Από την πρώτη του κι όλας ταινία «Hukkle», ο Γκιόργκι Πάλφι, έδειξε πως διεκδικεί μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεον των Ευρωπαίων σκηνοθετών του σήμερα, με κανόνες που ορίζονται μόνο από τον ίδιο, με μια γλώσσα που μπλέκει το ποιητικό με το γκροτέσκο σε ένα αποτέλεσμα που μπορείς να περιγράψεις ως γοητευτικά αλλόκοτο.
Το «Taxidermia» που τον έφερε ως τις Κάννες όρισε ίσως καλύτερα απ΄όλες τις ταινίες του, το στιλ του σινεμά του και εδώ, στην τελευταία ταινία του, μπορείς να δεις πολλές από τις δημιουργικές εμμονές του να επιστρέφουν.
Η ιστορία του «Free Fall» ξεκινά σε ένα άχρωμο συνηθισμένο διαμέρισμα της Βουδαπέστης, εκεί όπου ένα ζευγάρι ηλικιωμένων περνά ένα ακόμη βαρετό βραδύ. Μόνο που η κουβέντα που ξεκινά από το πιο τσάι θα πιουν καταλήγει γρήγορα στο πως εκείνος δεν την αγάπησε ποτέ. Πως δεν αγάπησε ποτέ.
Και αμέσως μετά, η γυναίκα, θα ανέβει αργά τις σκάλες προς την ταράτσα, κουβαλώντας το καροτσάκι για τα ψώνια και θα πηδήξει στο κενό. Μόνο που αντί να πεθάνει, θα σηκωθεί, λίγο στραπατσαρισμένη και θα αρχίσει να ανεβαίνει ξανά τις σκάλες -το ασανσέρ έχει χαλάσει- προς το διαμέρισμά της.
Στην πορεία, σε κάθε όροφο, η κάμερα του Πάλφι θα κάνει στάση σε ένα από τα διαμερίσματα για να επισκεφθεί τους ενοίκους του, την ζωή τους που μοιάζει συνηθισμένα διαστρεβλωμένη, αφού η «κανονικότητα» είναι κάτι που προφανώς δεν υπάρχει αν πιστέψουμε την ταινία.
Σε ένα από αυτά, μια γυναίκα περιφέρεται γυμνή ανάμεσα στους καλεσμένους δίχως κανείς να της δίνει σημασία. Σε ένα άλλο, ένα ζευγάρι θα προσπαθήσει να αποφύγει με πάση θυσία τα μικρόβια και της μολύνσεις, σε ένα τρίτο, μια γυναίκα θα φέρει τον εραστή της για να ζήσουν ένα ερωτικό τρίγωνο με τον άντρα της, σε κάποιο άλλο, ένα μικρό αγόρι συγκατοικεί με με την οικογενειά του, κι έναν ταύρο...
Ολα δείχνουν φυσιολογικά σε αυτόν τον μικρόκοσμο που χτίζει ο Πάλφι και την ίδια στιγμή, όλα μοιάζουν γκρεμισμένα, σαθρά, άρρωστα. Το δήγμα της σάτιρας είναι πάντα παρών στις μικρές αυτές ιστορίες, όμως η αίσθηση που αφήνουν δεν είναι ποτέ λιγότερο από θλιμμένη, ή επώδυνη.
Κι όπως συχνά συμβαίνει σε φιλμ που επιλέγουν την σπονδυλωτή δομή, κάποιες από αυτές τις ιστορίες είναι καλύτερα δομημένες από αλλά, όλες μαζί όμως ανοίγουν μια ρωγμή προς το χάος που κατοικεί στις κοινωνίες των ανθρώπων, στην καρδιά της σύγχρονης δύσης, στην ίδια την ανθρώπινη υπόσταση.
