Ο 11χρονος Αλεξάντερ μεγαλώνει με φροντίδα και στοργή. Στις πιο αλλόκοτες συνθήκες. Το σπίτι όπου ζει είναι κρυμμένο από τα αδιάκριτα μάτια, πατριάρχης είναι ο ηγεμονικός Γκρεγκόρι που, ωστόσο, του φέρεται με τρυφερότητα, χιούμορ και έννοια ν' αποκτήσει τις σωστές αρχές ανατροφής. Γύρω του είναι μια δεκάδα μητέρες με τα παιδιά τους. Αυτοί οι άνθρωποι συστήνουν μια ξεχωριστή κοινότητα, έξω από τη νόρμα του κόσμου. Ο Γκριγκόρι μεγαλώνει τα παιδιά για να τα κάνει άξιους κι άτεγκτους πληρωμένους δολοφόνους. Μόνο που κάποια στιγμή, λίγο πριν τα γενέθλιά του, ο Αλεξάντερ θα δοκιμάσει την ανεξάρτητη σκέψη κι η σύγκρουση με τον «πατέρα» θα είναι μοιραία.
Αίσθηση προκάλεσε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αριελ Κλέιμαν στο Φεστιβάλ του Σάντανς όπου έκανε την πρεμιέρα του κι όχι απρόσμενα. Ο Αυστραλός σκηνοθέτης είχε ήδη υποψιάσει για τις ικανότητές του με τη μικρού μήκους ταινία «Deeper Than Yesterday» και η πρώτη μεγάλου μήκους του τις αναπτύσσει και τις διευρύνει, τουλάχιστον από πρόθεση. Οι ήσυχες, σιωπηλές σκηνές της «οικογένειας» στο παρηκμασμένο κι όμως λειτουργικό αρχοντικό εγκαταλελειμένο σπίτι, με την υποψία του Κακού να σιγοβράζει μέσα σε κάθε κατσαρόλα, κάτω από κάθε παιδικό κρεβάτι, η ψυχρότητα της βίας που εκτελείται σαν παιδική σχολική άσκηση, η θαμπή ατμόσφαιρα που τοποθετεί τη δράση σ' ένα άχρονο πεδίο, τα ποπ διαλείμματα του καραόκε που δίνουν στην κανονικότητα έναν γκροτέσκο τόνο, όλα αυτά μαζί στήνουν ένα σύμπαν επικίνδυνο και γοητευτικό.
Στη σκηνοθετική δύναμη του Κλέιμαν, το σενάριο δεν ανταποκρίνεται πλήρως: τέτοια είναι η επιθυμία της αφαιρετικότητας, του υπαινιγμού, που τελικά και η γραμμή της δράσης αλλά και, κυρίως, η χαρτογράφηση των σχέσεων στοργής κι εξουσίας, αλλά και τα κίνητρα των ηρώων μένουν ημιτελή, σαν ατμοσφαιρικοί ψίθυροι σε σκονισμένα δωμάτια που κάποια στιγμή εγκαταλείπεις την προσπάθεια ν' ακούσεις. O μικρός Τζέρεμι Σάμπριελ στο ρόλο του Αλεξάντερ έχει το ευαίσθητο βλέμμα που μιλά όσο καμία λέξη και, φυσικά, ο Βενσάν Κασέλ είναι ο κατεξοχήν ηθοποιός που μπορεί να ερμηνεύσει το ρόλο του Γκρεγκόρι με κύρος, επιβλητικά, σε μια διαρκή κατάσταση συγκρατημένης έκρηξης, παρότι ο αγγλόφωνος λόγος του είναι γραμμένος τόσο επιτηδευμένα που χάνει τη φυσικότητά του, χωρίς να είναι και στιλιστικά πρωτότυπος. Μπορεί το ντεμπούτο του Κλέιμαν να χτυπά σε αδυναμίες μέσα στη φιλοδοξία του, πείθει όμως με την πρώτη ματιά ότι ο σκηνοθέτης ετοιμάζεται για ένα δυνατό επόμενο βήμα.
Διαβάστε ακόμη: «Partisan». Τρέιλερ για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του φετινού Sundance
