Ξεκίνησε να παίζει από τα 17 του χρόνια και μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει, έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερες από 50 ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις, συνεργασίες με τον Μπερτράν Ταβερνιέ, τον Ντανιέλ Οτέιγ, την Κατρίν Κορσινί, τον Τζον Ράιτ (στο «Ανα Καρένινα») τον Ρεζί Βαρνιέ και τον Φρανσουά Οζόν, μια υποψηφιότητα για Σεζάρ υποσχόμενου νέου ηθοποιού (το 2010 για την «Πριγκίπισσα του Μονπεσιέ» του Μπερτράν Ταβερνιέ), βραβείο Lumiere Νέου Ηθοποιού το 2013 για το «Quai d'Orsay» του Μπερτράν Ταβερνιέ και το «Marius» του Ντανιέλ Οτέιγ και ένα σπουδαίο ρόλο στο «Υπόθεση: Αγνωστο DNA» του Φρεντερίκ Τελιέ που έφτασε μέχρι τα Σεζάρ υποψήφιο για Διασκευασμένο Σενάριο και Πρωτοεμφανιζόμενο Σκηνοθέτη, προβλήθηκε στο 17ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας και ετοιμάζεται για την έξοδό του στις ελληνικές αίθουσες στις 26 Μαΐου από την Danaos Films.
Η σχέση του με την Ελλάδα, όμως, ξεκίνησε νωρίτερα, όταν παιδί ακόμη επισκέφθηκε με την μητέρα του και τον αδερφό του την Αμοργό. H μητέρα του ενθουσιάστηκε με την Ελλάδα, έμεινε στην Τήνο, έμαθε ελληνικά, έγινε μεταφράστρια του Γιάννη Ρίτσου στα γαλλικά και «ανάγκασε» τον Ραφαέλ να αγαπήσει την Ελλάδα σαν τη δεύτερη πατρίδα του.
Διαβάστε ακόμη: 17 ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε στο 17ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου
«Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, δύο περίπου φορές το χρόνο, ανακαλύπτω πράγματα που δεν γνωρίζω, κομμάτια της πολυπλοκότητας αυτής της χώρας, της κουλτούρας της, της κατάστασης στην Ευρώπη. Ανακαλύπτω γιατί είναι τόσο σημαντικό για εμάς - τους Γάλλους και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους - το γεγονός πως είστε ακόμη μαζί μας. Διάβασα το "Η Δυστυχία του να Εισαι Ελληνας" του Νίκου Δήμου και λέει πως για τους Ευρωπαίους οι Ελληνες είναι κάτι σαν Αραβες και για τους Αραβες οι Ελληνες είναι Ευρωπαίοι και πως η ιστορία της Ελλάδας είναι τόσο μεγάλη που είναι πολύ δύσκολο για τη νέα γενιά να μπορέσει να υπάρξει. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα έχουμε και στη Γαλλία. Εχουμε μεγάλη ιστορία που μερικές φορές η νέα γενιά νιώθει να πλακώνεται από αυτήν. Νιώθω στενά συνδεδεμένος με την Ελλάδα. Δεν μιλάω ελληνικά. Βλέπω όσο μπορώ τις ελληνικές ταινίες που βγαίνουν στις γαλλικές αίθουσες, όπως το «Xenia» του Πάνου Χ. Κούτρα που μου άρεσε, μαθαίνεις πολλά από τις ταινίες για τη σημερινή Ελλάδα. Είδα και τον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου, η καταγωγή του είναι από την Τήνο. Η σχέση μου με την Ελλάδα είναι σχεδόν σωματική. Χθες που έφτασα στην Αθήνα ένιωσα μια ανακούφιση. Ξέρω πως είναι δύσκολα εδώ και πολλοί φίλοι μου και νέοι της γενιάς μου φεύγουν από τη χώρα. Αλλά αυτό που νιώθω είναι ότι μέσα από αυτήν την κρίση θα εμφανιστεί μια νέα γενιά που θα σταθεί με θετικό τρόπο μπροστά στην αλλαγή.»
Tags: Ραφαέλ Περσονάζ
