Βρίσκεται στο 75ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου γιατί παρουσιάζει την νέα της ταινία - το «The Ice Tower» της υπέροχης Γαλλίσας σκηνοθέτη Λουσίλ Χατζιχαλίλοβιτς (και συντρόφου του ανατρεπτικού Γκασπάρ Νοέ - θα θέλαμε να ήμασταν μία μύγα στον τοίχο της κουζίνας τους όταν μιλούν για σινεμά).
Η Μαριόν Κοτιγιάρ ερμηνεύει την πρωταγωνίστρια της ταινίας και.... την πρωταγωνίστρια της ταινίας, μέσα στην ταινία. Η ιστορία τη θέλει να φορά το κόκκινο κραγιόν και το παγωμένο βλέμμα της «Κριστίνα», μία μεσήλικης ντίβας ηθοποιό του γαλλικού σινεμά των 70ς. Τη συναντούμε στα γυρίσματα της νέας της ταινίας που βασίζεται στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν «Η Βασίλισσα του Χιονιού». Η Κριστίν έχει την ίδια επίδραση στους ανθρώπους - μαγεμένοι από την ομορφιά της, μουδιασμένοι απέναντι στην παγερή της κακία. Το συνεργείο και ο σκηνοθέτης της (τον ερμηνεύει σε ένα inside joke ο Γκασπάρ Νοέ) την τρέμουν. Φήμες θέλουν να μπορεί να επηρεάζει ακόμα και τα κοράκια που χρησιμοποιούν στο γύρισμα για να τραυματίζουν τα πρόσωπα των νεότερων, φρέσκων ενζενί.
Το 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος από τις 13 μέχρι και τις 23 Φεβρουαρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες μέσα από το ειδικό τμήμα του που ανανεώνεται συνεχώς.
Ποιος όμως την ξέρει στ' αλήθεια; Ποιος ξέρει γιατί μένει απομονωμένη στο «βασίλειό» της και δεν επιτρέπει τους ανθρώπους να πλησιάσουν; Ποια ήταν η διαδρομή της; Ποιους πάγους έπρεπε να σπάσει στη βιομηχανία για να της επιτραπεί η θέση της στην κορυφή; Πόσο η χιονισμένη της συμπεριφορά είναι μια πανοπλία για να προφυλαχτεί από τα αδιάκριτα βλέμματα;
«Μα θα έπρεπε να είσαι ευτυχισμένη - είσαι πανέμορφη, είσαι Βασίλισσα, όλοι σε θαυμάζουν» μονολογεί η 15χρονη Ζαν, το κοριτσάκι που δραπετεύει από το ορφανοτροφείο στην κορυφή των Αλπεων για να ζήσει την μεγάλη περιπέτεια στην πόλη. Κρύβεται στο σκηνικό της ταινίας και γνωρίζει τη Βασίλισσα - την κοιτά, μαγεμένη, μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη του σύγχρονου παραμυθιού: την μεγάλη οθόνη. Ποια ζηλεύει ποια; Και που θα οδηγήσει αυτή η παράξενη, ψυχαναλυτική, σκοτεινή σχέση αγάπης, εμμονής, ζήλειας;
Η Χατζιχαλίλοβιτς ανοίγει πάρα πολλά θέματα, χρησιμοποιώντας τη δική της ανάγνωση του παραμυθιού. Την ενδιαφέρουν όλες αυτές οι θεματικές που κριτικάρουν την «αλήθεια» με την «προοπτική» που την κοιτάμε - τόσο στη ζωή, όσο και στο σινεμά. Με υπνωτικούς ρυθμούς, επιβλητική ατμόσφαιρα κι αναφορές τόσο στο Χίτσκοκ, όσο και στον Μπέργκμαν και τον Λιντς, το αποτέλεσμα είναι ονειρικό - αν κι όχι απόλυτα επιτυχημένο. Η φόρμα νικά την ουσία, τα νοήματα μπερδεύονται αρκετά μέσα από το πειραματικό φακό και το σύνθετο, υπεραναλυτικό μυαλό της Χατζιχαλίλοβιτς.
Βέβαια ανάμεσα στις κλισέ, απλοϊκές ξεπέτες που παρακολουθούμε, θα επιλέγαμε τέτοιες ταινίες - φιλόδοξες, μελετημένες, απόλυτα κινηματογραφικές, κάθε φορά.
