Αν σου έλεγε κάποιος να περιγράψεις με δύο προτάσεις τι είναι τα «Κωλόπαιδα» τι θα έλεγες;
Αθήνα, Εξάρχεια, Τρεις φίλοι οι οποίοι σε 12 ώρες πετάνε για Βερολίνο. Μέσα σε αυτό το 12ώρο συμβαίνουν διάφορα και τελικά δεν φεύγει κανείς.
Πόσο καλά γνώριζες από πριν τον ήρωα που υποδύεσαι στα «Κωλόπαιδα»;
Υποδύομαι τον Φοίβο, ο οποίος έχει μπουχτίσει και θέλει να φύγει από την Ελλάδα. Πριν φύγει όμως, έχει ας πούμε κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες. Μπορώ να πω ότι δεν τον γνώριζα καλά. Είναι περίεργο γιατί παρότι η γειτονία που υποτίθεται ότι ζει και έχει μεγαλώσει ο ήρωας, είναι η γειτονιά που έχω μεγαλώσει εγώ, κι ενώ στην ταινία υπάρχουν και καταστάσεις που έχω ζήσει, δεν συμβαίνουν όμως με τον τρόπο που πραγματικά τις έζησα, δηλαδή δεν υπήρχε κάτι που να λέω, αυτό το έχω κάνει έτσι ακριβώς, ούτε υπήρχε κάτι που είχε να κάνει με πραγματικά μου βιώματα ή κάτι σε σχέση με το μέρος. Είναι πιο πολύ μέσα από τη φαντασία του Στέλιου. Και θέλω να τονίσω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι στην ταινία ο σκηνοθέτης δεν μιλάει για την κουλτούρα της συγκεκριμένης γειτονιάς, απλά γυρίστηκε εκεί. Θα μπορούσε να συμβαίνει σε οποιαδήποτε Αθηναϊκή συνοικία. Τα «Κωλόπαιδα» δεν είναι μια ταινία για τα Εξάρχεια.
Γιατί αποφάσισες να παίξεις στα «Κωλόπαιδα»;
Εδώ που τα λέμε, σήμερα δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά και αν σου κάνουν πρόταση για ένα πρωταγωνιστικό ρόλο μόλις έχεις τελειώσει τη σχολή το σκέφτεσαι θετικά, χαίρεσαι, ειδικά αν πρόκειται να παίξεις με δύο καλούς σου φίλους. Το σενάριο ήταν πολύ απλό και το θέμα είχε κάποιο ενδιαφέρον σε σχέση με διάφορα που συμβαίνουν σήμερα. Επίσης ήταν ευκαιρία να κάνω πρακτική σε πράγματα που νόμιζα ότι είχα μάθει.
Ποιος είναι ο δικός σου ορισμός της λέξης «Κωλόπαιδο»;
Εγώ κωλόπαιδο θα έλεγα κάποιον που κάνει κάτι κακό, π.χ. που χτυπάει μια γριά για να τη ληστέψει. Αλλά οι ήρωες δεν έχουν σχέση με τέτοιου είδους συμπεριφορές, νομίζω ο τίτλος έχει μπει με μια δόση ειρωνείας.
Πώς ήταν η εμπειρία του πρώτου ρόλου στο σινεμά; Τι ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που είχες να αντιμετωπίσεις;
Η αλήθεια είναι ότι πέρα από πρώτη ταινία μου, είναι και η πρώτη ταινία του Στέλιου που σημαίνει ότι είμαστε αρκετά άπειροι, εγώ στο παίξιμο, αυτός στη σκηνοθεσία. Δηλαδή κάποια πράγματα δεν ξέραμε πώς να τα χειριστούμε και αυτό ενδεχόμενως να μας δυσκόλεψε σε διάφορες φάσεις κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Κατά τα άλλα ήταν μία ταινία που έγινε από πολλούς νέους συντελεστές και αυτό είναι πολύ θετικό. Σαν εμπειρία ήταν πολύ σημαντική γιατί βίωσα το πώς είναι να παίζεις σε μια τέτοια συνθήκη με κάμερες, μικρόφωνα, φώτα, και πολλά άλλα. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο πέτυχα να φτιάξω κάτι ουσιαστικό (εννοώντας το ρόλο), αλλά έμαθα πολλά και αυτό έχει τη σημασία του.
Ηταν το σινεμά αυτό που ονειρευόσουν πριν παίξεις;
Είχα βρεθεί σε γυρίσματα πολλές φορές στο παρελθόν και είχα δει πως λειτουργούν τα πράγματα. Βέβαια δεν είχα ξανά παίξει έτσι σε μια ολόκληρη ταινία και αυτό είχε άλλες απαιτήσεις, ήταν πρωτόγνωρο.
