Λίγα μέτρα από το σταθμό Μπερσί του Μετρό του Παρισίου, είναι δύσκολο να μην ξεχωρίσεις το κτίριο του Φρανκ Γκέρι που στεγάζει τη Ταινιοθήκη της Γαλλίας. Οι ασσύμετρες γραμμές του, οι οδοί που το σημαδεύουν (από τη μία η οδός Ζαν Ρενουάρ, από την άλλη η οδός Πολ Μπελμοντό, αφιερωμένη στον γλύπτη πατέρα του Γάλλου σταρ), μια γιγάντια αφίσα με τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» που διαφημίζει το αφιέρωμα στον Στίβεν Σπίλμπεργκ...
Ακόμη και στη νέα της τοποθεσία, εκεί όπου μεταφέρθηκε οριστικά το 2005, έχοντας συμμετάσχει δυναμικά σε ολόκληρη τη σύγχρονη ιστορία της μεταπολεμικής Γαλλίας από την αρχική της θέση στη λεωφόρο ντε Μεσίν το 1948 μέχρι και το Παλέ ντε Σαγιό το 2005, η πιο θρυλική Tαινιοθήκη του κόσμου φέρνει ακόμη και στον πιο ανυποψίαστο επισκέπτη κάτι από την φορτωμένη ιστορία της.
Και το κάνει με τον πιο ανεπιτήδευτο τρόπο που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Παραμένοντας, δηλαδή, ένα από τα πιο ζωντανά κομμάτια της κινηματογραφικής καθημερινότητας του Παρισιού. Με ένα πρόγραμμα που θα έκανε ακόμη και τον πιο υποψιασμένο σινεφίλ να μετακομίσει μόνιμα στις αίθουσες της, η Ταινιοθήκη μοιάζει σαν την πιο καίρια δεύτερη ανάγνωση της κινηματογραφικής επικαιρότητας.
Δεν είναι τυχαίο πως για τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2012, με αφορμή τις εξόδους του «J.Edgar» και του «War Horse», η Ταινιοθήκη οργάνωσε πλήρεις ρετροσπεκτίβες στον Κλιντ Ιστγουντ και τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, συμπληρώνοντας το X3 φόρο τιμής της στην Αμερική με το πλήρες έργο του Ρόμπερτ Αλτμαν. Κι αυτό την ίδια στιγμή που η έκθεση για το «Μetropolis» και το αφιέρωμα στον Φριτζ Λανγκ χαιρετίστηκε ως μια από τις σημαντικότερες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της Ταινιοθήκης που τον Μάρτιο υποδέχεται την έκθεση και το αφιέρωμα στον Τιμ Μπάρτον, έτσι όπως αυτό παρουσιάστηκε στο MOMA της Νέας Υόρκης. Ταυτόχρονα, μέσα στον Δεκέμβριο ολοκληρώθηκε ένα αφιέρωμα στη θρυλική ιαπωνική εταιρία Nikkatsu ενώ τρέχει μέχρι και τα μέσα Φεβρουαρίου ένα αφιέρωμα στoν Κινγκ Χου από το Χονγκ Κονγκ, διάσημο σκηνοθέτη ταινιών πολεμικών τεχνών (wuxia).
Ανοιχτή στο κοινό μετά τις 12 (μέχρι εκείνη την ώρα οι αίθουσες και τα εργαστήρια της είναι γεμάτα μαθητές και σπουδαστές κινηματογράφου), η Ταινιοθήκη δεν χρειάζεται όμως να προσπαθήσει πολύ για να γίνει πόλος έλξης των κινηματογραφόφιλων. Η μόνιμη έκθεση της (από το αρχείο του ιδρυτή της Ανρί Λανγκλουά) είναι κάτι περισσότερο από εντυπωσιακή. Αν και σταματάει ακριβώς τη στιγμή που ξεκινάει η nouvelle vague, διασχίζει την ιστορία του κινηματογράφου από τα πρώτα του βήματα με την πιο πλούσια συλλογή αντικειμένων και αρχείων που είδατε ποτέ.
Από τα πρώτα φιλμ της ιστορίας του σινεμά μέχρι το κρανίο της κυρίας Μπέιτς από το «Psycho» (δωρεά του ίδιου του Χίτσκοκ στην Ταινιοθήκη το 1961) και από τη ρέπλικα του εργαστηρίου του Ζορζ Μελιές μέχρι την αυτοπροσωπογραφία του Τσαρλς Τσάπλιν, η περιήγηση στο Μουσείο της Ταινιοθήκης είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθει κανείς τι σημαίνει «κινηματογραφική μαγεία». Και κυρίως η αιτία για την οποία το ρομπότ από το «Hugo» του Μάρτιν Σκορσέζε βρίσκεται ήδη εκεί, ως ένα από τα πιο πρόσφατα αποκτήματα του.
Ακόμη και αν δεν έχεις βρεθεί στην Ταινιοθήκη του Παρισιού για κάτι συγκεκριμένο, μπορείς να μείνεις για ώρες ξεκινώντας από το Μουσείο, συνεχίζοντας στην υπέροχη βιβλιοθήκη (που περιλαμβάνει δυνατότητα θέασης ταινιών για επαγγελματίες αλλά και απλούς θεατές) και καταλήγοντας στις αίθουσες που ανεξάρτητως αφιερωμάτων παίζουν καθημερινά ταινίες όλων των εποχών και όλων των εθνικοτήτων σε version originale και γαλλικούς υπότιτλους. Ειδικά προγράμματα για τα παιδιά, συζητήσεις και στρογγυλά τραπέζια και πλούσιες αρχειακές εκδόσεις για κάθε μεγάλο αφιέρωμα που διοργανώνει εμπλουτίζουν ακόμη περισσότερο τις δραστηριότητες της.
Φεύγοντας, καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να συγκρίνεις την Ταινιοθήκη της Γαλλίας με οποιαδήποτε άλλη Ταινιοθήκη στον κόσμο, πόσο μάλλον με την αντίστοιχη της Αθήνας. Οφείλεις, ωστόσο, να αναρωτηθείς πόσο ενεργό «κινηματογραφικά» θα ήταν το κτίριο της Ιεράς Οδού, αν με συνεπή κρατική υποστήριξη και δημιουργική βούληση των υπευθύνων του μπορούσε να μετατραπεί σε κάτι πιο ζωντανό από μια...σποραδική προβολή αφιερωμάτων. Αν μπορούσε να γίνει ένας χώρος εκπαίδευσης - σε μια χώρα χωρίς κινηματογραφική εκπαίδευση -, μουσείο κινηματογράφου και βιβλιοθήκη, μια ολοκληρωμένη παρέμβαση στην κινηματογραφική κουλτούρα μιας χώρας και - γιατί όχι - μια μόνιμη αίθουσα προβολής για τις ελληνικές ταινίες ακριβώς τη στιγμή που αυτές εγκλωβίζονται μέσα στα γρανάζια της κανονικής διανομής παραμένοντας απρόβλητες ή αναγκασμένες να εγκαταλείπουν τις αίθουσες μετά από ελάχιστο χρόνο προβολής τους.
Μάθετε περισσότερα για την Cinémathèque Française στο υπέροχο, διαδραστικό site της.
