Ο Ταχάρ Ραχίμ θα είναι πάντα ο «Προφήτης» του Ζακ Οντιάρ, ο ευαίσθητος, καθηλωτικός, αξέχαστος νεαρός ήρωας με το διαπεραστικό βλέμμα. Παρότι από τότε μέχρι σήμερα έχει κάνει άλλες δέκα ταινίες, κάποιες απ’ αυτές με σπουδαίους σκηνοθέτες σαν τον Ασγκάρ Φαραντί («Το Παρελθόν») ή τον Ζοακίμ Λαφός («Πέρα από τη Λογική»). Παρότι πια θεωρείται ο ένας από τους πιο επιτυχημένους, ανερχόμενους, ελκυστικούς και δυναμικούς νέους Γάλλους ηθοποιούς. Τον Ταχάρ Ραχίμ επέλεξε κι ο Φατίχ Ακίν για τη νέα του ταινία, τη «Μαχαιριά» που προβάλλεται αυτές τις μέρες στις ελληνικές αίθουσες. Για το ρόλο του Νάζαρετ, του κεντρικού ήρωα του ιστορικού έπους για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, έναν ήρωα βωβό, αντιμέτωπο με ένα από τα σκοτεινότερα κομμάτια της σύγχρονης ιστορίας κι επιπλέον το πρόσωπο που συγκεντρώνει επιθυμία δεκαετιών για μια κινηματογραφική απόδοση του τι πραγματικά συνέβη.
Το Flix συνάντησε τον Ταχάρ Ραχίμ, τον βρήκε συναρπαστικό και τον άκουσε να μιλά για το πώς μεγαλώνει και καταλαβαίνει τι πραγματικά θέλει να κάνει στη ζωή του. Διαβάστε τα highlights παρακάτω.
Διαβάστε ακόμη: Δέκα αλήθειες από τον Φατίχ Ακίν
«Η Μαχαιριά» ήταν μια δύσκολη ταινία, ένα δύσκολο γύρισμα, ταξιδέψαμε σε 5 χώρες, συχνά με καύσωνα, ήταν ένα σωματικό, απαιτητικό γύρισμα. Αλλά το δυσκολότερο απ’ όλα ήταν να ερμηνεύεις ένα βωβό ήρωα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το παίξεις αυτό, μπορείς να κάνεις τον καραγκιόζη, με συνεχείς, έντονες χειρονομίες, ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι αυτός ήταν ο σωστός τρόπος. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους που με βοήθησαν, ανθρώπους που γεννήθηκαν κωφάλαλοι, ανθρώπους που έχασαν τη φωνή τους από κάποιο δυστύχημα ή ασθένεια, μίλησα με ειδικούς γιατρούς. Με εντυπωσίασε κάποιος που γνώρισα, που έχασε τη φωνή του μετά από μια εγχείριση. Ηταν σαν ηφαίστειο, σαν μέσα του όλα να κινούνταν, να έκαιγαν και κάθε φορά που έχανε τον έλεγχο προσπαθούσε να μιλήσει με τα μάτια του. Γνώρισα και δυο κοπέλες που γεννήθηκαν κωφάλαλες, πέρασα δυο μέρες μαζί τους και κάναμε ένα πείραμα. Τους ζήτησα να μου αφηγηθούν μια ιστορία χρησιμοποιώντας τη νοηματική και να τους αφηγηθώ κι εγώ μία. Στο τέλος των δυο ημερών συζητούσαμε όπως εσύ κι εγώ, με απόλυτη ροή και άνεση, χρησιμοποιώντας τα μάτια μας, την ευαισθησία μας, χωρίς να λείπει το χιούμορ, η ελαφρότητα. Και ένιωσα ότι ο μέσος όρος ανάμεσα στις δυο αυτές περιπτώσεις ήταν ο τρόπος με τον οποίο έπρεπε να κινηθώ.
Πριν από τρία χρόνια μου τηλεφώνησε η παραγωγός Φαμπιέν Ρενιέ και μου είπε ότι ο Φατίχ ήθελε να με γνωρίσει. Τρελάθηκα γιατί ακριβώς τότε είχα δει το «Head on» και το «Edge of Heaven» και μου άρεσαν τρομερά. Μετά είδα όλες τις ταινίες του, έγινα fan κι είμαι ακόμα. Οταν τον γνώρισα, ακόμα έγραφε το σενάριο, αλλά μου παρουσίασε την ιστορία και την ερωτεύτηκα. Η ιδέα να ενσαρκώσω τον Νάζαρετ μου φάνηκε σα μια εκπληκτική πρόκληση. Στον Φατίχ αναγνώρισα δικά μου χαρακτηριστικά. Μοιάζουμε από κάποιες απόψεις, εκείνος είναι γιος Τούρκων μεταναστών στη Γερμανία, εγώ είμαι γιος Αλγερινών μεταναστών στη Γαλλία, προερχόμαστε από παρόμοιες καταβολές, ασχολούμαστε με το σινεμά, είχαμε τα ίδια όνειρα μεγαλώνοντας κι έχουμε και τους ίδιου είδους ένστικτα στη διαδικασία της δουλειάς. Υπάρχει η τεχνική κι υπάρχει και το ένστικτο, χωρίς το οποίο δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα. Είναι αυτό που εμπιστεύομαι και το ίδιο κι ο Φατίχ.
