Η Γκέρλι, όμορφη, στιλάτη, με αυτοπεποίθηση, μόνη, βγαίνει από το αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης και μπαίνει σ' ένα ταξί. Η μιάμιση ώρα που θ' ακολουθήσει είναι εγκλωβισμένη εκεί, μέσα στο ταξί, όπου η συζήτηση της κοπέλας με τον (θα πούμε ξερόλα) ταξιτζή Κλαρκ θα την οδηγήσει και στο σπίτι αλλά και σε ένα ίχνος αυτογνωσίας.
Πρωτοεμφανιζόμενη στη μεγάλου μήκους σκηνοθεσία (αλλά και σεναριογράφος του «It Ends With Us» με την Μπλέικ Λάιβλι που έρχεται σύντομα στις οθόνες), η Κρίστι Χολ έχει σ' αυτήν, την πρώτη της δουλειά, μια σειρά από θαυμαστά εφόδια. Τη Hercules Films των Κασιδόκωστα - Ντούγκας που εξελίσσεται σε μια υποψιασμένη και τολμηρή εταιρία παραγωγής. Μια κινηματογραφική φόρμα, ένα φιλμ που εκτυλίσσεται ολόκληρο μέσα στο κλειστό περιβάλλον ενός αυτοκινήτου, που στο παρελθόν έχει δώσει διαμάντια, από το «Μια Νύχτα στον Κόσμο» του Τζάρμους ως το «Ταξί» του Παναχί. Δυο πρωταγωνιστές ικανούς και φωτογενείς, την Ντακότα Τζόνσον που μαγνητίζει το βλέμμα καθώς ακκίζεται με κοριτσίστικη χάρη, τον Σον Πεν με εμφανείς πάνω του τις γραμμές της εμπειρίας και της αρρενωπότητας (και λιγότερη θα έφτανε). Και, κυρίως, τη δεινότητα του διευθυντή φωτογραφίας, Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, που καταφέρνει, μόνος αυτός, να δώσει, σε μια αφήγηση που ξεχειλώνει, δομή, ένταση, λάμψη και σκοτάδι.
Γιατί κατά τα άλλα, αυτή η συζήτηση που αποτελεί ολόκληρη την «πλοκή» της ταινίας, δεν αφήνει περιθώριο για πουρμπουάρ. Αξιοποιώντας την αυτόματη οικειότητα που μπορεί κανείς να νιώσει μ' έναν άνθρωπο που δεν θα ξαναδεί ποτέ, από μπάρμαν ως ταξιτζή, η Κρίστι Χολ θέλει ανάμεσα στην Γκέρλι και τον Κλαρκ ένα παιχνίδι αντοχών, εξομολογήσεων και «αλήθειας ή θάρρους», όπου η αλήθεια είναι εκείνη που χρειάζεται θάρρος. Εκμαιεύοντας πληροφορίες για την τωρινή ερωτική ζωή της αλλά και για τα κατάλοιπα της παιδικής της ηλικίας, ο Κλαρκ βοηθά την Γκέρλι να αναγνωρίσει την πραγματική της ταυτότητα, σαν ψυχαναλυτής με ταξίμετρο. Εκεί, όμως, που περιμένεις ότι ίσως στο δεύτερο μέρος συμβεί το αντίστροφο, υπάρξει μία εξέλιξη στον άνδρα ήρωα, όχι, η κούρσα συνεχίζει στην ίδια λωρίδα ως το φινάλε.
Και καταλήγουμε, έτσι, σ' ένα διάλογο προβλέψιμο, αλλά και, μάλλον άθελά του, φυλετικά μονόπλευρο. Η Γκέρλι θα ξανασκεφτεί την πορεία της, όμως ο Κλαρκ, ασχολίαστα, θα παραμείνει ο εξυπνάκιας ταρίφας, ομολογημένα γάιδαρος απέναντι στις συντρόφους του, που με τη σιγουριά του φύλου του θα υποδείξει το δρόμο στην κοπελιά, η οποία, επίσης, θα τον ακούσει όπως το κοριτσάκι τον Δάσκαλο. Υλικό μάλλον ενοχλητικό τελικά, παρότι αισθητικά πανέμορφο, το οποίο μάς ωθεί να επιλέξουμε ένα πιο ασφαλές, κινηματογραφικό, uber.
