Μοιάζει κάπως περίεργο να ψάχνει κανείς να βρει από πού ξεκινάει πραγματικά η τέταρτη φάση του MCU.
Μπορεί για κάποιους αυτό να έχει γίνει ήδη από το «WandaVision», αλλά πριν από αυτό η «Μαύρη Χήρα» ήταν επίσημα η ταινία που θα έβαζε σε τροχιά τα γεγονότα για την επόμενη φάση του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel - που ολοκληρώθηκε (;) με το «Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του». Μια νέα φάση η οποία υπόσχεται πολλά και ενδιαφέροντα, αλλά πριν από όλα αυτά η Marvel αποφασίζει να κάνει μερικά βήματα πίσω, και μέσα από το παρελθόν μιας από τις καλύτερες και πιο badass ηρωίδες που πέρασαν μέχρι σήμερα από το MCU, θα ανοίξει το δρόμο για ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό μέλλον.
Η «Μαύρη Χήρα» δεν λειτουργεί ακριβώς ως ένα origin story της Νατάσα Ρόμανοφ, αλλά ένα prequel το οποία εξελίσσεται ανάμεσα στα γεγονότα των ταινιών «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» και «Εκδικητές: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας», συστήνοντάς μας έτσι, σχεδόν από την αρχή, τη Μαύρη Χήρα, την οποία μια επικίνδυνη συνομωσία φέρνει αντιμέτωπη με τις ρίζες της. Ενας αντίπαλος την καταδιώκει ανελέητα και η Νατάσα θα βρεθεί να παλεύει με το κατασκοπικό παρελθόν της, αλλά και τις διαλυμένες σχέσεις που άφησε πίσω της πριν γίνει μία από τους Εκδικητές.
Μοιάζει κάπως άδικο πως έπρεπε να περάσουν 11 χρόνια για να δούμε μια σόλο ταινία με την Μαύρη Χήρα, αλλά η σκηνοθέτης Κέιτ Σόρτλαντ (του «Berlin Syndrome» και του «Sommersault» παλαιότερα, ανάμεσα σε άλλα), ήθελε να δικαιώσει, έστω και αργοπορημένα, έναν χαρακτήρα ο οποίος αν και είχε αγαπηθεί από το κοινό δεν είχε αξιοποιηθεί όσο θα έπρεπε στις οχτώ προηγούμενες ταινίες του MCU. Ετσι μαζί με τους σεναριογράφους Τζακ Σέιφερ και Νέντ Μπένσον αποφεύγουν να στήσουν έναν απλό επικήδειό της αλλά αντ’ αυτού κάνουν μια ταινία για να γιορτάσουν την συνεισφορά της όλα αυτά τα χρόνια, δίνοντας στην Σκάρλετ Τζοχάνσον την ευκαιρία να λάμψει για άλλη μια φορά μέσα από ένα ταξίδι με επίκεντρο την οικογένεια, από όπου κι αν προέρχεται, με αναφορές στις σχέσεις, τα ψέματα αλλά και την γυναικεία χειραφέτηση, την πατριαρχία και την ελευθερία βούλησης.
Συναντάμε την ηρωίδα στην πιο ευάλωτη στιγμή της, χαμένη από τη νέα οικογένειά της, τους Εκδικητές, και κυνηγημένη, προκειμένου να της δώσουν (σεναριακά αλλά και σκηνοθετικά) την δύναμη μέσα από όλα αυτά για να αναγεννηθεί. Η οικογένεια είναι κεντρικός κορμός που δίνει ώθηση στην ιστορία και η ταινία είναι στα καλύτερά της όταν επικεντρώνεται στην ιδιότυπη και αρκετά ιδιότροπη αυτή δυσλειτουργική φαμίλια, την αδερφή της, Γιελένα, τον πατέρα της Αλεξέι και τη μητέρα της Μελίνα, (υπέροχοι στους ρόλους τους οι Ντέιβιντ Χάρμπουρ και Ρέιτσελ Βάις αντίστοιχα), αλλά και την δυναμική μεταξύ αυτών των χαρακτήρων. Μπορεί η ταινία να είναι μια μελέτη πάνω στον χαρακτήρα της Νατάσα, η οποία εκπέμπει μια βαθιά μελαγχολία και μοναξιά, κάτι που η Τζοχάνσον μεταφέρει υπέροχα με κάθε της βλέμμα, αλλά είναι η Γιελένα της Φλόρενς Πιού η οποία με την φρεσκάδα και το μπρίο, αλλά και με μια εξίσου δυναμική παρουσία, φέρνει μια απαραίτητη ισορροπία, συνεισφέροντας σε μια εξαιρετική χημεία μεταξύ τους η οποία είναι η κινητήριος δύναμη της ταινίας.
Οσον αφορά την δράση παραμένει φαντασμαγορική, όπως σε κάθε ταινία της Marvel εξάλλου, με μερικές εξαιρετικές μάχες σώμα με σώμα, ενώ η Σόρτλαντ φέρνει στην επιφάνεια αρκετές αναφορές από διάφορες κατασκοπικές ταινίες, όπως τα «Bourne» και τα «Mission: Impossible» με μια δόση από Τζέιμς Μποντ, για να δώσει στην ταινία την ταυτότητά της, κάτι που σε στιγμές μοιάζει σαν δίκοπο μαχαίρι. Το τρίτο μέρος μοιάζει παραγεμισμένο από εκρήξεις και κυνηγητά κάτι που κάνουν που αλλοιώνουν ακόμα περισσότερα τα οποία μηνύματα προσπαθούσε να περάσει εδώ και ώρα, ενώ μειώνουν τον κακό Ντρέικοβ του Ρέι Γουίνστοουν, την προσωποποίηση της λευκής ανωτερότητας και πατριαρχίας, σε κάτι το τελείως χάρτινο και αδιάφορο και τον Taskmaster (o οποίος μπορεί να μιμηθεί οποιεσδήποτε κινήσεις όλων των Εκδικητών) σε μια πραγματικά χαμένη ευκαιρία.
Μπορεί από το φινάλε να λείπει αυτός ο γλυκόπικρος και συγκινητικός αποχαιρετισμός που θα περιμέναμε για μια αγαπημένη Εκδικήτρια, αλλά παρόλα αυτά η «Μαύρη Χήρα» παραμένει μια διασκεδαστική και εντυπωσιακή, αν και σε στιγμές αφήνοντας εντυπώσεις ενός χορταστικού filler επεισοδίου, ταινία του MCU.
