Κομμάτια της αυτοβιογραφίας του Ζεράρ Ντεπαρντιέ δημοσιεύτηκαν στην αδηφάγο Daily Mail που φυσικά δεν θα έχανε με τίποτα την ευκαιρία να είναι αυτή η πρώτη που θα έκανε την αποκάλυψη πως στα εφηβικά του χρόνια, ο Γάλλος ηθοποιός δούλευε ως rent boy, ήδη από τα 10 του χρόνια, δείχνοντας τουλάχιστον 15 και έχοντας ανακαλύψει από νωρίς πως είχε πέραση στους άντρες.
«Ηξερα από πολύ μικρός πως να ευχαριστώ τους ομοφυλόφιλους και κάθε φορά που κάποιος με πλησίαζε ζητώντας σεξ εγώ ζητούσα για αντάλλαγμα χρήματα», γράφει, προσθέτοντας πως συχνά λήστευε τους «πελάτές» του: «Τους έκλεβα. Τους χτυπούσα και έφευγα με όλα τα λεφτά τους.»
O Ζεράρ Ντεπαρντιέ στα νιάτα του
Αυτή, όμως, δεν είναι η μόνη «σκανδαλιστική» αποκάλυψη που κάνει ο Ντεπαρντιέ, τώρα που στο ναδίρ της καριέρας του αποφάσισε να κοιτάξει πίσω στη ζωή του, αφού δηλώνει πως συχνά βοηθούσε στο να ξεθάψουν πρόσφατα πεθαμένους από το νεκροταφείο προκειμένου να κλέψει χρυσαφικά και παπούτσια και πως στα 16 του χρόνια μπήκε για τρεις εβδομάδες στη φυλακή για την κλοπή ενός αυτοκινήτου. Και Μάης του '68 δεν ήταν για τον 23χρονο τότε Ντεπαρντιέ μια επανάσταση, αλλά ένας ακόμη τρόπος να βγάζει εύκολα χρήματα, αφού αποκαλύπτει πως έκλεβε τα πορτοφόλια και τα ρολόγια όσων έμεναν και κοιμόντουσαν στους δρόμους μετά τις διαδηλώσεις εναντίον της αστυνομίας...
Με τον γιο του, Γκιγιόμ, σε σκηνή από το «Aime ton père» του Τζέικομπ Μπέργκερ (2002)
O Ντεπαρντιέ αναφέρεται στην αυτοβιογραφία του και στον τραγικό θάνατο του γιου του, Γκιγιόμ, ο οποίος πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 37 ετών (αφού είχε αναγκαστεί να κόψει το πόδι του μετά από ένα ατύχημα με τη μηχανή του, σε μια από τις πιο τραγικές στιγμές της οικογένειας Ντεπαρντιέ) αλλά και στην ανικανότητά του να υπάρξει μέσα στα χρόνια ένας πατέρας για τα συνολικά τέσσερα - από δύο διαφορετικούς γάμους - παιδιά του. Οπως αναφέρει η Daily Mail ο Γάλλος ηθοποιός απάντσε στα παιδιά του όταν αυτά του είπαν πως δεν θέλουν να έχουν την παραμικρή σχέση μαζί του: «Τι θέλετε; Αλλάξτε το ονομά σας, για το όνομα του θεού, αν σας ενοχλεί τόσο». Και ρίχνει το φταίξιμο στο ότι δεν κατάφερε ποτέ να πει στα παιδιά του πως τα αγαπάει στον δικό του πατέρα, έναν μεταλλωρύχο και εθελοντή πυροσβέστη: «Δεν βρήκα ποτέ τις σωστές λέξεις. Ξέρω πως να λέω τα λόγια των άλλων, αλλά όταν αφορούν τη ζωή μου, είμαι ο γιος του Ντεντέ».
Με ένα ποτήρι κρασί μόνιμα κολλημένο στα χέρια του
Αναφερόμενος στο μεγάλο του πάθος, το ποτό, ο Ντεπαρντιέ αποκαλύπτει μια ευαίσθητη πλευρά του εαυτού του και εξηγεί πως πίνει επειδή έχει φοβίες: «Εχω εμμονή με το θόρυβο που κάνει το σώμα μου, το χτύπο της καρδιάς μου, το γουργουρητό των εντέρων μου, τον ήχο των κλειδώσεών μου. Είναι πια μια φοβία σε τέτοιο σημείο ώστε όταν είμαι μόνος μου στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου πρέπει να πιω για να μην ακούω, για να μην τρελαθώ. Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν είμαι τελείως μεθυσμένος.»
Με το «ρώσικο» διαβατήριο του
Και ολοκληρώνοντας τα κατορθώματά του, αφιερώνει χώρο και χρόνο στον καλύτερο του φίλο που δεν είναι άλλος από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο άνθρωπος που τον φυγάδευσε όταν, έχοντας σιχαθεί την κατάσταση (του φορολογικού) στη Γαλλία αναζήτησε μια νέα χώρα για να εγκατασταθεί. Γράφει για τη γνωριμία τους το 2008, όπου ένιωσε άμεσα την επαφή που είχαν μεταξύ τους: «Θα μπορούσαμε και οι δύο να είχαμε γίνει εγκληματίες. Νομίζω πως αυτό που άρεσε στον Πούτιν ήταν η πλευρά του χούλιγκαν που κρύβω μέσα μου... το γεγονός πως υπήρξαν φορές που είχα πέσει στο δρόμο από το μεθύσι. Ακριβώς όπως συνέβη σε μένα, κανείς δεν θα τον είχε πιστέψει όταν ήταν 15 ετών. Του γράφω συνεχώς. Είναι πολύ εύκολο. Λέω αυτά που θέλω να του πω, ένας τύπος τα μεταφράζει στα ρώσικα και έτσι φτάνουν στο γραφείο του. Του στέλνω γράμματα και του λέω τα πάντα. Είναι σαν ένα φιλαράκι. Τον διασκεδάζω και αυτός μου απαντάει.»
Κόντρα σε όλα όσα νιώθει τώρα πια για τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ και με τα περισσότερα από τα παραπάνω κομμάτια της αυτοβιογραφίας του να είναι πάνω - κάτω γνωστά μέσα στα χρόνια, είναι ειρωνικό πως αυτήν την εβδομάδα στις ελληνικές αίθουσες θυμίζει τον σπουδαίο ηθοποιό που υπήρξε πάντα, ερμηνεύοντας κάτι που περισσότερο και από τον Στρος-Καν, απ' όπου εμπνέεται το «Welcome to New York» του Εϊμπελ Φεράρα, θα μπορούσε να είναι απλά ο εαυτός του...
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Ζεράρ Ντεπαρντιέ
