Οφείλεις, όταν έχεις μπροστά σου μια ταινία εντελώς ανεξάρτητη, από έναν νέο Ελληνα δημιουργό, ο οποίος την τελείωσε το 2023 κι ως τώρα δεν έχει συναντήσει το κοινό, να κάνεις μια προσπάθεια να της δώσεις προσοχή - το «Eidyllia» πραγματικά δεν σου το κάνει εύκολο.
Στην υπόθεση, δυο σκηνοθέτες, ο Αρης και ο Αργύρης, που γυρίζουν μια πολυαναμενόμενη ταινία, συμπαραγωγή με την Αγγλία τρομάρα τους, βρίσκονται μπροστά σ' ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο πρωταγωνιστής τους πεθαίνει ξαφνικά: πώς θα σώσουν την ταινία; Θα σκαρφιστούν ότι και στην πλοκή θα τον χτυπήσει θανάσιμα ένα αυτοκίνητο. Πού; Κάνοντας ρεπεράζ για το σημείο, και αφού έχουν περάσει ένα βράδυ με κόκα, όπως κάθε σκηνοθέτης που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να κάνει, και με ένα μαγικό μανιτάρι στις αποσκευές, βρίσκονται σε ένα χωριό (πιο κοντά σε νταμάρι, με μια βίλα γιαπί ίσως κάποιου νεόπλουτου που πτώχευσε πριν την τελειώσει) δίπλα στο δάσος. Εκεί συναντούν μια σέκτα, με επικεφαλής τον «άρχοντα Σάββα» (ο Βαγγέλης Αλεξανδρής), μαυροφορεμένο και μ' ένα μαύρο καπέλο με μαύρο φτερό στο κεφάλι (as one does), η οποία λατρεύει τον Θεό Διόνυσο (τον βλέπουμε κι εμείς βαμμένο κατακόκκινο, με μπλε λεπτομέρειες και με τσαμπιά σταφύλι απ' ευθείας από τη λαϊκή στα μαλλιά), και χρησιμοποιεί ή και θυσιάζει νεαρά κορίτσια που όλα φορούν λευκά φορέματα με πτυχώσεις, χρυσαφιά δάφνινα στεφανάκια από την Πλάκα κι είναι πειθήνια. Είναι αυτό που ζουν πραγματικότητα; σε ποιο πεδίο και πώς, εάν, θ' απεγκλωβιστούν για να συνεχίσουν την ταινία και τη ζωή τους;
«Εχει μια δική του αισθητική» λέει ο ήρωας, το ίδιο ισχύει και για την ταινία. Φωτογραφία τόσο φλατ που δεν μοιάζει καν να έγινε επίτηδες, ατεχνίες στον ήχο, ταυτόχρονα ένα δειγματολόγιο από σκηνοθετικά «κόλπα», ένας παραφορεμένος ευρυγώνιος, σπλιτ σκριν, αρνητικό, αλλοιωμένες φωνές, διπλοτυπίες, ερμηνείες σχολικής παράστασης. Νοηματικά μια εκ του προχείρου υπεράσπιση της απόκλιης από την κεντρική εξουσία, η παρουσίαση των γυναικών αποκλειστικά σαν βλήματα / αντικείμενα / υστερικές, λίγος Νίτσε με κραυγή «τον Θεό τον σκοτώσατε ρεεεεεε» και η κορύφωση του δράματος με τον ύμνο «γαμώ το κωλοχώρι σας παλιοπούστηδες». Κερασάκι στην τούρτα ότι εδώ δεν πρόκειται για κάποια Ειδύλλια, ή έστω eidyllia, αλλά για ένα κλείσιμο ματιού στην Ειδυλλία στα Βίλια, το χωριό καταγωγής της Ελλης Λαμπέτη - για ποιο λόγο; χωρίς λόγο φυσικά.
Ενα φιλμ που εάν ήταν φοιτητικό, φτιαγμένο σε κινηματογραφική σχολή στα '90ς, πάλι άτεχνο θα έμοιαζε και που μόνο οι δημιουργοί του ίσως και να θεωρήσουν καλτ.