Για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα, ο «Νόμος του Μέρφυ», η screwball comedy/ υπαρξιακό μπουλβάρ/ σουρεαλιστικό μιούζικαλ του Αγγελου Φραντζή θα υποδέχεται το κοινό του στο σύμπαν του.
Ή, μάλλον, στα πολλαπλά του σύμπαντα. Γιατί το εύρημα που θέλει την ηρωίδα Μαρία Αλίκη να πέφτει σε κώμα και να ξυπνάει μέσα σε όλα όσα ονειρεύτηκε (όλες τις ζωές που δεν έζησε, όλους τους ρόλους που δεν κατάφερε να παίξει είτε ως ηθοποιός είτε ως γυναίκα), απαιτούσε από το σκηνογραφικό team της ταινίας και τον διευθυντή φωτογραφίας της να πλάσουν πολλούς και εντελώς διαφορετικούς κόσμους που θα συνυπάρξουν ταυτόχρονα σε μία μοναδική κινηματογραφική εμπειρία.
Διαβάστε περισσότερα:
Νομοτελειακό: Το Flix κάνει επίσκεψη στα γυρίσματα του «Ο Νόμος του Μέρφυ» του Αγγελου Φραντζή
Η Κατερίνα Μπέη γράφει με άγνοια κινδύνου
Οπως γράψαμε και στην κριτική μας: «...τίποτα σ’ αυτή την κωμωδία δεν είναι απλό: φαντάζει αναρχική και ξέφρενη, αλλά είναι προσεχτικά σχεδιασμένη, εξαιρετικά ακριβής. Η προσοχή στην λεπτομέρεια είναι συγκινητική, η σπουδή στο είδος αδιαφιλονίκητη, η κατασκευή των παράλληλων κόσμων της ένας πραγματικός άθλος.»
Για αυτό θελήσαμε να αναζητήσουμε τους ανθρώπους, τους καλλιτέχνες που σχεδίασαν, κατασκεύασαν, εμπλούτισαν, φώτισαν όλους αυτούς τους χώρους και να στρέψουμε τον προβολέα στη δουλειά τους.
PRODUCTION DESIGNER: Mιχάλης Σαμιώτης | ART DIRECTOR: Μυρτώ Δασκαρόλη | SET DECORATOR: Μαρία Σαρρή
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση σε μία ταινία που δεν κατασκευάζεις έναν μόνο κόσμο, αλλά πολλούς;
Μυρτώ Δασκαρόλη: Η μεγαλύτερη πρόκληση όταν σκηνογραφείς πολλούς χώρους σε μια ταινία, θεωρώ πως είναι να διατηρείς τη συνοχή που πρέπει να έχει το αισθητικό αποτέλεσμα και φυσικά το όλο αυτό εγχείρημα να ανταποκρίνεται σε ένα δεδομένο budget.
Mιχάλης Σαμιώτης: Συμφωνώ! Η μεγαλύτερη πρόκληση όταν κάνεις πολλούς χώρους είναι να τους χωρέσεις όλους σε ένα budget χωρίς αυτό να επηρεάσει το αισθητικό αποτέλεσμα της ταινίας! Συγκεκριμένα, στο "Νόμο του Μέρφυ" το σενάριο αναφέρει 3 διαφορετικά δωμάτια ξενοδοχείου όπου υπάρχει δράση 360 μοιρών! Ο περιορισμός του budget δεν μας επέτρεπε να φτιάξουμε 3 δωμάτια αλλά να μετατρέψουμε, όπως και κάναμε, το ένα σε 3 διαφορετικούς κόσμους, σε πολύ περιορισμένο χρόνο αλλαγής μεταξύ τους! Ολο αυτό γινόταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων!!
