«Μήπως το Sundance έγινε πολύ μεγάλο; Αυτό είναι κάτι που θα αποφασίσουν οι άλλοι. Εγινε πολύ μεγάλο για μένα; Αυτό είναι πιθανό, με την έννοια ότι συνειδητοποίησα πως πνίγομαι μέσα σ' αυτό. Νιώθω πολύ ευχαριστημένος με το να μπορώ απλά να επιστρέφω σε αυτό περιοδικά για να εξασφαλίζω ότι μένει πιστό στους αρχικούς του στόχους και πως δεν ξοδεύει τόσο πολύ χρόνο στο να βγάζει λεφτά. Το Sundance είναι στην πραγματικότητα ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός. Υποτίθεται ότι αφορά τους ανεξάρτητους δημιουργούς, ανθρώπους που αλλιώς δεν θα είχαν κάποια τύχη στη βιομηχανία. Πρέπει να μείνουμε πιστοί σε αυτήν την αξία. Δεν μπορούμε να το αφήσουμε να γίνει σαν το Μπέβερλι Χιλς. Την πρώτη χρονιά που το Φεστιβάλ έγινε στο Παρκ Σίτι, υπήρχε μόνο ένα σινεμά και αυτό σε κακή κατάσταση. Χρειάστηκε να βρίσκομαι έξω από αυτό και να πείθω τον κόσμο να μπει μέσα, σαν τους κράχτες έξω από τα στριπτιζάδικα. Πολύ γρήγορα έγινε κάτι διαφορετικό από αυτό που οραματίστηκα.»
Τρεις περίπου δεκαετίες πριν από αυτή τη δήλωση, το 1978 ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, έχοντας βγάλει αρκετά χρήματα από τα «Butch Cassidy and the Sundance Kid» και «Downhill Racer», ίδρυσε το Φεστιβάλ του Σάντνανς, στην περιοχή που είχε αγοράσει στην ανατολική πλευρά του Ορους Τιμπανόγκος, βορειοανατολικά του Πρόβο στη Γιούτα. Το, για πολλά χρόνια, σημαντικότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Αμερικής, ήταν προορισμένο αποκλειστικά στο να προωθεί και να ενισχύει τον αμερικάνικο ανεξάρτητο κινηματογράφο. Από τις αίθουσές του πέρασαν οι σημαντικότεροι Αμερικάνοι δημιουργοί, πριν το Φεστιβάλ αρχίσει να μεταλλάσσεται σε μια ισχυρή εμπορική δύναμη που συνάντησε την έτσι κι αλλιώς στουντιοποίηση του ανεξάρτητου σινεμά.
H παραπάνω δήλωση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, αυτή που στην πραγματικότητα αποκάλυψε και τη σταδιακή αποχώρηση του από το Φεστιβάλ του Σάντανς, έγινε στη συνέντευξη Τύπου του δεύτερου Sundance London. Μαζί με την απογοήτευσή του, ο Ρέντφορντ μοιράστηκε με τους δημοσιογράφους και την πικρία του: «Είναι αστείο. Υποστηρίξαμε όλους αυτούς τους δημιουργούς για 30 χρόνια και όμως κανένας δεν μου ζήτησε ποτέ να παίξω σε κάποια από τις ταινίες τους. Το έβρισκα πάντα περίεργο μέχρι που ο Τζει Σι Τσάντορ μου ζήτησε να παίξω στην καινούρια του ταινία. Τελικά, βρέθηκα να είμαι μέρος αυτού που δημιούργησα.»
Η ταινία αυτή είναι το αριστουργηματικό «Ολα Χάθηκαν». Δεν θα παιζόταν ποτέ στο Φεστιβάλ του Σάντανς, όπως το ξέρουμε.
Διαβάστε ακόμα:
