Είδαμε το «Contagion» του Στίβεν Σόντερμπεργκ: Μια ταινία με συμπτώματα ασθένειας

Οι σταρ στο «Contagion» πεθαίνουν με τους ίδιους ρυθμούς με τους κανονικούς ανθρώπους και η θέση του ονόματός σου στους τίτλους δεν σου εξασφαλίζει ανοσία. Αυτό είναι ένα από τα σημάδια που φανερώνουν ότι το φιλμ του Σόντερμπεργκ είναι προϊόν ενός ανεξάρτητου μυαλού κι όχι μια μηχανής των στούντιο. Μόνο που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα χρειαζόμασταν περισσότερα.

Η ταινία του ξεκινά τη δεύτερη μέρα της εξάπλωσης ενός φονικού ιού αγνώστου προέλευσης, με την Γκουίνεθ Πάλτροου, στο αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ, εμφανώς άρρωστη, να τηλεφωνεί σε κάποιον που προφανώς δεν είναι ο άντρας της.

Λίγες μέρες αργότερα πίσω στην Αμερική, θα πεθάνει μετά από μια κρίση στο νοσοκομείο, το πρώτο αμερικάνικο θύμα ενός ιού, που έχει ήδη αρχίσει να εξαπλώνεται εκτός ελέγχου.

Ο Σόντερμπεργκ θα ακολουθήσει την πορεία του στον πλανήτη, μέσα από ένα ταχύ, γεμάτο ρυθμό μοντάζ, για να καταλήξει στους ήρωές του, τους ανθρώπους από τις οργανώσεις υγείας που προσπαθούν να τον περιορίσουν και να βρουν ένα εμβόλιο, τον Τζουντ Λο στον ρόλο ενός αντιπαθή blogger που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον πανικό, και τον Μάτ Ντέιμον που υποδύεται τον πρώην σύζυγο της Πάλτροου και της κόρης του, που δείχνουν να επιβιώνουν από την μόλυνση.

Το φιλμ πετυχαίνει να σε κάνει να κοιτάζεις καχύποπτα κάθε έναν που βήχει η φταρνίζεται στην αίθουσα, χτίζει μια αληθοφανή αναπαράσταση του πανικού και της απόγνωσης που καταλαμβάνει τον πληθυσμό στο πρόσωπο μιας απειλής, αλλά δεν καταφέρνει να μεταδώσει την αγωνία και την απελπισία των χαρακτήρων, με αποτέλεσμα να μην σε τρομάζει, όσο θα έπρεπε. Η αποσπασματική μορφή του, ο τρόπος που η δράση προχωρά μέσα από σχεδόν ασύνδετα μεταξύ τους στιγμιότυπα, το γεγονός ότι κάποιοι χαρακτήρες όπως αυτός της επιδημιολόγου Μαριόν Κοτιγιάρ ξεχνιούνται από το φιλμ για κάμποση ώρα, δεν βοηθά να βυθιστείς στην δράση, και τον τρόμο των ηρώων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το «Contagion» δεν είναι καλοφτιαγμένο και «διασκεδαστικό» , αν μπορείς να αποκαλέσεις έτσι μια ταινία που θέλει να καρφώσει στο μυαλό σου την εικόνα ενός επερχόμενου ύπουλου θανάτου.

Μόνο που, μια ακόμη συνηθισμένη ταινία για μια επιδημία, δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε από το φιλμ του Σόντερμπεργκ.