Δύο άνδρες ζουν σε έναν κόσμο όπου το σέλινο δεν είναι σέλινο, η κόκα-κόλα είναι κρασί, η φαντασία τρέφει την πραγματικότητα και ο χρόνος κυλά διαφορετικά. Δύο άνδρες κι ένα ξυπνητήρι. Επίσημη συμμετοχή στο Cinema du Reel 2007 και στο 9ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Ο Χρήστος και ο Ηλίας είναι δυο μεσήλικοι άντρες που δεν μοιάζουν να βρίσκονται στην ευνοημένη πλευρά της ζωής. Ο ένας έχει για συντροφιά του κυρίως το μπουκάλι, ο άλλος μπαίνει κάθε τόσο στο ψυχιατρείο, για να βγει από κει με ένα άδειο βλέμμα.
Θα τους συναντήσουμε για πρώτη φορά να τραγουδούν σε ένα καφενείο και θα τους ακολουθήσουμε σε μικρά στιγμιότυπα από τις ζωές του που θα αποκτήσουν σύντομα κοινή πορεία αφού οι δυο τους θα αποφασίσουν να συγκατοικήσουν.
Η Εύα Στεφανή και η διακριτική της κάμερα θα είναι παρούσα στο σπίτι τους, σε καλές και λιγότερο καλές στιγμές, θα μπει στο ψυχιατρείο για να καταγράψει το βλέμμα τους όσο το κοιτάζουν, κι εκτός αυτού, όσο κοιτάζουν έναν κόσμο που ακόμη κι αν δείχνει να μην βρίσκει θέση γι αυτούς, εκείνοι δείχνουν αποφασισμένοι να χωρέσουν.
Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φτιάξουν τη δική τους γωνιά, ακόμη κι αν στα μάτια κάποιων μπορεί να μοιάζουν περιθωριακοί, προβληματικοί. Σίγουρα πάντως όχι στα, ή μέσα από τα μάτια της Στεφανή. Το πορτρέτο τους στην σύντομη αυτή ταινία είναι ζεστό και τρυφερό, η σχέση τους μοιάζει χωρίς απαιτήσεις ή συμφέροντα, ο βίος τους ίσως όχι ιδανικός, μα σίγουρα όχι δυστυχισμένος.
Μέσα από μικρά κεφάλαια, με χιούμορ και αγάπη, το φιλμ θα τους ακολουθήσει σε κάτι που μοιάζει με μια μεγάλη περίοδο χρόνων την οποία θα συμπυκνώσει σε ένα φιλμ που σε βοηθά, όχι απλά να κοιτάξεις δυο ήρωες που ίσως ποτέ δεν θα είχες τη θέληση ή την υπομονή να ανακαλύψεις, αλλά κυρίως να εγκαταλείψεις (απροσδόκητα εύκολα) προκαταλήψεις και στερεότυπα για να δεις καθαρά, κάτι που όσο κι αν μοιάζει ξένο με τη δική σου ζωή, μπορεί την ίδια στιγμή να μοιάζει παράδοξα γνώριμο.
Η ταινία προβάλλεται σε κοινό πρόγραμμα με το «100 (Αλεξάνδρας 173, Αθήνα)» του Γεράσιμου Ρήγα.
