 10.000 polaroids μεταξύ του 1978 και του 1988 όσο η καριέρα του βρισκόταν στο απόγειό της, αλλά λιγότερες από 3.500 έχουν απομείνει. «Η αλήθεια είναι ότι απλά τις χάριζες. Είχες μπροστά σου τον άνθρωπο του οποίου την φωτογραφία είχες μόλις βγάλει και ήταν σαν εκείνος να είχε περισσότερα δικαιώματα πάνω της απ΄ότι εσύ. Οι Polaroids με βοήθησαν στο να κάνω τις ταινίες μου, αλλά δεν τις έβγαζα για να τις κρατήσω. Ήταν “μιας χρήσης”
O ίδιος λέει ότι όλες οι φωτογραφίες της έκθεσής του που έχει τον τίτλο «Instant Stories» είναι τραβηγμένες σε μια περίοδο όπου «δεν υπήρχε θλίψη και θυμός, δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο αθωότητα, όχι μόνο από μένα, αλλά από όλους γύρω μου. Οι ταινίες που κάναμε τότε γίνονταν από την μια μέρα στην άλλη, δίχως ιδιαίτερη σκέψη. Τις κάναμε με το ένστικτο και κάπως έτσι τράβαγα κι αυτές τις φωτογραφίες».
Δείτε ακόμη: «Tokyo-Ga». Οταν ο Βιμ Βέντερς «επισκέφθηκε» τον Γιασουτζίρο Οζου
Ο Βέντερς πήρε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή ως δώρο από τον πατέρα του όταν ήταν παιδί στο Ντίσελντορφ αλλά ακόμη κι αν τραβά φωτογραφίες όλη του τη ζωή δεν θεωρεί τον εαυτό του φωτογράφο. Κι ομολογεί ότι ήταν διστακτικός όταν η γκαλερί τον προσέγγισε να εκθέσει τις Polaroids του. «Το νόημα σε αυτές τις Polaroids δεν είναι στις ίδιες τις φωτογραφίες, είναι στις ιστορίες πίσω τους. Γι αυτό και η έκθεση ονομάζεται «Instant Stories», ο κατάλογος της έκθεσης είναι περισσότερο ένα βιβλίο με ιστορίες παρά ένα φωτογραφικό βιβλίο».
Ιστορίες που περιλαμβάνουν ανθρώπους όπως ο Ντένις Χόπερ, ο Ρόμπι Μϊλερ, ο Χάρι Ντιν Στάντον, η Ανι Λίμποβιτς ή η Πάτι Σμιθ στην οποία ο Βέντερς χάρισε την παλιά του Polaroid μηχανή όταν αγόρασε καινούρια, ιστορίες από μια εποχή που μοιάζει τόσο μακρινή και ξεθωριασμένη όσο οι φωτογραφίες του από τότε.
Δείτε ακόμη:
