Το είχε υποσχεθεί ο Τζον Φ. Κένεντι, η Αμερική θα έφτανε στο φεγγάρι ως το τέλος εκείνης της δεκαετίας, του '60. Το ορκίστηκε κι ο Ρίτσαρντ Νίξον, ώστε αμερικανικό όνειρο να μη μείνει ανεκπλήρωτο. Ομως η χρονιά είναι το 1969 και η NASA υποφέρει από... κατάθλιψη, από την τραγωδία του Apollo 1 κι από έλλειψη χρημάτων. Τι χρειάζεται; Κατά τον hush-hush πράκτορα της Κυβέρνησης (διασκεδαστικός και αιχμηρός όπως πάντα ο Γούντι Χάρελσον), χρειάζεται την Κέλι Τζόουνς (η Σκάρλετ Τζοχάνσον υπερστιλιζαρισμένη αλλά τόσο λαμπερή), μια ρηξικέλευθη μαρκετίστα, διατεθειμένη να υποδυθεί κάθε ρόλο, προκειμένου να πετύχει το στόχο της. Οταν, ωστόσο, η Κέλι αναλαμβάνει το φρεσκάρισμα της εικόνας της NASA και της διαδρομής προς την προσελήνωση, ο διευθυντής του προγράμματος εκτόξευσης, Κόουλ Ντέιβις (με το υπέροχο κορμί και το παιδικό βλέμμα Τσάνινγκ Τέιτουμ), είναι ο μόνος που θα προβάλλει αντιστάσεις στην εμπορευματικοποίηση της επιστήμης - όχι, βέβαια, και στη γοητεία της ίδιας της Κέλι.
Είναι σίγουρα η μακροχρόνια δίψα για μια καλή ρομαντική κομεντί που κάνει το «Fly Me to the Moon» ακόμα πιο ευχάριστη εμπειρία. Γιατί η αλήθεια είναι πως ο σκηνοθέτης Γκρεγκ Μπερλάντι (της φήμης του «Love, Simon» και πληθώρας τηλεοπτικών επεισοδίων), παραγεμίζει το φιλμ του με δεκάδες περιφερειακά στοιχεία, για ν' αναδείξει την ιδέα που βρίσκεται στην καρδιά του, ότι, τουλάχιστον στην Αμερική, τα πάντα είναι θέμα μάρκετινγκ και το πιο δραματικό συμβάν μπορεί και να είναι δημιούργημα ικανών entertainers. Κάτι που με τόσο πιο σοφιστικέ τρόπο και ανατρεπτικό χιούμορ έκανε μια παραγνωρισμένη ταινία του Μπάρι Λέβινσον, το «Wag the Dog» του 1997.
Ετσι η ταινία τραβά σε διάρκεια και καταπιάνεται με... τα πάντα, από τις θεωρίες συνωμοσίας, μέχρι τα παραπτώματα του Νίξον, μέχρι την ιστορία του πολέμου του διαστήματος (μεταξύ Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ.), μέχρι τις ζωές δεύτερων χαρακτήρων με χάζι αλλά χωρίς ουσία. Ολ' αυτά, ωστόσο, ξεπερνά η φωτογένεια και η χημεία μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών, της Σκάρλετ Τζοχάνσον και του Τσάνινγκ Τέιτουμ (που φυσικά θα ήταν απαράλλαχτη κι αν η ταινία μιλούσε για την κατάκτηση του Εβερεστ), που ξυπνά κάθε θεατή από τη φλυαρία και χαρίζει ενέσεις έντασης, σπιρτόζικης ανταλλαγής τσιτάτων και μια πολυπόθητη αίσθηση ονείρου. Γιατί, έτσι κι αλλιώς, το αμερικανικό entertainment δεν έντυσε μόνο τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά και κάθε πτυχή της σύγχρονης ποπ κουλτούρας με μαεστρία και σιγουριά.
