Ο Ρομπ Επστάιν και ο Τζέφρι Φρίντμαν μοιάζει να καταφέρνουν αριστουργήματα όταν καταπιάνονται με το ντοκιμαντέρ («The Times of Harvey Milk», «Celluloid Closet»), αλλά όχι με τη μυθοπλασία («Howl»).
Αφηγούμενοητη βιογραφία της Λίντα Λάβλεϊς, η ταινία εντοπίζεται στα πρώτα χρόνια της καριέρας της, όταν στα 21 παντρεύτηκε τον Τσακ Τρέινορ, γοητευτικό τυχοδιώκτη που την εκμεταλλεύτηκε ώσπου να ξεζουμίσει την τελευταία δεκάρα από την εμφάνισή της και την... επιδεξιότητά της στο στοματικό σεξ, αλλά και της ασκούσε σωματική βία και ψυχολογικό πόλεμο.
Η ταινία παρουσιάζει τις σχέσεις αιτιότητας της ζωής της Λάβλεϊς με τρόπο αφελή (η μητέρα της την καταπίεζε, ο πατέρας σιωπούσε), σχηματίζοντας μια μάλλον κλισέ ιστορία αυτοδικαίωσης, ένα ανθρώπινο success story με απρόβλεπτες παραμέτρους αλλά συνηθισμένη ζωή.
Η Αμάντα Σάιφριντ έχει τον απόλυτο έλεγχο του ρόλου της, αλλά δεν μπορεί, ακόμα, να ξεπεράσει την υποκριτική παιδικότητά της. Ο Πίτερ Σάρσγκααρντ, ως Τσακ, ξεφεύγει σ’ ένα ντελιριακό μελόδραμα επιπέδου Μάρθας Βούρτση. Η Σάρον Στόουν στο ρόλο της μητέρας εντυπωσιάζει μόνο και μόνο από το πόσο αγνώριστη είναι.
Το βασικό μειονέκτημα, ωστόσο, της ταινίας, είναι ότι στα δύο τρίτα της παρασύρεται κι η ίδια από τη λαμπερή μοναδικότητα, τη γαργαλιστική αφέλεια της Λίντα Λάβλεϊς, παίζοντας κρυφτό με τον ερωτισμό της, ώστε όταν προς το τέλος έρθει το κοινωνικό μήνυμα, να μην είσαι σίγουρος τι ταινία έβλεπες ως τότε.
Το «Lovelace», τελικά, δε στέκεται αντάξιο της ηρωίδας του, αλλά, αντίθετα, θα προκαλέσει το κοινό να ξαναδεί, αν όχι το ίδιο το «Βαθύ Λαρύγγι», οπωσδήποτε το «Inside Deep Throat», το ντοκιμαντέρ για την εν λόγω ταινία, που πολύ πιο ευθέως και με μεγαλύτερη δύναμη, μιλά με ντοκουμέντα για τη γυναικεία σεξουαλική – και όχι μόνο – χειραφέτηση.
Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Lovelace» εδώ
Update Ιούλιος 2013
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας που μόλις κυκλοφόρησε
Tags: berlinale 2013, Lovelace
