Buzz

Αλέν Ρενέ: το τέλος του μοντέρνου σινεμά (όπως μας το έμαθε)

of 10

Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να πει κανείς περισσότερο για το θάνατο του Αλέν Ρενέ από το γεγονός πως μόλις λίγες ημέρες πριν η τελευταία του ταινία κέρδιζε την Αργυρή Αρκτο στο 64ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, ίσως σαν φόρο τιμής σε έναν από τους τελευταίους σπουδαίους ενός σινεμά που άλλαξε τον κόσμο.

Αλέν Ρενέ: το τέλος του μοντέρνου σινεμά (όπως μας το έμαθε)

«To παρόν και το παρελθόν συνυπάρχουν, αλλά το παρελθόν δεν πρέπει ποτέ να είναι σε flash-back».

Ο Αλέν Ρενε δεν μπόρεσε να έρθει στο Βερολίνο για να παρουσιάσει την τελευταία του ταινία, «The Life of Riley» που έκανε την πρεμιέρα της στο 64ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, κερδίζοντας εκτός από την αποδοχή των κριτικών και την Αργυρή Αρκτο της διοργάνωσης.

Ετσι κανείς δεν τον είδε στα 91 του χρόνια. ακόμη ενεργό, ανάμεσα στη σύντροφό του Σαμπίν Αζεμά και τους αγαπημένους του ηθοποιούς να διασκεδάζει αφόρητα με το γεγονός πως δεν σταμάτησε ποτέ να «παίζει» με τους κανόνες του σινεμά, κουβαλώντας στις πλάτες του σχεδόν ολόκληρη την ιστορία του μοντέρνου σινεμά όπως το γνωρίζουμε σήμερα και για πάντα.

Αν και ο ίδιος δεν θεώρησε ποτέ τον εαυτό του μέρος της «nouvelle vague» (ένιωθε τον εαυτό του περισσότερο μέρος της αριστερής διανόησης της εποχής), κανείς δεν μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη του ολόκληρο το κίνημα χωρίς την ύπαρξη του «Χιροσίμα, Αγάπη Μου», της ταινίας που το 1959 έσκασε σαν ατομική βόμβα στο Φεστιβάλ των Καννών σε σενάριο της Μαργκερίτ Ντιράς (επισκιάζοντας ακόμη και αυτά τα «400 Χτυπήματα» του Φρανσουά Τριφό) σαν το αδιάσειστο σημάδι πως το γαλλικό σινεμά άλλαζε για πάντα, μπαίνοντας σε μια τροχιά πολιτικής, αισθητικής και αφηγηματικής επανάστασης.

2 Χιροσίμα, Αγάπη Μου (1959)

Πριν από το «Χιροσίμα, Αγάπη Μου», ο Ρενέ είχε σκηνοθετήσει το «Νύχτα και Καταχνιά», το 1955, ένα ντοκιμαντέρ μνήμης πάνω στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - την καλύτερη ταινία όλων των εποχών, όπως είχε δηλώσει ο Τριφό και δύο χρόνια αργότερα, το 1961, θα γύριζε το «Πέρσι στο Μάριενμπαντ» σε σενάριο του Αλέν-Ρομπ Γκριγιέ, που ήρθε για να ενισχύσει τις φιλμικές αναζητήσεις του πάνω στο χρόνο, τη μνήμη και την κινηματογραφική αφήγηση σε ένα ανυπέρβλητο κομμάτι σινεμά, καταδικασμένο να αναλυθεί εξονυχιστικά μέσα στα χρόνια, επιδρώντας καθοριστικά στην ποπ κουλτούρα μέχρι και σήμερα.

2 Πέρσι στο Μάριενμπαντ (1961)

Το 1963 σκηνοθέτησε το «Muriel», παίρνοντας θέση στον πόλεμο της Αλγερίας, το 1966 με το «La guerre est Finie» (σε σενάριο του Χόρχε Σέμπρουν) μίλησε για τον ισπανικό εμφύλιο, ενώ το 1967 συμμετείχε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ και τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ σε ένα ψηφιδωτό φιλμ για τον Πόλεμο στο Βιετνάμ («Loin du Vietnam»). Και θα μπορούσε να σταματήσει εκεί, σίγουρος πλέον πως η κινηματογραφική πρωτοπορία ήταν συνυφασμένη με το όνομά του. Ο Ρενέ, όμως, δεν σταμάτησε ποτέ να κάνει σινεμά, ακόμη και όταν υποδέχθηκε την δεκαετία του '70, εγκαταλείποντας την έντονη πολιτική του στάση, παραμένοντας όμως ένας χειρούργος του κινηματογραφικού χρόνου.