Μαρία Σαρρή: Ο χρόνος! Να αφουγκραστείς, να καταλάβεις, να εμβαθύνεις μέχρι να αρχίσεις να δημιουργείς.Έκανα λοιπόν πολλά από αυτά που ένιωσα. Ενστικτωδώς. Ρεαλισμός, σουρεαλισμός, ειρωνεία, οικειότητα, φαντασιακό, όλα χωρούσαν να συμβούν. Υπήρξε η ελευθερία να κάνεις χιούμορ, να παίξεις - σε ένα σενάριο που όλα περνάνε Είναι υπέροχο όταν υπάρχει μια τόσο ανοιχτή παλέτα αλλά και επικίνδυνο στο να χαθείς καταναλώνοντας αυτή την ελευθερία.
Βίλα influencer
Ποιες ήταν οι αναφορές, κινηματογραφικές, εικαστικές, αισθητικές, για να κατασκευάσετε τον κάθε κόσμο - από τον πραγματικό, μέχρι τον οριακά sci-fi παγερό της influencer, τον νεο-ρεαλιστικό φτωχικό, τον μιούζικαλ ονειρικό;
Mιχάλης Σαμιώτης: Η συνεργασία μας με τον Αγγελο για το project ξεκίνησε δύο χρόνια πριν, και ένα χρόνο με τον Γιώργο (σ.σ. Καρβέλα, διευθυντή φωτογραφίας). Οι αναφορές μας είναι μέσα από ένα συνοθύλευμα πολλών σκέψεων, ιδεών και εικόνων που πήραν σχήμα στον καμβά που μας έδωσαν οι πολύ καλοί χώροι που είχαμε επιλέξει. Ναι, οι αναφορές στην ιστορία της Μαρίας Αλίκης ως φτωχή ταμίας είναι ξεκάθαρα από τις «Νύχτες της Καμπίρια» του Φελίνι. Το ξενοδοχείο επίσης θέλαμε να έχει αυτή την αίσθηση του glamorous που είχαν οι χώροι στις ταινίες μιούζικαλ με τον Φρεντ Αστέρ.
Μυρτώ Δασκαρόλη: Ολα ειναι αποτέλεσμα της στενής συνεργασίας και συνεχής επικοινωνίας που έχω με τον Μιχαλη Σάμιωτη. Δουλεύαμε το πρότζεκτ πολύ καιρό, πάντα σε συννενόηση με τον Αγγελο και το Γιώργο, ώστε οι αισθητικές, εικαστικές και κινηματογραφικές αναφορές και των τριών να πάρουν μορφή σε όλους αυτούς τους κόσμους που κατασκευάσαμε.
Μαρία Σαρρή: Λατρεύω όλες τις ταινίες του Γουές Αντερσον, του Ακίρα Κουροσάβα, του Τζίμ Τζάρμους. Οπως επίσης αγαπώ το πράσινο στους μουντούς κόσμους του Ακι Καουρισμάκι, την ατμόσφαιρα της ταινίας «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν ή του «Pieta »του Κιμ Κι-Ντουκ, τα ονειρεμένα σκηνικά του «δικού μας» «Poor Things» - η λίστα δεν τελειώνει. Όμως όλα αυτά αποτελούν περισσότερο αναφορές που έχουν διαμορφώσει μια γενικότερη αισθητική και δυναμική μέσα μου, παρά άμεσες αναφορές για τη συγκεκριμένη ταινία.
Διαμέρισμα Μαρίας Αλίκης
Υπήρχαν λεπτομέρειες στο design, όπως οι «Οι Δεσποινίδες του Ροσφόρ» στο διαμέρισμα της ηθοποιού Μαρίας Αλίκης, που έκλειναν το μάτι και στο τι θα ακολουθούσε στην ταινία. Πόσα τέτοια «easter eggs» έχετε κρύψει στη σκηνογραφία;
Μυρτώ Δασκαρόλη: Οπως λέει κ η λέξη από μόνη της, είναι μυστικά! Τέτοια στοιχεία βάζουμε πάντα στους κόσμους που κατασκευάζουμε με αναφορές άμεσες ή έμμεσες, και αφήνουμε τον θεατή να τα ανακαλύψει.
Mιχάλης Σαμιώτης: Συμφωνώ. Τα easter eggs δεν τα αποκαλύπτουμε! Είναι κρυμμένα γι’ αυτόν που ψάχνει και θέλει να τα ανακαλύψει. Κάποιες φορές είναι και τυχαίο, που ίσως έχει και μεγαλύτερη αξία, όπως έλεγε και ο Φασιανός: "Να εμπιστεύεσαι το τυχαίο ακόμη και το λάθος, γιατί είναι αυτό που δίνει χάρη στο έργο."
Μαρία Σαρρή: Ω, εγώ θα αποκαλύψω γιατί τα αγαπώ - είναι, ένα σωρό. Ηταν ένα παιχνίδι που διασκεδάσαμε πολύ με την Ιφιγένεια. Για παράδειγμα, κρύψαμε μπαμπούσκες παντού. Οι μπαμπούσκες συμβολίζουν τη γονιμότητα με την οποία παλεύει η Μαρία Αλίκη, αλλά και την πορεία και εξέλιξη του ανθρώπου από την μικρή μπαμπούσκα (μωρό) στη μεγάλη (τα γηρατειά). Αυτές υπήρχαν στον χώρο είτε σε ένα σκίτσο, είτε σε αντικείμενο, μέσα στις μπάλες του πατρικού, στο φτωχικό, στο διαμέρισμα, στο ξενοδοχείο μέσα στα παιδικά παιχνίδια, κέντημα σε ένα μαξιλάρι, σ’ ένα μικρό καδράκι…παντού! Επίσης, το βιβλίο του «Αμλετ», του ρόλου που ονειρεύεται να παίξει η ηρωίδα υπάρχει παντού- ακόμα και στο ξενοδοχείο που πήρε την μορφή νεκροκεφαλής. Τα φωτόσπαθα στο δωμάτιο του Ντράγκαν, όπως κι όλη η αισθητική της βίλλας, είναι αναφορές στο αγαπημένο «Star Wars» με το οποίο μεγάλωσα (πρέπει να είχα δει τις 3 πρώτες ταινίες πάνω από 100 φορές σαν παιδί).
Φτωχικό σπίτι πολύτεκνης
Υπάρχει κάποιος κόσμος που αγαπήσατε περισσότερο στην κατασκευή του και γιατί;
Mιχάλης Σαμιώτης: Ναι, ο κόσμος που χάρηκα περισσότερο ήταν η ιστορία της ταμίας, γιατί είναι ένα παζλ χρωμάτων, χαρακτήρων και χώρων (σπίτι εξωτερικά-εσωτερικά, δωμάτιο ξενοδοχείου, σούπερ μάρκετ) που πέτυχε στο μέγιστο!
Μυρτώ Δασκαρόλη: Ολοι οι κόσμοι είχαν τεράστιο ενδιαφέρον στη δημιουργία τους ως προς την διαφορετικότητα τους και την έντονη και ακραία τους προσέγγιση. Αν όμως χρειάζεται να ξεχωρίσω κάποιον, θα επιλέξω το ξενοδοχείο. Προσωπικά για μένα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση, αφενός γιατί στήθηκε σε ένα ξενοδοχείο που έχει τη δική του ιστορία με συγκεκριμένες αρχιτεκτονικές αναφορές, και αφετέρου γιατί κληθήκαμε να αναζητήσουμε έξυπνες λύσεις σκηνογραφικά και κατασκευαστικά, προκειμένου να δημιουργήσουμε στο ίδιο ακριβώς δωμάτιο τρία διαφορετικά σκηνικά, που αναπαριστούν το καθένα έναν διαφορετικό κόσμο.
Μαρία Σαρρή: Ο χώρος που διασκέδασα περισσότερο ήταν το σπίτι της Μαρίας Αλίκης, που μου δόθηκε χώρος να επεκταθώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω - και το ξενοδοχείο, και το φτωχικό και το πατρικό. Ηταν πολύ ωραία η διαδικασία σε όλους αυτούς τους κόσμους που δημιουργήσαμε! Επίσης, με συνεπήρε η προσπάθεια να δημιουργήσεις χώρους υποδηλώνοντας το άχρονο του χρόνου που έχει το όραμα της ταινίας. Όμως αγάπησα λίγο παραπάνω το διαμέρισμα της Μαρίας Αλίκης, γιατί ο Μιχάλης το άφησε πάνω μου. Μπήκαμε σε έναν άδειο χώρο, μου περιέγραψε τι οραματιζόταν και μου τον παρέδωσε με την οδηγία: «είσαι εσύ, φτιάξε το διαμέρισμα όπως έχεις σκηνογραφήσει το δικό σου». Οπότε, οι πίνακες στο σπίτι της Μαρία Αλίκης είναι από την εποχή που ήμουν ζωγράφος, κάποια έπιπλα είναι δικές μου κατασκευές, τα αντικείμενα μέσα στον χώρο είναι αντικείμενα επί το πλείστον από την προσωπική μου συλλογή, και τα υπόλοιπα από την συλλογή της Ιφιγένειας. Είναι απίστευτο πόσα αντικείμενα ρούφηξε αυτός ο χώρος. Φέρναμε πράγματα σε δόσεις και ζητούσε και άλλα. Αλλά έτσι πετύχαμε να είναι τόσο ζωντανός για τις ανάγκες των 360 μονοπλάνων του Αγγελου. Δεν υπήρξε γωνία που να μην επιμελήθηκε! Ναι, θα πω ότι αυτόν τον χώρο τον απήλαυσα πραγματικά σαν διαδικασία και άφησα ένα προσωπικό αποτύπωμα!
Ξενοδοχείο Eden
Βλέποντας την ταινία, για ποιο πράγμα είστε περισσότερο περήφανοι που πετύχατε; Mιχάλης Σαμιώτης: Σε κάθε ταινία που συμμετέχω, όταν την βλέπω ολοκληρωμένη αισθάνομαι περήφανος! Γιατί ξέρω πόση σκέψη, προσπάθεια και κόπος υπάρχει από πίσω για να πραγματοποιηθεί.
Μυρτώ Δασκαρόλη: Η ταινία αυτή, σκηνογραφικά μιλώντας, είναι αποτέλεσμα της δουλειάς μιας εξαιρετικής ομάδας και ταλαντούχων ανθρώπων που την πλαισίωσαν και δίχως αυτούς δεν θα είχε το αποτέλεσμα που είδατε. Οποτε είμαι πολύ περήφανη για το συνολικό αποτέλεσμα της ομάδας μου.
Μαρία Σαρρή: Εγώ θα ξεχωρίσω το συναίσθημα που συνέβαινε κι από το γύρισμα ακόμα: όταν έμπαιναν μέσα οι ηθοποιοί και ενθουσιάζονταν! Τους συνέπαιρνε ο κάθε χώρος. Είναι υπέροχο συναίσθημα να καταφέρνεις να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Γιώργος Καρβέλας
Πώς πλησιάζει κανείς μία ταινία που είναι ένα όνειρο, ή μάλλον ξύπνημα σε πολλά, διαφορετικά όνειρα;
Μου αρέσει να κάνω διαφορετικά πράγματα. Ακόμα και μέσα στις ταινίες.
Σε αυτή την ταινία το όνειρο ήρθε περισσότερο από τα location-art direction-styling. Εγώ κράτησα σχεδόν την ίδια δραματουργία κάμερας σε όλη την ταινία και άλλαζα το φως ανάλογα την ενότητα.
Πόσο μεγάλη πρόκληση να κινηματογραφεί ένας DP μία ταινία που είναι μόνο μονοπλάνα; Πώς φωτίζεις κάτι τέτοιο;
Μεγάλη πρόκληση. Αρχικά το πιάσαμε από τις κινήσεις της κάμερας και των ηθοποιών οπότε έτσι βρήκαμε τα δραματουργικά κέντρα. Οταν είχαμε ένα προσχέδιο της κίνησης αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τρόπους φωτισμού. Επρεπε να φωτίσω με την σκηνογραφία.
