Ιστορίες της Ζωής Μας (Stories We Tell) της Σάρα Πόλεϊ
Η ιστορία της οικογένειας της Σάρα Πόλεϊ, με αφετηρία τη νεκρή από καρκίνο μητέρα της και γύρω από εκείνη ένα γαϊτανάκι συντρόφων ανάμεσα στους οποίους η σκηνοθέτης κατά τη διάρκεια ενός ντοκιμαντέρ που γυρίζει, προσπαθεί να βρει τον πραγματικό της πατέρα.
[Προσοχή: Ακολουθούν spoilers / Αν δεν έχετε δει την ταινία, μη συνεχίσετε να διαβάζετε. Επίσης, αν δεν έχετε δει την ταινία, σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να την αναζητήσετε.]
Power Points
Δεν είναι μόνο ο γεμάτος χιούμορ, ανατριχιαστική ειλικρίνεια και ρομαντισμό τρόπος με τον οποίο η Σάρα Πόλεϊ - μια αξιοπρόσεκτη σε κάθε περίπτωση σκηνοθέτης εδώ και χρόνια (βλ. «Away From Her», «To Δικό Μας Βαλς») - αφηγείται την ιστορία της οικογένειάς της και τη δραματική της ανακάλυψη πως δεν είναι παιδί του πατέρα της. Είναι κυρίως το γεγονός πως στην πιο κρίσιμη ενός ντοκιμαντέρ που σαν άκουσμα δεν θα ενδιέφερε κανέναν αλλά που στη διάρκεια του σε κάνει μέτοχο μιας οικογενειακής ιστορίας που αναδιπλώνεται σαν ένα θρίλερ μυστικών και ενοχών, η Πόλεϊ αποκαλύπτει πως ό,τι βλέπεις δεν είναι παρά μια κινηματογραφική κατασκευή πάνω στη μνήμη, τη σχετικότητας της αλήθειας και το ίδιο το σινεμά.
Θα μείνει κλασική γιατί...
... είναι ένα ντοκιμαντέρ που εκτός από την αγωνία της ίδιας της δημιουργού του για το ανεξιχνίαστο παρελθόν της, τεκμηριώνει πρωτίστως την ίδια την ουσία του σινεμά τεκμηρίωσης και της δραματουργικής αφήγησης, εδώ στην πιο εφευρετική, απέρρριτη και συναισθηματική εκδοχή τους.
Γράψαμε στο Flix
Το φιλμ θέλει να είναι ένα κινηματογραφικό δοκίμιο για την φευγαλέα υφή της μνήμης και της αλήθειας, αλλά δεν παύει ποτέ να είναι αφοπλιστικά προσωπικό και απροσποίητα γεμάτο καρδιά. Και κατά στιγμές είναι εκτός από ξεκάθαρα συγκινητικό ή αληθινά αστείο, απόλυτα εμπνευσμένο, αποκαλύπτοντας - κάποτε μάλιστα σχεδόν με την ένταση ενός μικρού σοκ -, σκηνοθετικές επιλογές που αποκαλύπτουν πως η Πόλεϊ δεν καταγράφει απλά μια προσωπική ιστορία μα έχει σκεφτεί βαθιά πέρα από το συναισθηματικό, όλα τα επίπεδα και τις διαφορετικές πτυχές των πραγμάτων για τα οποία θέλει να μιλήσει... Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για τις «Ιστορίες της Ζωής Μας» εδώ.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Σε ένα πρώτο επίπεδο, η σκηνή που ορίζει ολόκληρη την ταινία είναι το σημείο που αποκαλύπτεται η κατασκευή του ντοκιμαντέρ, είναι ωστόσο οι μικρές στιγμές ανάμεσα στην Πόλεϊ και τον πατέρα της (όχι τον αληθινό, αλλά αυτόν που νόμιζε ότι ήταν ο πατέρας της) που είναι καταλυτικές και σε συγκεκριμένα σημεία σου ραγίζουν πραγματικά την καρδιά.
Και κάτι ακόμη
«Νομίζω ότι αυτό που τελικά με κυρίευσε σε σχέση με το τι συνέβη στο περιθώριο της ιστορίας της ζωής μου ήταν ο τρόπος με τον οποίο λέμε ιστορίες και το πόσο διαφορετικές είναι αυτές οι ιστορίες ανάλογα με αυτόν που τις αφηγείται. Υπάρχουν τεράστια κενά ανάμεσα στις ιστορίες που λέμε, τόσο στο επίπεδο των γεγονότων όσο και της οπτικής γωνίας μέσα από την οποία τις βλέπουμε, καθώς και στο ποιες θεωρούμε ότι είναι οι πιο σημαντικές. Αντιμετώπισα την αφήγηση σαν μια βασική ανθρώπινη ανάγκη και ήθελα να κάνω μια ταινία για αυτό.» / Σάρα Πόλεϊ
Διαβάστε ακόμη:
