Αν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής τότε, αυτό που καθρεφτίζεται εδώ, στα μάτια (ηρώων και μη), που αποτελούν ένα από τα βασικά στοιχεία της πλοκής της ταινίας (αφού ο ήρωας που υποδύεται ο Μάικλ Πιτ είναι ένας επιστήμονας που προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει την εξελικτική πορεία του ματιού), δεν είναι σίγουρα όσο βαθύ ή συναρπαστικό θα ήθελε.
Το φιλμ του Μάικ Καχίλ (το ντεμπούτο του «Another Earth» υπήρξε μια από τις μεγάλες επιτυχίες του Φεστιβάλ του Σάντανς το 2011) είναι σίγουρα φιλόδοξο, όμορφο και δοκιμάζει να σκάψει βαθύτερα απ΄όσο τελικά καταφέρνει, χτίζοντας μια ιστορία για την επιστήμη, την πίστη, τον έρωτα, την μετενσάρκωση την ψυχή και ναι, τα μάτια, αλλά αποτυγχάνει να συνθέσει τις επιμέρους εικόνες και ιδέες σε ένα σύνολο με συνοχή και σοβαρότητα.
Ο Πιτ είναι ένας μοριακός βιολόγος εμμονικός με τα μάτια και την λειτουργία τους, που από μικρός τραβάει φωτογραφίες από τις ίριδες των ανθρώπων που γνωρίζει και προσπαθεί να αποδείξει ότι η εξελικτική πορεία του ματιού, μπορεί να αναλυθεί σε 12 ξεκάθαρα βήματα. Κι αν η θεωρία του μοιάζει βαθυστόχαστη και λογική, θα είναι η βοηθός του που θα τον βοηθήσει να κάνει το έξτρα βήμα που θα χρειαζόταν για να την αποδείξει, την ίδια περίπου περίοδο που εκείνος θα ανακαλύψει ότι δυο μάτια εκτός από το να τα μελετάς μπορείς και να τα ερωτευτείς, όταν γνωρίζει μια νεαρή γυναίκα που θα τον γοητεύσει.
Και σχεδόν παράλληλα όταν η σχέση τους θα έρθει σε ένα άδοξο φινάλε, θα είναι η βοηθός του που θα κάνει το επόμενο βήμα, το οποίο θα σπρώξει την έρευνά τους, την σχέση τους και το στόρι της ταινίας με φόρα μπροστά. Μόνο που η πορεία που θα ακολουθήσει το φιλμ, μεταφυσική, υπαινικτική, γεμάτη ερωτήματα, δεν μπορεί στ΄αλήθεια να σταθεί στα πόδια της, ασθμαίνοντας κάτω από το βάρος μιας ελάχιστα πειστικής δραματουργίας που κάνει τα πάντα προβλέψιμα ακόμη κι όσα θα έμοιαζαν συναρπαστικά ανατρεπτικά και δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για το στιλ και τις όμορφες εικόνες, το sound design και την μουσική υπόκρουση παρά για την ουσία.
Ναι σίγουρα υπάρχουν πράγματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον στο φιλμ, γοητευτικές σκέψεις για την πίστη και την επιστήμη, για την αιθέρια φύση της ψυχής για την ζωή ή το τέλος της και πλάνα χορταστικής, σχεδόν συγκινητικής ομορφιάς, όμως δεν διασώζουν το φιλμ που καταρρέει κάτω από το βάρος της αισθητικής επιδειξιομανίας του, των σεναριακών ευκολιών του που μεταμφιέζονται ως μεταφυσικές υποσχέσεις, των κουραστικών συχνά ανούσιων διαλόγων, της μάλλον αμπελοφιλοσοφικής του διάθεσης.
Το « Ι Origins» είναι σαφές πως φιλοδοξεί να είναι μια από εκείνες τις ταινίες που αγγίζουν το ίδιο την καρδιά και το μυαλό, δημιουργώντας απορίες μαζί με συναισθήματα, ερεθίζοντας τόσο το θυμικό όσο και τον εγκεφαλικό φλοιό. Και το φιλμ του Κάχιλ που είχε αφήσει πολλές υποσχέσεις πριν δυο χρόνια με το «Another Earth» στο Φεστιβάλ του Σάντανς, όπου έκανε και την πρεμιέρα του και το «I Origins», θα μπορούσε πιθανότατα να είναι αυτή η ταινία. Κρίμα λοιπόν που τελικά δεν πηγαίνει πιο βαθιά από τον αμφιβληστροειδή, αφού σχεδόν το μόνο που καταφέρνει είναι να αντανακλάται και να εκτιμάται από τα μάτια...
