Βρισκόμαστε στην δεκαετία του '60 και η 23χρονη Αν, μια φοιτήτρια λογοτεχνίας ανακαλύπτει πως πάσχει «από εκείνη την ασθένεια που πλήττει μόνο γυναίκες και τις μεταμορφώνει σε νοικοκυρές». Η Αν είναι έγκυος και σε μια χώρα και μια εποχή που τιμωρεί την έκτρωση με ποινή φυλάκισης, οι επιλογές της είναι μετρημένες: είτε θα προχωρήσει με την εγκυμοσύνη της, κάτι που θα σημάνει το τέλος της φοιτητικής ζωής και της ελευθερίας της, είτε θα βρει έναν άλλο, παράνομο τρόπο για να την τερματίσει.
Αυτή η αγωνιώδης και οδυνηρή πορεία της προς ένα θεμελιώδες κι αναφαίρετο δικαίωμα που τότε χαρακτηριζόταν ως έγκλημα, θα δώσει στην Οντρέ Ντιγουάν, στη δεύτερη κινηματογραφική της απόπειρα μετά το «Mais Vous Etes Fou» του 2019 την ευκαιρία να πλάσει ένα φιλμ μαχητικό, σπαρακτικό αλλά γεμάτο δύναμη φιλμ, που φέρνει στο μυαλό ταινίες όπως το «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες» του Κριστιάν Μουντζίου, ή το πρόσφατο «Never Rarely Sometimes Always» της Ελίζα Χίτμαν, αλλά που διεκδικεί με επιτυχία τον δικό του κινηματογραφικό χώρο και λόγο ύπαρξης.
Δίχως να γίνεται καταγγελτικό χωρίς να δραματικοποιεί υπερβολικά, καταγράφοντας με απόλυτη καθαρότητα και επώδυνη αλήθεια την κοινωνική πραγματικότητα, την ιατρική και νομική αναλγησία μιας όχι και τόσο μακρινής εποχής, το «Γεγονός», είναι μαγνητικό, σκληρό αλλά όχι απέλπιδο, δυστυχώς απόλυτα απαραίτητο σε μέρες όπου το δικαίωμα της στην έκτρωση βρίσκεται δυστυχώς και πάλι σε κίνδυνο και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Με την πρωτοεμφανιζόμενη Αναμαρία Βαρτολομέι να δίνει μια συγκρατημένη αλλά μαγνητική ερμηνεία στον κεντρικό ρόλο, χτίζοντας μια απόλυτα μοντέρνα και συνειδητοποιημένη ηρωίδα την οποία δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσεις με κομμένη την ανάσα στην αγωνιώδη διαδρομή της, το φιλμ κατορθώνει να κρατά το ενδιαφέρον σου αμείωτο από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή και να μην χάνει ποτέ την δύναμή και την ψυχραιμία του ακόμη κι όταν τα όσα βλέπεις στην οθόνη δεν μπορούν παρά να σε γεμίσουν πόνο, τρόμο ή οργή.
Και τελικά, το «Γεγονός» προβάλλει ως μια από τις καλύτερες και πλέον απαραίτητες ταινίες της χρονιάς, αλλά κυρίως ως ένα φιλμ που μπορεί να κερδίσει κάτι ακόμη πιο σημαντικό: να σε βοηθήσει να κοιτάξεις την ανθρώπινη αλήθεια πάνω σε κάτι του οποίου η ουσία συχνά χάνεται σε ιδεολογικούς πολέμους, παραδίδοντας την ίδια στιγμή ένα σπουδαίο δείγμα σινεμά.