Ποια είναι η δική σου κοσμοθεωρία για την γενιά που ανήκεις; Είναι μια χαμένη γενιά ή μια γενιά που απλά πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο;
Δεν βλέπω και πολλές προοπτικές για έναν νέο σήμερα. Μπορεί να ακούγεται απαισιόδοξο αλλά δυστυχώς αυτό νομίζω. Εχουν ισοπεδώσει τα πάντα. Αν έχεις δει την τελευταία ταινία του Μπέλα Ταρ, μπαίνει ένας τύπος να αγοράσει ένα μπουκάλι αλκοόλ και εκεί τα λέει όλα, είναι ο μόνος μονόλογος σε όλη την ταινία. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί, είναι προφανές ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν ούτε να φάνε.
Πως ακριβώς αντιμετωπίζεις την κρίση σήμερα στην Ελλάδα;
Νομίζω ότι είναι ένα ψέμα. Την δημιουργούν, δεν είναι σαν το σεισμό που αν γίνει λες «έγινε και τώρα πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες, τα διαλυμένα σπίτια για παράδειγμα». Δηλαδή κάποιοι ειδικοί λένε : sorry παιδιά, τελείωσαν τα λεφτά και τώρα θα πρέπει να ακολουθήσετε τους όρους μας για να σωθείτε. Επίσης όποτε εξηγούν τους λόγους, δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτές τις ειδικές ορολογίες. Ολα γίνονται για τα λεφτά. Ασε που τα λεφτά βρίσκονται σε ψηφιακή μορφή σε κάτι πίνακες ή βλέπεις κάτι φωτοτυπικά που τα βγάζουν με το κιλό. Εγώ κάθομαι και κοιτάω και ζω με λιγότερα από πριν. Πάντως σίγουρα αυτοί που ευνοούνται ή αυτοί που δεν επηρεάζονται από την κρίση είναι οι λίγοι, οι περισσότεροι δεν την γουστάρουν και βλέπεις πόσοι άστεγοι υπάρχουν. Τι υπομονή να κάνει αυτός που κοιμάται στο δρόμο; και με ποια δικαιολογία;
Ζεις στα Εξάρχεια. Ποια είναι η δική σου εικόνα για την πιο αμφιλεγόμενη συνοικία της Αθήνας; Ισχύουν οι μύθοι που την περιβάλλουν;
Είναι γεγονός ότι τα Εξάρχεια είναι μια ιδιαίτερη συνοικία. Αυτό που θυμάμαι από μικρός, είναι η κατάσταση με τους τοξικομανείς. Δυστυχώς είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά της γειτονιάς και επειδή κυκλοφορώ πολλά χρόνια εκεί, έχουν υπάρξει περίοδοι που από την πλατεία μέχρι το λόφο του Στρέφη έβλεπες άτομα να τρυπιούνται και να νταγκλάρουν, έτσι φάτσα κάρτα. Αυτό στην αρχή κάτι σου κάνει, αλλά δυστυχώς το συνηθίζεις και αυτό είναι κακό, ζεις με την απόλυτη εξαθλίωση δίπλα σου και κυκλοφορείς χαλαρός. Από την άλλη είναι μια γειτονιά που έχει διάφορους τύπους και ομάδες ατόμων και όλοι αυτοί συνυπάρχουν, αυτό είναι το καλό με το μέρος. Η γειτονιά δεν ανήκει σε κανέναν και αυτοί που συχνάζουν εκεί ανανεώνονται συνεχώς, πάντα έρχονται καινούργιοι.
Πιστεύεις ότι η Τέχνη και εν προκειμένω το σινεμά μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο;
Πιστεύω ότι αν κάποιος είναι αρκετά ανοιχτός σαν δέκτης, όταν δει μια ταινία ή μια παράσταση μπορεί να πάθει διάφορα, να συγκινηθεί, να γελάσει, να προβληματιστεί. Τώρα για το αν θα γίνει καλύτερος άνθρωπος, δεν ξέρω. Μακάρι να συμβαίνει.
Πόσες φορές έχεις σκεφτεί σοβαρά να φύγεις στο εξωτερικό; Θα κατηγορούσες κάποιον αν θέλοντας να μην βυθιστεί στη μιζέρια μιας χώρας σε κρίση, έφευγε στο εξωτερικό;
Το σκέφτομαι συχνά γιατί έχω διάφορους φίλους έξω και μπορώ να φιλοξενηθώ για μια μικρή περίοδο τσάμπα. Δεν θα κατηγορούσα κανέναν, καλά θα έκανε αν έφευγε.