«Σίγουρα οι γυναίκες σκηνοθέτες θέλουμε να πούμε τις δικές μας ιστορίες» μάς εξομολογήθηκε η Χατζιχαλίλοβιτς. «Το Female gaze είναι μια μεγάλη συζήτηση. Παρόλο που δε θέλω να πέσω στην παγίδα του να σκέφτομαι συνεχώς την ευθύνη μου ως γυναίκα σκηνοθέτρια, έχω ευθύνη. Ή μάλλον ευκαιρία - να μην παρουσιάζω γυναίκες ηρωίδες που λαχταράνε να γίνουν πριγκίπισσες στο μεγάλο παραμύθι που λέγεται σινεμά, αλλά πραγματικές γυναίκες. Με αγωνίες, ανασφάλειες, ελαττώματα...»
Ολόκληρες τις δυο πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις σκηνοθέτη και πρωταγωνίστρια θα τις διαβάσετε όταν το «The Ice Tower» κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα από την Spentzos Film.
Και η Μαριόν Κοτιγιάρ μίλησε απίστευτα θαρραλέα κι ανοικτά για ζητήματα πραγματικότητας και εικόνας (εντός κι εκτός οθόνης), αλλαγής στον τρόπο που βλέπουμε τη γυναίκα (εντός κι εκτός οθόνης), αν της επιτρέπουμε να μεγαλώνει, να λέει τις δικές της ιστορίες, να έχει το χώρο της στη βιομηχανία, κι αν το κίνημα #metoo έφερε μαζί του κι ένα απρόσμενο backlash.
Πάνω σε αυτό δεν μπορούσαμε παρά να τη ρωτήσουμε: είναι το «Emilia Perez» του αγαπημένου της σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ («Σώμα με Σώμα») θύμα ενός στοχευμένου cancelling; Θα του στοιχίσει τα Οσκαρ που φαινόταν ότι θα κέρδιζε;
Ηταν εξαιρετικά προσεκτική. Επέλεξε τις λέξεις της μία-μία. Ναι, ο φόβος του cancelling ήταν μαζί μας στο δωμάτιο. Καθόταν ανάμεσά μας. Ολοι τον νιώθαμε.
«Ζούμε σε πολύ παράξενους κι επικίνδυνους καιρούς. Εχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε σε αυτή την απαραίτητη διαδρομή, σ' αυτό το διάλογο που έχει ανοίξει το #metoo και που θα μας οδηγήσει μόνο σε κάτι καλύτερο. Ομως οι υπερβολές δεν βοήθησαν ποτέ, κανένα κίνημα. Χρειαζόμαστε ψυχραιμία και λίγη απόσταση....»
Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο Ζακ έκανε την καλύτερη ταινία της χρονιάς. Την πιο εντυπωσιακή, την πιο θαρραλέα, την πιο ζηλευτή. Θα ήθελα να τον δω να παίρνει όλα τα Οσκαρ του κόσμου. Είναι πραγματικός, τεράστιος καλλιτέχνης. Τον αγαπώ πολύ.»
Κι η ίδια; Τι θυμάται από εκείνη τη νύχτα 17 χρόνια πριν, όταν κέρδισε το δικό της Οσκαρ Α' Γυναικείου (σε μία αντροπή-έκπληξη, καθώς όλοι περίμεναν την Τζούλι Κρίστι). Το χαίρεται ακόμα; Που το φυλάει;
«Ω θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι κάθε στιγμή, κάθε κουβέντα. Πιο πολύ από όλα: κρατάω σαν φυλαχτό τους ανθρώπους που γνώρισα εκείνη τη νύχτα. Συναδέλφους που ήρθαν και μου μίλησαν, τόσο ζεστά, τόσο γενναιόδωρα, για την ερμηνεία μου. Αυτές τις κουβέντες δε θα τις ξεχάσω ποτέ. Φυσικά και τις τιμώ ακόμα - αν δεν είχα τα παιδιά μου, που μου έμαθαν μία άλλου είδους αγάπη- η αγάπη για το επάγγελμά μου είναι η μεγαλύτερη της ζωής μου. Την τιμώ. Το Οσκαρ μου το έχω στο γραφείο μου στο σπίτι...»
Θα μας αποκαλύψει κάποιον που την πλησίασε εκείνη τη νύχτα και τι της είπε;
«Η Μέριλ Στρίπ. Αυτή η θεότητα που θαμάζω και προσκυνώ και σέβομαι. Το ότι είχε δει την ταινία μου και ήξερα ποια είμαι ήταν για μένα σοκαριστικό. Αλλά όχι, επιτρέψτε μου να κρατήσω όσα μου είπε σαν το πιο πολύτιμο μυστικό μου...»
Το 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος από τις 13 μέχρι και τις 23 Φεβρουαρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες μέσα από το ειδικό τμήμα του που ανανεώνεται συνεχώς.