Εχουν περάσει 22 χρόνια από τα μοιραία εγκαίνια του Jurassic Park και το πάρκο λειτουργεί ξανά εδώ και μια δεκαετία και προσελκύει εκατομμύρια θεατές, που όμως απαιτούν ολοένα και μεγαλύτερα, εντυπωσιακότερα και «με περισσότερα δόντια» εκθέματα. Η διευθύντρια Κλερ, οργανωμένη, φιλόδοξη, ψυχαναγκαστική και τυπική, ετοιμάζεται να λανσάρει το νέο, γεννετικά κατασκευασμένο απόκτημα, την Indominus Rex. Λίγο πιο έξω από την περίφραξη, ο παλαιοντολόγος / δασοφύλακας Οουεν Γκρέιντι εκπαιδεύει αληθινά δεινοσαυράκια κι απεχθάνεται το «βιομηχανοποιημένο» πάρκο. Οταν στο «Jurassic World», τη μέρα ακριβώς που το επισκέπτονται οι έφηβοι ανηψιοί της Κλερ, θα ξεσπάσει η αναμενόμενη καταστροφή, η Κλερ κι ο Οουεν θα συνασπιστούν για να διασώσουν τον κόσμο, τους δεινόσαυρους, την επιχείρηση και το εκκολαπτόμενο ρομάντζο τους.

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ λείπει από αυτήν, την τέταρτη προσθήκη στον κόσμο του Jurassic, όμως ο ρομαντισμός του και η αγάπη του για το entertainment είναι παρόντα. Ο Κόλιν Τρεβόροου κάνει μια έξυπνη επιλογή. Οι δεινόσαυροί του είναι, μεν, θεαματικοί, απειλητικοί, ακόμα κι ευαίσθητοι κατά στιγμές και πυροδοτούν μια σειρά από πειστικές, εντυπωσιακές σκηνές δράσης, μέσα στο δάσος, στη θάλασσα ή στον ουρανό. Ωστόσο οι «ζωντανοί» δεινόσαυροι δεν έχουν πια την πρωτοτυπία που είχαν είκοσι ή και δέκα χρόνια πριν, γι' αυτό και η ταινία δεν μπορεί να είναι το event-movie που ήταν το 1993, παρότι η χρήση του 3D έχει σ' αυτήν την ταινία νόημα και αξιοποιείται με αυτοσυγκράτηση κι αποτελεσματικότητα.

Ετσι, ο Τρεβόροου κι οι σεναριογράφοι του επενδύουν στους ήρωες, στο χιούμορ και στην απολαυστική ερωτική έλξη των δυο πρωταγωνιστών. Τα δυο ανίψια, με την αδεξιότητα της ηλικίας τους, γίνονται από την αρχή συμπαθή και η σωτηρία τους - που είναι, άλλωστε, βέβαιη - αναπτύσσει την αγωνία. Η Μπράις Ντάλας Χάουαρντ είναι απολαυστική στον καρτουνίστικο ρόλο της, αποδεικνύοντας ξαφνικά ότι μπορεί να υποδυθεί και την ηρωίδα δράσης και το αντικείμενο του πόθου κι έχει και κωμική φλέβα.

Οι συχνές, διακριτικές αλλά ξεκάθαρες, αναφορές στην ίδια την ποπ παράδοση και ιστορία του «Jurassic», προσφέρουν συνωμοτική ικανοποίηση στους fans. Ομως, ακόμα περισσότερο, ο Κρις Πρατ, μετά και τους «Φύλακες του Γαλαξία», επιβάλλεται στην οθόνη με εκτόπισμα μεγαλύτερο κι απ' του T-Rex, παλικάρι, δαιμονισμένα σέξι και αστείος ταυτόχρονα, ένας συνδυασμός Ιντιάνα Τζόουνς (όχι τυχαία), Μαγκάιβερ και μεταλλαγμένου strong, silent type αλά Ρόμπερτ Μίτσαμ.

Η ταινία δεν ξεκολλάει από τα στερεότυπα του είδους της, αλλά αντίθετα πατάει πάνω τους, τα υπονομεύει, τα διακωμωδεί και τ' αγαπάει. Κι αυτή η ελαφρότητα κι αυθεντικότητα, περισσότερο κι από τους ζωντανούς δεινόσαυρους, είναι που κάνουν το «Jurassic World» θαυμάσια καλοκαιρινή απόλαυση.


Διαβάστε ακόμη: