Με διασημότερες τις σειρές «Δρόμοι και Βροχή», αλλά και τα αχανή τοπία του Ιράν όπως αυτά απαθανατίστηκαν και μέσα στις ταινίες του, ο Αμπάς Κιαροστάμι αγαπούσε τη φωτογραφία εξίσου με το σινεμά - κυρίως για το εφήμερο της σύλληψής της.
Ο θάνατός του σε ηλικία 76 ετών είναι η πικρή αφορμή για να θυμηθεί κανείς τα τοπία που μοιάζουν τόσο χαρακτηριστικά του έργου του, σαν να μην μπορούσαν να ανήκουν παρά μόνο στον ίδιο.
Διαβάστε ακόμη: Κανένας αποχαιρετισμός για τον Αμπάς Κιαροστάμι
«Δεν έμαθα πραγματικά ποτέ να φωτογραφίζω. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης το 1979, ήταν αδύνατον να κάνεις ταινίες και έτσι το έσκαγα από την πόλη και έβρισκα καταφύγιο στην εξοχή. Αρχισα να τραβάω φωτογραφίες και αυτές έγιναν κάτι σαν δώρο για τους ανθρώπους πίσω στην πόλη. Μπορούσα να μοιραστώ μαζί τους το τοπίο μέσω της φωτογραφίας. Προτιμώ την εξοχή από τις πόλεις. Αυτό συμβαίνει και στις ταινίες μου. Εχω κάνει περισσότερες ταινίες σε μικρές κοινωνίες και χωριά, παρά στις πόλεις.
Η ιδέα για τη σειρά των φωτογραφίων της "βροχής" ήταν μια ιδέα που είχα πολλά χρόνια. Ξόδεψα πολλά χρόνια κοιτώντας μέσα από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου, θαυμάζοντας το τοπίο, τις σταγόνες και την επίδραση που είχε πάνω τους το φως. Προσπάθησα να τραβήξω φωτογραφίες μέσα από το παρμπρίζ αλλά εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσα φιλμ και δεν μπορούσα ποτέ να πετύχω το σωστό φως ώστε να κάνω τις φωτογραφίες να πετύχουν.
Ηταν μόνο όταν έφτασαν οι ψηφιακές μηχανές που σκέφτηκα ότι μπορώ να επιστρέψω στην αρχική μου ιδέα. Θα μπορούσα να δουλέψω με πολύ λίγο φως και θα μπορούσε να έχω το ένα χέρι μου στο τιμόνι και με το άλλο να τραβάω φωτογραφίες. Αλλά ίσως δεν θα έπρεπε να το λέω αυτό - δεν θα ήθελα να προωθώ την κακή οδήγηση.
Εχω παρατηρήσει συχνά πως δεν είμαστε ικανοί να δούμε αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, παρά μόνο αν είναι εγκλωβισμένο μέσα σε ένα κάδρο. Οπότε θεώρησα το παρμπρίζ μου ως ένα κάδρο, έσβησα τους υαλοκαθαριστήρες για να μην σκουπίσουν τη βροχή. Ο,τι βλέπουμε στις φωτογραφίες - το κιτρινοκαφέ, το πράσινο, το μαύρο - το χρωστάμε στο φως. Είναι η αντανάκλαση του φωτός στις σταγόνες που δίνει στις φωτογραφίες αυτές τις λεπτές αποχρώσεις.
Υπάρχουν φυσικά και τεχνικά στοιχεία που κάνουν τις ψηφιακές μηχανές κατάλληλες για χρήση. Αλλά, γενικότερα, σου δίνουν ένα συγκεκριμένο νεύρο, μια τόλμη στον τρόπο που τραβάς φωτογραφίες. Η ψηφιακή φωτογραφία είναι από τη φύση της ανολοκλήρωτη. Δεν νιώθεις την ανάγκη μετά από 24 ή 36 λήψεις να αλλάξεις το φιλμ - ξέρεις ότι μπορείς να συνεχίσεις αιώνια. Μπορείς να δεις το απότελεσμα αμέσως και να ανακαλύψεις αν η αρχική σου ιδέα άξιζε ή όχι, αν μπορεί να διορθωθει, αν μπορεί να βελτιωθεί. Η φωτογραφία με φιλμ απαιτεί περισσότερη σκέψη: πρέπει να είσαι σίγουρος και να ορίζεις το χρόνο σου με μεγαλύτερη ακρίβεια πριν ξεκινήσεις να τραβάς.
Λένε πως εν αρχή ην ο λόγος, αλλά για μένα ήταν πάντα μια εικόνα. Οταν σκέφτομαι μια συζήτηση, πάντα ξεκινάει με μια εικόνα. Και αυτό που αγαπώ στη φωτογραφία είναι η σύλληψη μια μοναδικής στιγμής. Είναι κάτι τελείως εφήμερο. Τραβάς μια φωτογραφία και ένα δευτερόλεπτο αργότερα, όλα έχουν αλλάξει.»
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
Tags: Αμπάς Κιαροστάμι