2 La Guerre est Finie (1966)

Ακριβώς πάνω στο Μάη του 1968, ο Ρενέ σκηνοθέτησε το «Je t'aime, Je t'aime» σε μια απόπειρα επιστημονικής φαντασίας - παραβολής πάνω στο πέρασμα του χρόνου, το 1974 συνεργάστηκε ξανά με τον Χόρχε Σέμπρουν για το «Stavisky» και το 1977 γύρισε την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, το «Providence» πριν εγκαινιάσει τη δεκαετία του '80 με ένα από τα αριστουργήματά του, τον «Θείο μου από την Αμερική» βραβευμένο με το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών.

2 Ο Θείος μου από την Αμερική (1980)

Σε όλη τη δεκαετία του '80 και μέχρι και σήμερα, ο Ρενέ συνεργάστηκε με μια συγκεκριμένη ομάδα ηθοποιών (ανάμεσά τους και η τελευταία σύντροφος της ζωής του, Σαμπιν Αζεμά), γυρίζοντας ταινίες χαρακτηριστικές για την ελαφρότητα της αφήγησής τους, την έντονη θεατρικότητα (οι περισσότερες ήταν βασισμένες σε θεατρικά έργα) αλλά και την απαράμιλλη αίσθηση ενός χιούμορ που όσο μεγάλωνε στα χρόνια, έκανε τον Ρενέ να μοιάζει σχεδόν έφηβος.

Το «Μελό» του 1986, το «Smoking/No Smoking» του 1993, το «Ιδιωτικοί Φόβοι σε Δημόσιους Χώρους» του 2006 υπήρξαν μερικές από τις πιο διάσημες ταινίες του τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, ιδανικά συμπληρώματα σε ένα έργο που δεν σταμάτησε ποτέ να «παίζει» με τις συμβάσεις και να τις ανατρέπει με τον πιο αναπάντεχο τρόπο.

2 O Αλέν Ρενέ στα γυρίσματα της τελευταίας του ταινίας, «Life of Riley»

Ο θάνατός του, την 1η Μαρτίου του 2014, σηματοδοτεί περισσότερα πράγματα απ' όσα μπορεί να υποθέσει κανείς όταν αναγκάζεται να αποχωριστεί έναν από τους μεγαλύτερους και επιδραστικότερους σκηνοθέτες όλων των εποχών. Μαζί του ο Ρενέ παίρνει το μοντέρνο σινεμά όπως ο ίδιος το δίδαξε, αφήνοντας πίσω του κομμάτια μιας φιλμογραφίας - μνήμης σαν αυτήν που σχεδόν σε όλο του το έργο κομμάτιασε και ανασύνθεσε από την αρχή, προσπαθώντας να καταλάβει τον κόσμο. Πιστός σε ένα όραμα για το σινεμά και την Τέχνη που - αντίθετα με όσα θα πίστευε κανείς - δεν επιβλήθηκε μόνο από την έντονη εποχή μέσα στην οποία ο Ρενέ γεννήθηκε και έδρασε, αλλά από την βαθιά αφοσίωση ενός μεγάλου καλλιτέχνη στις αθέατες πλευρές του ανθρώπινου μυαλού και της ανθρώπινης κατάστασης όταν αυτές νομοτελειακά συναντούν τη μεγάλη οθόνη. Ποτέ σε flash - back, αλλά σε εκείνο το χρονικό σημείο όπου το τώρα το τότε και το μετά απλά συνυπάρχουν ταυτόχρονα άναρχα και αρμονικά.

«Ελπίζω να μείνω πάντα πιστός στον Αντρέ Μπρετόν που αρνιόταν να υποθέσει πως η φανταστική ζωή δεν είναι μέρος της αληθινής.»

O Αλέν Ρενέ πέθανε στα 91 του χρόνια στο Παρίσι.

Δείτε εδώ μια μικρή συνέντευξη του Αλέν Ρενέ από το 1961:


Διαβάστε ακόμη: