Ο νεαρός δικηγόρος Αρθουρ Κιπς (Ντάνιελ Ράντκλιφ) αναγκάζεται να αφήσει τον τρίχρονο γιο του στο Λονδίνο για να ταξιδέψει στο απομακρυσμένο χωριό Κράιθιν Γκίφορντ και να τακτοποιήσει τις κληρονομικές εκκρεμότητες του Οίκου Ιλ Μαρς. Οταν όμως φτάνει στο ανατριχιαστικό παλιό αρχοντικό ανακαλύπτει σταδιακά μια σειρά από σκοτεινά μυστικά που στοιχειώνουν το παρελθόν της περιοχής. Και η ανησυχία του Άρθουρ μεγαλώνει όταν μια μυστηριώδης γυναικεία φιγούρα ντυμένη στα μαύρα αρχίζει να εμφανίζεται μπροστά του, επιβεβαιώνοντας τους φόβους και τις προλήψεις των χωρικών.
Σε μια χρονιά όπου το «old is the new new» και που το σινεμά δέιχνει να απολαμβάνει κοιτάζοντας τις... παλιές του φωτογραφίες σε ταινίες σαν το «The Artist» ή το «Hugo», μια ταινία σαν τη «Γυναίκα με τα Μαύρα» δεν μοιάζει σαν αναχρονισμός ή πισωγύρισμα, αλλά σαν ένα πετυχημένο hommage σε μια κινηματογραφική σχολή που τρόμαξε γενιές και γενιές και που δείχνει να ξέρει πως να το κάνει ακόμη.
Ναι το φιλμ του Τζέιμς Γουότκινς είναι αδιαμφισβήτητα παλιομοδίτικο, από την εποχή που διαδραματίζεται, το γεμάτο αράχνες κι εξαγριωμένη βλάστηση στοιχειωμένο σπίτι, ως τους μηχανισμούς τους τρόμου που χρησιμοποιεί για να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα να σε κάνει να αναπηδήσεις στην καρέκλα.
Ευτυχώς όμως δεν πρόκειται για μια απλή αντιγραφή μιας πετυχημένης συνταγής, αλλά για ένα reboot του είδους των ταινιών της Hammer films που σέβεται περισσότερο την παράδοση που καλείται να υπηρετήσει παρά τις επιθυμίες του κοινού των multiplex.
O Τζέιμς Γουότκινς άλλωστε έχει αποδείξει με το «Eden Lake»πως ξέρει πολύ καλά πως να κάνει ένα τεταμένο φρέσκο θρίλερ ακόμη κι αν αντί για hoodies όπως στην προηγούμενη ταινία τρόμου του στα δάση της Αγγλίας, έχει εδώ σαν φόβητρο ένα φάντασμα με μαύρη κάπα.
Το παιχνίδι στη «Γυναίκα με τα Μαύρα» παίζεται στην ατμόσφαιρα, στις σκιές, στις φιγούρες στην ομίχλη, στις πόρτες που ανοιγοκλείνουν, στα αθώα παιδάκια που πέφτουν θύματα μιας σκοτεινής κατάρας. Και φυσικά στη ίδια την μαυροφορεμένη γυναίκα και την ιστορία της, που αποδεικνύεται ίσως πιο σκληρή απ ότι θα περίμενες από μια τυπική ταινία τρόμου.
Οπως και ολόκληρο το φιλμ. Που ευτυχώς δεν είναι απλά μια άνευρη, ασφαλής ταινία για να πείσει τον πλανήτη ότι υπάρχει ζωή για τον Ντάνιελ Ράνκλιφ και μετά τον Χάρι Πότερ, αλλά ένα «μαύρο» σκοτεινό φιλμ για την απώλεια και τη θλίψη, πακεταρισμένο στο σχήμα μιας «κλασσικής» βρετανικής ταινίας τρόμου.