Είμαι ηθοποιός, κάνω τη δουλειά μου. Δεν μπορείς να σκοτώσεις κάποιον στο όνομα της θρησκείας. Κι αν μια θρησκεία διδάσκει κάτι τέτοιο, είναι σημαντικό να την αποκηρύξεις.
Ηξερα ότι είχε συμβεί η Γενοκτονία των Αρμενίων, ότι είχαν πεθάνει πάρα πολλοί άνθρωποι, δεν ήξερα περισσότερα απ’ αυτά. Εγιναν τόσες γενοκτονίες στη διάρκεια της ιστορίας των ανθρώπων – η ταινία μας είναι σημαντική και γι’ αυτόν το λόγο, για να εξηγήσει στους θεατές τι συνέβη, να τους προτρέψει να μην ξανασυμβεί. Κι αν ο κόσμος δε διδάσκεται, αυτό είναι το πρόβλημα. Αν η ταινία βοηθήσει οι Τούρκοι με τους Αρμένιους να μπορέσουν να συζητήσουν ευκολότερα, θα είναι μια τεράστια επιτυχία.
Διαβάστε ακόμη: Ο Φατίχ Ακίν καταπιάνεται με το ιστορικό έπος στο «The Cut»
Ο «Προφήτης» του Ζακ Οντιάρ ήταν μια καθοριστική εμπειρία για μένα. Μου έφτιαξε την καριέρα, μου έδωσε τη δυνατότητα να διαλέγω τα σενάρια που θέλω να κάνω, τις ταινίες όπου θέλω να παίξω. Οι επιλογές μου καθορίζονται πάντα από το συνδυασμό τριών πραγμάτων: ένα καλό σενάριο, έναν ενδιαφέροντα ήρωα, ένα σκηνοθέτη που μου αρέσει η δουλειά του. Αν υπάρχει αυτός ο συνδυασμός και μου φαίνεται πειστικός, προχωράω. Δεν έχω σχέδιο για την καριέρα μου, αλλά έχω ένα όνειρο. Κι αυτό το όνειρο είναι να δουλέψω στη ζωή μου με όλους τους καλούς σκηνοθέτες από κάθε χώρα. Και μετά μπορώ να σταματήσω. Αυτό ισχύει και για την Αμερική φυσικά, αλλά προς το παρόν ό,τι μου έχουν προτείνει είναι πάντα για το ρόλο του τρομοκράτη!
Δεν είμαστε πολιτικοί. Δεν επιλέγω μια ταινία με βάση τις πολιτικές της γραμμές – την επιλέγω απ’ την καρδιά κι από ένστικτο. Η δουλειά μου είναι να παίζω σε ταινίες, να προσφέρω συναισθήματα στους θεατές. Αν θεωρείτε ότι τα πάντα είναι πολιτική, μ’ αυτή την έννοια θα συμφωνήσω. Πέρα απ’ αυτό, φυσικά έχω τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, αλλά αυτές τις κρατάω για τον εαυτό μου.
Διαβάστε ακόμη: Φατίχ Ακίν - «I’m an auteur, man…»
Μπορώ, πια, να βλέπω τον εαυτό μου στην οθόνη. Στην αρχή υπέφερα, μου φαινόταν περίεργο το κεφάλι μου, τεράστια η μύτη μου, παράξενα τα μάτια μου, έβλεπα έναν τελείως ξένο άνθρωπο. Τώρα το συνήθισα, προσπαθώ να βλέπω την ταινία, εκείνον που ενσαρκώνω κι όχι τον εαυτό μου. Βλέπω πολλά λάθη κάθε φορά, αλλά είμαι ΟΚ μ’ αυτό, το βρίσκω φυσικό, είμαι νέος ακόμα.
Εδώ και δυο-τρεις ταινίες, το σινεμά πήρε τη σωστή του θέση στη σκέψη μου. Είναι το πάθος μου, αλλά όχι πια η εμμονή μου. Γιατί αν η δουλειά σου είναι η εμμονή σου, της δίνεις τα πάντα, που είναι καλό, αλλά ξεχνάς τη ζωή σου. Οσο προχωράς, τόσο γνωρίζεις και τον εαυτό σου και νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Αλλά δεν είναι εύκολο. Είναι δύσκολο να κάνεις ακόμα και μια κακή ταινία, πόσω μάλλον μια καλή ταινία!
Διαβάστε ακόμη:
