Στη δεκαετία του 80 οι ήρωες είχαν την μορφή του Μελ Γκίμπσον. Το 90 άρχοντας της μεγάλης οθόνης ήταν ο Τομ Κρουζ. Στα 00ς το απόλυτο κινηματογραφικό αρσενικό είχε την όψη του Τζορτζ Κλούνεϊ ή του Μπραντ Πιτ. Οσο κοιτάμε πίσω, μόνο τα 70ς θυμίζουν την εποχή μας: τότε που τρωτοί αντιήρωες, αμαρτωλοί Easy Riders τυχοδιώκτες ανατίναζαν την οθόνη σε 5 Εύκολα Κομμάτια. Υπάρχουν όμως νέοι αλαζονικοί Νίκολσον, οργισμένοι Ντε Νίρο, μελαγχολικοί Πατσίνο, ή η δεκαετία μας πλασάρει το δικό της πρότυπο - κάπου ανάμεσα στο cool μάσημα της τσίχλας του Ράιαν Γκόσλινγκ και τη full (frontal) κατά μέτωπο επίθεση ταλέντου που ακούει στο όνομα Μάικλ Φασμπέντερ; Με το «ρο», τραβηγμένο αργόσυρτα, σε αυθάδικη, ιρλανδική προφορά.
Το 2008 στο «Hunger» ντεμπούτο του Στιβ ΜακΚουίν, ο 30χρονος τότε πρωταγωνιστής γέμισε την ατμόσφαιρα της σκοτεινής αίθουσας με την επίμονη ψιθυριστή ερώτηση που πάντα αποτελεί πρόλογο εκτίναξης του stardom: «Ποιος είναι αυτός;»
Η φρέσκια ανακάλυψη, ο νέος περιζήτητος ζεν πρεμιέ, το καινούργιο αγαπημένο εισαγόμενο ευρωπαϊκό ταλέντο στο Χόλιγουντ, έκανε τα blockbuster περάσματά του (από τους «300» και το «Centurion», μέχρι τους «X-Men: Πρώτη Γενιά»), συνέχισε να πειραματίζεται με το τολμηρό βρετανικό σινεμά («Fish Tank»), απέκτησε τη σφραγίδα ultimate coolness από τον άρχοντα Ταραντίνο («Inglourious Basterds»), έγινε σταρ.
Ακόμα περισσότερο κι από το ερωτοχτυπημένο κοινό, σ' αυτά τα 3 και κάτι χρόνια που μεσολάβησαν, οι σκηνοθέτες ήταν εκείνοι που έμοιαζαν να πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον θύματα του μαγνητισμού του. Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ, Στίβεν Σόντερμπεργκ, Τζιμ Τζάρμους, Ρίντλεϊ Σκοτ, Ντάνι Μπόιλ - όλοι του πρόσφεραν τις ταινίες τους. Κι εκείνος επέλεξε τους καλύτερους ρόλους.
Μόνο φέτος, βρέθηκε απέναντι στην Μία Γουσικόφσκα να ερμηνεύει τον κύριο Ρότσεστερ στην «Τζέιν Εϊρ». Ανάμεσα στον Βίγκο Μόρτενσεν και την Κίρα Νάιτλι, ως Καρλ Γιουνγκ στην «Μία Επικίνδυνη Μέθοδο». Κι εμφανίστηκε ξανά δίπλα στον συνεργάτη που τον ανέδειξε, τον Βρετανό εικαστικό και σκηνοθέτη Στιβ ΜακΚουίν στην νέα του ταινία «Shame».
Ο ΜακΚουίν συνθέτει μία ταινία για την μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, έτσι όπως αυτή εκδηλώνεται μέσα από την αχόρταγη λίμπιντό του σε μια μητρόπολη, πυκνοκατοικημένη και αποστειρωμένη συνάμα, όπως η Νέα Υόρκη. Κι ο Φασμπέντερ, με μία γενναία, ωμή ερμηνεία ως άντρας που μουδιάζει το μυαλό του ικανοποιώντας συνεχώς τη σάρκα του, ηλεκτρίζει την μεγάλη οθόνη, απαιτεί την προσοχή σου, αναγάγει το κινηματογραφικό παιχνίδι σε επόμενο επίπεδο. Κι αυτό δεν είναι μόνο τα βραβεία και οι υποψηφιότητες που συγκεντρώνει, ξεκινώντας από το Α' Ανδρικό στο φεστιβάλ Βενετίας. Αυτό είναι να αναγκάζεις τον σταρ Τζορτζ Κλούνεϊ στην σκηνή των Χρυσών Σφαιρών να μιλάει, με σοκ και δέος, για το μεγάλο σου ...μόριο και το ακόμα μεγαλύτερό σου ταλέντο. Αυτό σημαίνει να χάνεις, και ταυτόχρονα να κερδίζεις στα σημεία των εντυπώσεων.
Απόδειξη ότι όλος ο κόσμος τον παρακολουθεί, ότι αυτή είναι η στιγμή του; Περισσότερες συζητήσεις έγιναν για την απουσία του από τις οσκαρικές υποψηφιότητες, παρά για την παρουσία άλλων στην πεντάδα. Κείμενα επί κειμένων ανέλυαν αν η τόλμη του βρήκε την πουριτανική Ακαδημία ανέτοιμη να τον βραβεύσει, αν η Αμερική δεν είναι αρκετά ώριμη για να τον αποδεχτεί, αν είναι πιο μπροστά από τα πράγματα.
Γιατί για τους κριτικούς είναι βέβαιο: αυτός είναι το ταλέντο της χρονιάς, αυτός είναι ο Ντάνιελ Ντέι Λούις αυτής της δεκαετίας, αυτός είναι ο Μάρλον Μπράντο του 21ου αιώνα.
Επόμενη στάση Φεστιβάλ Βερολίνου και πρεμιέρα του «Haywire» του Στίβεν Σόντερμπεργκ. Το καλοκαίρι θα τον δούμε επίσης ως κομμάτι του αινιγματικού «Prometheus» μύθου του Ρίντλεϊ Σκοτ.
Προς το παρόν απολαύστε τον στη συνέντευξη από τα πλατό του «Shame» να αναλύει τον ήρωά του, να εξηγεί πώς λειτουργεί το σεξ κυριολεκτικά και συμβολικά στην ταινία, να επαινεί την γενναιότητα και την ετοιμότητα της συμπρωταγωνίστριας Κάρι Μάλιγκαν, και φυσικά να μιλάει για τη σχέση του με το σκηνοθέτη Στιβ ΜακΚουίν.
Tags: ΜΑΪΚΛ ΦΑΣΜΠΕΝΤΕΡ, Shame