Γιατί έγινες ηθοποιός;
Που να ξέρω.
Ποιες ταινίες, ποιοι δημιουργοί, ποιοι ήθοποιοί σε εμπνέουν;
Είναι πάρα πολλοί και θα χρειαζόμουν πολλές σελίδες για να τους γράψω. Ο Μπάστερ Κίτον για παράδειγμα ή οΤσάρλι Τσάπλιν είναι από τους καλύτερους που έχουν υπάρξει, κατά τη γνώμη μου, όπως και ο Θανάσης Βέγγος ή ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Πρόσφατα έχω δει πολλές ταινίες του Ζαν-Λικ Γκοντάρ και νομίζω είναι άπαιχτες, με πολύ χιούμορ και νόημα. Η «Περιφρόνηση» ή το «Τρελός Πιερό» είναι ταινιάρες. Τώρα τελευταία η ταινία που με κράτησε και δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα, ήταν αυτή του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Το Δέρμα που Κατοικώ». Κάτι μου έκανε. Από πιο παλιές Ελληνικές μου αρέσει πάρα πολύ το «Τα κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα» του Νίκου Νικολαΐδη και σαν υπόθεση και οι ηθοποιοί, φοβεροί. Τώρα για το ελληνικό σινεμά του σήμερα έχω να πω ότι γίνονται διάφορες πολύ καλές ταινίες, με ελάχιστα χρήματα, οι οποίες παρ όλα αυτά σκίζουν στα διάφορα φεστιβάλ. Δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα. Μακάρι να τις έβλεπαν και οι Ελληνες, γιατί απ΄ ότι έχω καταλάβει αυτές οι ταινίες σημειώνουν μεγαλύτερη επιτυχία έξω παρά εδώ.
Υπήρξε κάποια στιγμή που θέλησες να αποφύγεις να ακολουθήσεις το επάγγελμα του πατέρα σου;
Έχω βρεθεί από πολύ μικρός σε πρόβες και παραστάσεις όπως και σε πάρα πολλά γυρίσματα. Ο πατέρας μου ποτέ δεν μου είπε κάντο ή μην το κάνεις ή κοίτα εδώ να μαθαίνεις, απλά με έπαιρνε μαζί του. Μου αρέσει αυτή η δουλειά αλλά ακόμα δεν έχω κάνει και τίποτα για να λες αυτός είναι ηθοποιός. Προσπαθώ.
Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που έχεις μάθει από τον πατέρα σου;
Δεν μου έρχεται κάτι σαν ατάκα ή απόφθεγμα. Δεν είναι τύπος που λέει «γιέ μου άκου αυτό» ή «μικρέ να θυμάσαι ένα πράγμα στη ζωή», έτσι κι αλλιώς.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία του Αντώνη Καφετζόπουλου;
Μου αρέσουν πολύ οι δύο τελευταίες που έχει κάνει, του Φίλιππου Τσίτου («Ακαδημία Πλάτωνος», «Αδικός Κόσμος») και μια παλιά ψιλοφευγάτη ταινία, η «Ρεβάνς».
Είσαι κωλόπαιδο;
Οχι.
Διαβάστε περισσότερα για τα «Κωλόπαιδα» και δείτε παρακάτω ένα μικρό making of της ταινίας.
Ο Γιώργος Καφετζόπουλος πρωταγωνιστεί από τις 19 Μαρτίου (κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00) στο έργο του Εντουαρντ Αλμπι «The Zoo Story», στο beton 7. Οπως μας είπε και ο ίδιος: «Είναι ένα ντουέτο και μαζί μου παίζει ο Μάνος Στεφανάκης. Είναι ένα έργο το οποίο παρουσιάσαμε σαν πτυχιακή στο τρίτο έτος των σπουδών μας και τελικά αποφασίσαμε να το ανεβάσουμε φέτος. Μας σκηνοθετεί η δασκάλα μας Νέλλη Καρά και οι υπόλοιποι συντελεστές : Ανρί Κεργκομάρ (ηχιτικός σχεδιασμός), Θωμάς Οικονομάκος (φώτα), Θάνος Δερμάτης (σκηνική πάλη-χορογραφία) είναι επίσης όλοι καθηγητές μας από τη σχολή και μας βοηθάνε αφιλόκερδος. Το έργο έχει να κάνει με μια τυχαία συνάντηση δύο αγνώστων στο Central park της Νέας Υόρκης και το θέμα είναι ότι κάτι συμβαίνει εκεί.»