Κάτσαμε με τον Μιχάλη και την ομάδα του και βρήκαμε λύσεις. Βρήκαμε φωτιστικά σώματα που και ταιριάζουν στην αισθητική του κάθε χώρου αλλά και φωτίζουν κατάλληλα τους ηθοποιούς στην κάθε σκηνή. Επειτα στο γύρισμα ήθελε απόλυτη συγκέντρωση. Οχι μόνο από εμένα, αλλά από όλο το συνεργείο. Πιστεύω πάντως ότι με την κατάλληλη ομάδα μπορείς να κάνεις σχεδόν ότι φανταστείς. Πάντα με μια μικρή απόκλιση.
Είχες (κινηματογραφικές ή εικαστικές) αναφορές για τις χρωματικές παλέτες, τους φωτισμούς, την αισθητική της εικόνας για κάθε κόσμο ξεχωριστά;
Βασικά δεν έφερα σχεδόν τίποτα από αναφορές. Ο Αγγελος είχε φτιάξει έναν παρά πολύ κατατοπιστικό και εμπνευστικό χάρτη της ταινίας όπου από εκεί γινόντουσαν οι δημιουργικές μας εξορμήσεις. Επίσης ο Μιχάλης είχε μαζέψει πολλά φανταστικά πράγματα.
Το μόνο που έφερα σαν αναφορά ήταν μια ταινία της Ανιές Βαρντά το «Η Κλεό από τις 5 έως τις 7», και αυτό όχι για τις χρωματικές παλέτες μιας και είναι ασπρόμαυρη, αλλά για την δραματουργία της κάμερας. Με συγκίνησε η κίνηση της κάμερας σε σχέση με την ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα.
Μίλησέ μας ειδικά για το κομμάτι του μιούζικαλ. Το να στηθεί αυτή η χορογραφία με τόσους ηθοποιούς να μπαινοβγαίνουν στα πλάνα. Πώς το στήσατε όλο αυτό και με grand finale κιόλας;
Αρχικά σκεφτόμασταν να γυριστεί όλο σε στούντιο, αλλά τελικά καταφέραμε να πάρουμε αυτόν τον χώρο. Πολύ λεπτοδουλειά. Θυμάμαι να καθόμαστε με το σενάριο και τα προσχέδια μουσικής του Σταμάτη Κρανουνάκη στον χώρο και να περνάμε με τις ώρες κομμάτι κομμάτι όλο το μιούζικαλ, για να καταφέρουμε να το κατανοήσουμε κι εμείς οι ίδιοι. Επίσης ο Αντι, ο χορογράφος μας είναι καταπληκτικός. Φοβερή αντίληψη. Δούλεψε με τους ηθοποιούς πολλές ώρες. Τους έδωσε αυτοπεποίθηση.
Στο γύρισμα δεν πηγαίναμε λήψη, αν δεν είχαν λυθεί όλες οι απορίες σε όλα τα departments.Σαν να κάναμε οικονομία δυνάμεων για το τελικό χορευτικό που οι ηθοποιοί κατάφεραν και πήραν ένα χαμόγελο από τον Τοκάκη. Εκεί νομίζω όλοι μας συγκινηθήκαμε. Δεν ήταν και εύκολο…
Βλέποντας την ταινία, για ποιο πράγμα είσαι πιο περήφανος;
Δυο πράγματα με κάνουν περήφανο. Πρώτον, το ότι συνεργάστηκα με τον Αγγελο, την Κάτια, τον Μιχάλη και γενικά όλο αυτό το υπέροχο συνεργείο, σε ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα. Και δεύτερον, ότι στην προβολή στο τέλος της ταινίας οι θεατές ρουφούσανε τις μύτες τους από συγκίνηση…
Δείτε εδώ το featurette για την κατασκευή της ταινίας:
