Η Ευρώπη, όσον αφορά τα κινούμενα σχέδια, είναι δυστυχώς αρκετά πίσω σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ασία. Με τουλάχιστον τρεις αμερικανικές ταινίες κάθε χρόνο στους κινηματογράφους, και με τη σταδιακή άνοδο και των ιαπωνικών ταινιών anime, ελάχιστες ευρωπαϊκές ταινίες κινουμένων σχεδίων κάνουν αντίκτυπο στις αίθουσες, τόσο εγχώρια όσο και παγκόσμια.
Τα τελευταία χρόνια όμως τα ευρωπαϊκά animation φαίνεται να προσπαθούν σκληρά να διεκδικήσουν το χώρο τους στην παγκόσμια σκηνή, με μεγάλα budget που φιλοδοξούν να γοητεύσουν ένα κομμάτι από το κοινό. Η πιο πρόσφατη προσπάθεια, ονόματι «Οι Αχώριστοι», είναι μια από τις ακριβότερες, συμπαραγωγή Γαλλίας, Γερμανίας και Βελγίου, κάτι που καθιστά ακόμα πιο απογοητευτικό το τελικό αποτέλεσμα, όπου οι λίγες εξαίρετες στιγμές μοναδικότητας και φαντασίας φαίνεται να πέφτουν στο κενό, μέσα από μια άκρως κλισέ και τυποποιημένη προσέγγιση.
Η ταινία ακολουθεί τις περιπέτειες του Δον, μίας μαριονέτας με ανεξάντλητη φαντασία και όνειρα ηρωισμού, που το έχει σκάσει από το κουκλοθέατρο όπου παίζει, και του DJ Ντόγκι Ντογκ, ενός παρατημένου λούτρινου που έχει ανάγκη από έναν φίλο, καθώς συναντιούνται στο Σέντραλ Πάρκ και ενώνουν τις δυνάμεις τους για περιπέτειες στη Νέα Υόρκη. Οι εν λόγω περιπέτειές τους παρουσιάζονται σαν μια παιδική εκδοχή των περιπετειών του Δον Κιχώτη, με τον φαντασμένο Δον να είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ήρωα, αντλώντας έμπνευση τόσο από το κλασσικό βιβλίο όσο και το κλασσικό πλέον «Toy Story», του οποίου ο ένας σεναριογράφος βοήθησε και σε αυτή την ταινία.
Καμία από τις δύο εμπνεύσεις δεν βοηθούν απαραίτητα σε ένα αποτέλεσμα που να διεκδικεί δάφνες διαχρονικότητας ή βαθιάς συγκίνησης.
