To «The Police Officer's Wife» του Φίλιπ Γκρένινγκ - οι πιο μυημένοι τον θυμούνται σίγουρα από το βραβευμένο στο Σάντανς και την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογραφου ντοκιμαντέρ «Into Great Silence» για τους μοναχούς στις γαλλικές Αλπεις - διαρκεί ακριβώς τρεις ώρες.
Μέσα σε αυτές τις τρεις ώρες παρακολουθούμε 60 κεφάλαια από τη ζωή μιας οικογένειας που αποτελείται από τον άντρα αστυνομικό σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Γερμανίας, τη σύζυγό του και την μικρή τους κόρη. Προσπαθήστε να διαιρέστε τα 180 λεπτά δια του 60 και αντιλαμβάνεστε αμέσως πως ολόκληρη η ταινία του Γκρένινγκ αποτελείται από τρίλεπτες βινιέτες μιας οικογενειακής ρουτίνας που αποτελείται από τα μικρά περιστατικά ανομίας που αντιμετωπίζει ο σύζυγος, τις ώρες που περνάει η νεαρή γυναίκα με την μικρή κόρη και όλα όσα μπορούν να έχουν σημασία σε κάτι που αναμένεται ήδη από νωρίς να οδηγήσει σε μια οικογενειακή τραγωδία.
Ο Γκρένινγκ είναι αναλυτικός. Εστιάζει την κάμερα στα προφανή, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να γνωρίσει στον θεατή τους ήρωες του. Δεν είναι τυχαίο πως ο σύζυγος ακολουθεί μια σχεδόν ιεροτελεστική τελετουργία κάθε φορά που επιστρέφει από τη δουλειά του. Ούτε είναι τυχαίο πως η νεαρή σύζυγος δεν ασχολείται με τίποτε άλλο παρά μόνο με τη μικρή της κόρη. Εικόνες από την ευτυχισμένη καθημερινότητά τους διαδέχονται άλλες από μια υποδόρια βία είτε αυτή έρχεται ξαφνικά με τη σύγκρουση ενός ελαφιού με ένα αυτοκίνητο ή με την εμμονή του μικρού κοριτσιού με τα σκουλήκια που βρίσκει στον αυτοσχέδιο κήπο στην μικρή αυλή του σπιτιού τους.
Αργά, βασανιστικά (και όχι πάντα με την καλή έννοια), με τρίλεπτες σεκάνς που από τη μια θα μπορούσαν να λείπουν, αλλά με κάποιον τρόπο είναι απαραίτητες για να χτιστεί το «δράμα», έτσι όπως το έχει στο μυαλό του ο Γκρένινγκ, ο θεατής αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως αυτή η αντιπαράθεση ανάμεσα στη φύση και την οικογενειακή ρουτίνα έχει το δικό της νόημα, όταν οι βίαιες εκρήξεις του αστυνομικού θα αρχίσουν να αφήνουν σημάδια στο σώμα της συζύγου του.
Δεν θα διαφωνούσε κανείς με τον τρόπο με τον οποίο διαλέγει ο Γκρένινγκ να αποδομήσει μια ιστορία οικογενειακής κακοποίησης, ειδικά όταν το παιχνίδι του με τον κόσμο των παραμυθιών και την ειρωνία του «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» κάνει το ψηφιδωτό του να λειτουργεί ταυτόχρονα στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο με έναν σχεδόν διαστροφικό τρόπο.
Με μια «φεστιβάλική», όμως διάρκεια που απαιτεί από τον θεατή μεγάλες αντοχές και από τη μια πανέμορφα στημένες αλλά επιτηδευμένες σκηνές που δεν έρχονται πάντα σε ισορροπημένη αντιπαράθεση με τις ελάχιστες ανάεσες ρεαλισμού, η «Γυναίκα του Αστυνομικού» είναι μια ταινία φτιαγμένη περισσότερο για να εντυπωσιάσει παρά για να σε κάνει να νιώσεις στο πετσί σου τη βία που μπορεί να μετατρέψει το παλάτι μιας πριγκίπισσας των παραμυθιών στην πιο ζοφερή κόλαση.
Ικανή, ωστόσο, να χαρίσει στον Γκρένινγκ ακόμη και τον Χρυσό Λέοντα, αφού φτάνει στη Βενετία με το χρίσμα του μεγάλου δημιουργού και με ένα φιλμ που θα χειροκροτηθεί πολύ, αλλά δυστυχώς, δυσανάλογα με την πραγματική του αξία που παραμένει στο επίπεδο μιας άρτιας εικαστικά κινηματογραφικής άσκησης, θύμα του ίδιου του μετά-μοντερνισμού της.
Δείτε παρακάτω μέρικές από τις βινιέτες του «The Police Officer's Wife»:
