O αγαπημένος των Καννών (και δικός μας) Γούντι Αλεν έφερε την 45η ταινία του «Irrational Man» στο 68ο Φεστιβάλ και μαζί τις πρωταγωνίστριές του, Εμα Στόουν και Πάρκερ Πόζι, αλλά και το πανέξυπνο, αιρετικό χιούμορ του. Αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή της επίσημης συνέντευξης Τύπου της ταινίας, όπου ο 80χρονος σκηνοθέτης φάνηκε να αντιμετωπίζει τις μάλλον χλιαρές και κοινότυπες ερωτήσεις των δημοσιογράφων με δαιμονισμένη όρεξη.
Διαβάστε ακόμα: Η κριτική του Flix για το «Irrational Man»
.
Σας παραθέτουμε τις 10 μεγαλειώδεις στιγμές της συνέντευξης Τύπου, όπου ο νεοϋρκέζος σκηνοθέτης μίλησε για το σινεμά, τον παραλογισμό, τη φιλοσοφία και την μόνιμη κινητήριο δύναμη στη ζωή ενός ανθρώπου: το φόβο του θανάτου.
Υπάρχουν παράλογες επιλογές, όπως αυτή που κάνει ο ήρωάς του; Υπάρχουν κρίσιμες στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Στιγμές που πρέπει να επιλέξει ποιο δρόμο θα πάρει. Αν πάρει τη σωστή απόφαση, όλα πάνε καλά. Αν πάρει τη λάθος απόφαση, τότε θα πληρώσει το τίμημα. Πάντως, ποιος μπορεί να κρίνει αν κάτι ήταν "παράλογη" απόφαση; Ο ήρωάς μου παίρνει την απόφαση που πιστεύει. Ολοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι. Οτι η ζωή μας έχει νόημα για κάτι. Πάρτε για παράδειγμα τους θρησκευόμενους ανθρώπους. Εχουν πάρει την απόφαση να θυσιάζουν την ευχαρίστηση σε αυτή τη ζωή, περιμένοντας την ανταμοιβή στην επόμενη. Αυτό δεν είναι παράλογο; Εκείνοι όμως το πιστεύουν. Κι αυτό κάνει τη ζωή τους να έχει νόημα...»
Είναι οι ταινίες ένας τρόπος να αντιμετωπίζει κανείς την σκληρότητα της ζωής; «Δεν υπάρχει μία απόλυτη απάντηση στην μελανή πραγματικότητα της ζωής. Ο,τι κι αν μας λένε οι φιλόσοφοι, οι παπάδες ή οι ψυχαναλυτές. Η ζωή έχει τη δική της ατζέντα και σε ισοπεδώνει. Ολοι ξέρουμε που θα καταλήξουμε μια μέρα. Το μόνο που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης είναι να προσπαθήσει πείσει τον κόσμο ότι αξίζει να ζει - κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο λέγοντάς του, ψέμματα. Απασχολώντας τον με ταινίες. Αυτό είναι το μόνο συμπέρασμα που έχω βγάλει στα 80 μου χρόνια. Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Μόνο αντιπερισπασμοί. Ανοίξτε την τηλεόραση, δείτε μία ταινία, μη σκέφτεστε. Αυτό κάνω κι εγώ: βλέπω ταινίες ή γυρίζω ταινίες και δεν σκέφτομαι ότι κάποτε θα γεράσω, όχι ακόμα, και θα πεθάνω. Είναι προτιμότερο να πιστεύω ότι το πρόβλημα της ζωής μου είναι πώς θα στήσω ένα δύσκολο πλάνο, από το ότι ο πλανήτης θα καταστραφεί, θα μας κάψει ο ήλιος, όσα κάναμε δε θα υπάρχουν πια, εμείς δε θα υπάρχουμε πια, τίποτα δε θα υπάρχει πια. Θα πεθάνουμε, θα πεθάνουν οι αγαπημένοι μας, θα πάθουν Εμπολα ξέρω γω. Από τον Φρόιντ, μέχρι τον Νίτσε και τον Γιουτζίν Ο Νιλ, όλοι το έχουν πει: η πραγματικότητα είναι αβάσταχτη...»
Πώς του φαίνεται η εμπειρία της τηλεοπτικής σειράς που γυρίζει για την Amazon; «Ενα τεράστιο λάθος. Δεν έπρεπε να δεχθώ. Δεν έχω ιδέα από τηλεόραση, δε βλέπω τηλεόραση, δεν ξέρω τι κάνω. Προσπαθώ κάνοντας το καλύτερο που μπορώ. Φοβάμαι ότι θα τους απογοήτευσω στην Amazon. Δεν έπρεπε να δεχθώ. Μου είναι πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω τι κάνω. Θα είναι μία τεράστια αποτυχία...»
Οσο μεγαλώνει ένας καλλιτέχνης, τόσο πιο σοβαρά θέματα προσεγγίζει με τη δουλειά του; «Σε μένα συνέβη το αντίθετο. Ηθελα από μικρός να κάνω σοβαρά έργα - ήρωάς μου ήταν ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Εκανα κωμωδίες γιατί εκεί ήταν το ταλέντο μου. Με ήθελαν να κάνω τον κόσμο να γελάει, δεν ήθελαν τίποτα άλλο από μένα. Αν ήταν στο χέρι μου θα έκανα την μία βαριά ταινία μετά την άλλη. Δε θα έκανα ποτέ, καμία κωμωδία...»
Πώς επέλεξε τις πρωταγωνίστριές του; «Είχα γνωρίσει την Εμα Στόουν πριν από χρόνια στο γραφείο μου. Μετά, ήμουν στο γυμναστήριο, περπατούσα στο διάδρομο και έβλεπα μια ταινία και ξαφνικά πετάχτηκε η Εμα. Ηταν απολαυστική: όμορφη κι αστεία κι έξυπνη. Της πρότεινα να συνεργαστούμε και ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Εδωσε βάθος στο ρόλο που δεν περίμενα να δώσει. Κι όσο για την Πάρκερ Πόζι, ήθελα δεκαετίες ολόκληρες να βρω έναν ρόλο για αυτή στις ταινίες μου. Εκτός του ότι είναι υπέροχη ηθοποιός, αγαπώ το άκουσμα του ονόματός της: Πά-ρκερ Πό-ζι. Ηθελα πάντα να πω στο σετ και να φωνάξω "μα που είναι επιτέλους αυτή η Πάρκερ Πόζι...»
Το κάστινγκ μιας ταινίας είναι το κυριότερο κομμάτι της «Συχνά μου καταλογίζουν ότι σκηνοθετώ υπέροχα τους ηθοποιούς μου, ξέρω να σκηνοθετώ γυναίκες ηθοποιούς κλπ. Τίποτα δεν ξέρω. Το έχω ξαναπεί στο παρελθόν και το ξαναλέω: από τη στιγμή που ένας σκηνοθέτης επιλέξει κανείς καλούς ηθοποιούς έχει τελειώσει η δουλειά του. Πρέπει να τους εμπιστεύεσαι και να βγαίνεις από τα πόδια σου. Ηταν μεγάλα ταλέντα πριν σε γνωρίσουν και θα είναι μεγάλα ταλέντα και μετά από την ταινία τους. Μην επεμβαίνεις στη δουλειά τους, μη τους καταστρέφεις...»
Θα ξαναγύριζε κάποια από τις ταινίες του με την οποία δεν έμεινε ευχαριστημένος; «Θα τις ξαναγύριζα όλες. Ετσι κι αλλιώς το μόνο που θυμάμαι από αυτές είναι τα λάθη τους. Για αυτό και δεν τις ξαναβλέπω ποτέ. Γιατί τα λάθη ξεπηδούν από την οθόνη και με στεναχωρούν. Ο Τσάρλι Τσάπλιν είχε την πολυτέλεια, γιατί τότε το φιλμ δεν ήταν ακριβό, να γυρίζει μία ταινία, να τη βλέπει, να σημειώνει τα λάθη και να τη γυρίζει όλη από την αρχή. Θα τις ξαναγύριζα όλες αν είχα τα χρήματα και οι ηθοποιοί μου το χρόνο...»
Εχετε γυρίσει ταινίες για φόνους, εσείς έχετε σκεφτεί ποτέ το φόνο; «Ακόμα κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Βαριέμαι αφόρητα τις συνεντεύξεις...»
