Γνωρίζει κανείς τι συμβαίνει όταν ανέβεις στη σκηνή να παραλάβεις το Οσκαρ σου και αυτό είναι... σπασμένο, ελαττωματικό, έχει τυπογραφικό λάθος; Η Ακαδημία αναλαμβάνει αμέσως να το επιδιορθώσει και να σου το στείλει ολοκαίνουργιο. Κάτι τέτοιο συνέβη το 1979, όταν ο Ααρον Ρόσιν κέρδισε το Οσκαρ Ηχου για τον «Ελαφοκυνηγό» του Μάικλ Τσιμίνο.
Μόνο που το Οσκαρ πήγε για επισκευή και... χάθηκε. Κάποιος το έκλεψε και δεν βρέθηκε ποτέ. Αυτό για την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου αποτελεί μελανό σημείο στην ιστορία της: τα Οσκαρ δεν αναπαράγονται, είναι μοναδικά, δεν πωλούνται, δεν αγοράζονται, δεν έχουν «τιμή». Το σήμα κατατεθέν είναι πολύ καλά προστατευμένο και καθιστά οποιαδήποτε τέτοια πράξη παράνομη. Αν κάποιος νικητής σκεφτεί να πουλήσει το Οσκαρ του, μόνο η Ακαδημία μπορεί να το αγοράσει πίσω - σύμφωνα με συμβόλαιο που ο νικητής είχε προϋπογράψει και για το ποσό του... ενός δολαρίου!
Fast forward στο σήμερα. Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε ένας τύπος ονόματι Τζέιμς Ντιουν, έβγαλε στο eBay «ένα σπάνιο Οσκαρ» προς πώληση. Και η Ακαδημία σήκωσε το φρύδι της. Μπορεί να είναι αυτό που έψαχνε εδώ και 3 δεκαετίες;
Θα μάθουμε την απάντηση σύντομα, καθώς μία μήνυση που κατατέθηκε χθες σε ομοσπονδιακό δικαστήριο στην Ουάσινγκτον, σοβαρεύει τα πράγματα και δηλώνει τις αυστηρότατες προθέσεις της Ακαδημίας να τιμωρήσει και να παραδειγματίσει.
Ο Ντιουν πάντως σταμάτησε την δημοπρασία και πούλησε το Οσκαρ πολύ γρήγορα (ενώ θα μπορούσε να ανεβάσει κι άλλο την τιμή αν περίμενε), όταν κατάλαβε την γκάφα του. Διαφήμιζε ότι πρόκειται για «σπάνιο Οσκαρ της προ-1950 εποχής» (σύμφωνα με εκτίμηση του ίδιου, που πιθανώς δεν ίσχυε). Το αγαλματάκι έφερε, δήλωνε ο Ντιουν, τον αριθμό «1928». Αυτό το στοιχείο έχει βάλει φωτιές στην έρευνα, καθώς ο ίδιος αριθμός/κωδικός, λέγεται ότι υπήρχε και στο κλεμμένο Οσκαρ. Φυσικά, μέχρι στιγμής όλα είναι αβάσιμα. Ο Ντιουν μπορεί να διαβάζει ή να διαδίδει κάποιες πληροφορίες λάθος; Επίσης, πρόκειται για αληθινό Οσκαρ ή απομίμηση.
Ο αγοραστής Εντγκαρντ Φρανσίσκο πάντως πίστεψε την γνησιότητά του. Τώρα βρέθηκε κι αυτός μπλεγμένος. Γιατί είναι εξίσου παράνομο να αγοράζεις κλεμμένο Οσκαρ. Η Ακαδημία επικοινώνησε και με τους δύο. Ο Ντιουν εξήγησε ότι αγόρασε το Οσκαρ σ' ένα τυχαίο παζάρι αντικειμένων, από αυτά που συνηθίζονται στην Αμερική σε περίπτωση μετακόμισης ή χρεωκοπίας. Ο Φρανσίσκο από την άλλη πλευρά είπε ότι το πήγε σε ειδικό εκτιμητή κι εκείνος τον πληροφόρησε ότι ήταν κάλπικο και για αυτό το... πέταξε! Μάλιστα ζητούσε από τον Ντιουν 15.000 δολάρια αποζημίωση.
Ολα αυτά, όχι απλά δεν ικανοποίησαν την Ακαδημία, αλλά την αγρίεψαν περισσότερο: η ευκολία που κάποιος «πετάει» ένα Οσκαρ, κάποιες αντικρουόμενες μαρτυρίες ανάμεσα στους δύο, η «σύμπτωση» του «1928» στοιχείου.
Αποτέλεσμα; Η μήνυση και στους δύο, πωλητή και αγοραστή, ζητώντας αποζημιώσεις: αν το Οσκαρ ήταν αυθεντικό (το οποίο θα φανεί στη δίκη) οι κατηγορούμενοι καλούνται να πληρώσουν 150.000 δολάρια. Αν ήταν ψεύτικο, αλλά καταχράστηκαν το copyright του για την αγοραπωλησία, καλούνται να πληρώσουν 25.000.
Πάντως κανείς θα σκεφτεί διπλά να επαναλάβει μία τέτοια γκάφα. Το ερώτημα όμως παραμένει: αρκετά αγαλματάκια έχουν κλαπεί. Η Ολυμπία Δουκάκις έχει μία διάσημη ιστορία για το πώς το κρατούσε στην κουζίνα του σπιτιού της και όταν διαρρήκτες μπήκαν στο σπίτι της και την έκλεψαν, πήραν και το Οσκαρ της. Κι αυτή είναι μόνο μία από αρκετές περιπτώσεις. Που πήγαν όλα αυτά τα αγαλματάκια; Κι αν είναι σε χέρια πάμπλουτων «συλλεκτών», η Ακαδημία θα είναι το ίδιο αμείλικτη με το 1%; Για παράδειγμα, γιατί κανείς δεν στάθηκε στο «παζάρι λόγω μετακόμισης ή χρεωκοπίας;» Ποιος είχε στην κατοχή του το Οσκαρ που βρήκε και αγόρασε ο Ντιουν;
