«Είμαι Βολιώτισσα, είμαι Eλληνίς, είμαι συγγραφέας, είμαι καθηγήτρια Ιστορίας Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών, είμαι σινεφίλ...» ξεκινάει το βιογραφικό της κι εμείς προσυπογράφουμε.
Η Λένα Διβάνη βλέπει πολύ σινεμά, αγαπάει πολύ το σινεμά, γράφει κινηματογραφικά και, από ό,τι φαίνεται από τη λίστα που μας ετοίμασε, ζει κινηματογραφικά.
Περιμένοντας με ανυπομονησία να δούμε το βιβλίο της «Το Πεινασμένο Στόμα» να μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη από τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο βουτάμε πίσω στα παιδικά, εφηβικά και αιώνια νεανικά της χρόνια και τις ταινίες με τις οποίες ονειρεύτηκε, ξύπνησε, κι έμαθε να ονειρεύεται από την αρχή. Κάποιοι, το λένε και ενηλικίωση...
Τα Τέκνα του Πλοιάρχου Γκραντ του Ρόμπερτ Στίβενσον
Οπως όλα τα υγιώς σκεπτόμενα κωλόπαιδα ήθελα κι εγώ να μείνω ορφανή κανένα μήνα και να κάνω ότι γουστάρω ανεξέλεγκτα. Οταν με πήγε ο μπαμπάς μου και είδα τα τέκνα του πλοιάρχου να φτάνουν στην Παταγονία για να τον βρουν, το wonderlust νομιμοποιήθηκε εντός μου –άσε που μου έγινε έμμονη ιδέα να δραπετεύσω και να βρεθώ κι εγώ να εξερευνώ την στέπα. Ε, λοιπόν ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε. Το 2006 πήγα γιατί βαρέθηκα να περιμένω να μείνω ορφανή!
Romeo and Juliet του Φράνκο Τζεφιρέλι /Love story του Aρθουρ Χίλερ
Οταν μπήκα στην άγρια εφηβεία κι άρχισα να ψάχνομαι με τον ορισμό του έρωτα, απάντηση δεν εύρισκα. Μετά έπαιξαν απανωτά αυτές τις δυο ταινιούλες στο σινέ Αχίλλειον και κατάλαβα ότι ο έρωτας δεν είναι πολύ υγιεινός για τα κορίτσια. Ολα σκοτώνονται στο τέλος. Ή πλαντάζουν στο κλάμα.
Εμμανουέλα του Ζιστ Ζεκίν
Μπαίνοντας στη Νομική απαγορεύτηκαν αυτομάτως και δια ροπάλου τα φρουφρου και τ' αρώματα. Βλέπαμε υποχρεωτικώς τρείς φορές την εβδομάδα τσέχικο, πολωνικό και ρωσικό κινηματογράφο. Τις κυριακές ο κόσμος έπινε ούζα στο Πεδίο του Αρεως κι εμείς ήμασταν χωμένοι στα ανήλιαγα βάθη του σινέ ΑΣΤΥ και βλέπαμε πως δένεται τ’ ατσάλι σχεδιάζοντας την επανάσταση. Ενα απόγευμα όμως η επανάσταση έγινε από μόνη της: Κάποιος πέταξε την ιδέα και βρεθήκαμε μισοκρυφά μισοφανερά να βλέπουμε την «Εμμανουέλα». Στην αίθουσα ο κνίτης δίπλα μου κρατούσε την αναπνοή του. Κι εγώ κατάλαβα μια για πάντα ότι το σεξ έχει να κάνει περισσότερο με το μυαλό παρά με το σώμα…
Jules et Jim του Φρανσουά Τριφό
Το είδα με την κολλητή μου (καθότι ελαφρά ταινία για τα κομματόσκυλα τα δικά μου). Ενθουσιαστήκαμε αμφότερες και υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να θυμόμαστε πως τα κακά κορίτσια περνάνε καλύτερα. Μετά αρχίσαμε να μαλώνουμε για το ποιος ήταν πιο κούκλος: Ο Ζιλ ή ο Τζιμ; (Ο Ζιλ ήταν ρε παιδιά, ψέματα να λέμε τώρα;)
Νευρικός Εραστής του Γούντι Αλεν
Σεξουαλική αγωγή: Η σκηνή όπου η Αννι σηκώνεται από το κρεβάτι και κάθεται στην διπλανή πολυθρόνα παρακολουθώντας τον εαυτό της να κάνει σεξ με τον Γούντι Αλεν, έγραψε μέσα μας. Ωστε δεν ήμασταν οι μόνες που μερικές φορές θέλαμε να αράξουμε στην πολυθρόνα από βαρεμάρα; Ενθαρρύναμε τον καλό μας να τη δει την ταινιούλα μπας βγάλει κανένα χρήσιμο συμπέρασμα. Αδίκως. Χαρακτήρισε την Αννυ νευρωσική ανικανοποίητη και τον Γούντι άτυχο που έμπλεξε μαζί της…
Με Κομμένη την Ανάσα του Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Η ΤΑΙΝΙΑ που μας κατέστρεψε! Μετά από δύο εκστατικές ώρες περίμενα να σκάσει μύτη από κάπου ένας υπέροχος παλαβός και να τα σπάσουμε όλα. Εκοψα και το μαλλί αλά Τζιν Σίμπεργκ μπας και το επιταχύνω το πράμα. Ματαίως. Οι ωραίοι τρελοί είναι όλοι στις ταινίες. Στη ζωή κυκλοφορούν μόνο οι κανονικοί.
Θέλμα και Λουίζ του Ρίντλεϊ Σκοτ
Περιττεύει να σχολιάσω νομίζω. Εδειχνα αυτή την ταινία επίμονα και πιεστικά σε όλες τις φίλες μου που ήταν κάπως κολλημένες. Εγώ έκανα ότι θυσιαζόμουνα για την επιμόρφωσή τους αλλά στην πραγματικότητα απέτεια φόρο τιμής στα (πρωτοεμφανιζόμενα) οπίσθια του Μπραντ Πιτ!
Το Παιχνίδι των Λυγμών του Νιλ Τζόρνταν / Magnolia του Πολ Τόμας Αντερσον
Αλλος μπαίνεις, άλλος βγαίνεις σ’ αυτές τις ταινίες. Ολα τα αντιδραστικά, παιδαριώδη κολλήματα εγκαταλείπουν τον αγώνα να σου χαλάσουν τη ζωή. Η αγάπη είναι μία- δεν έχει χρώμα, δεν έχει φύλο, δεν έχει ηλικία, δεν έχει ορισμό. Και δεν πρόκειται να σταματήσει να βρέχει βατράχια αν δεν το καταλάβουμε!
Σολάρις του Αντρέι Ταρκόσφκι
Αν ήμουν σκηνοθέτης αυτή την ταινία θα ήθελα να είχα γυρίσει, σκεφτόμουν όταν την πρωτοείδα. Ζήλεψα τόσο τον Ταρκόφσκι που αποφάσισα να ακονίσω τις λέξεις μου, μπας και καταφέρω ποτέ να εκφράσω σε μία παράγραφο ότι αυτός έδειξε σε μια σεκάνς.
Fight Club του Ντέιβιντ Φίντσερ
Για χρόνια όταν προσπαθούσα να εξηγήσω σε κάποιον τις πολιτικές μου πεποιθήσεις ένιωθα να με προδίδουν οι λέξεις. Το σιχαινόμουν αυτό. Δεν θέλω να βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα κανείς για μένα. Οταν βγήκα από την ΕΛΛΗ όπου είχα δει το «Fight Club» ήταν σαν να είχε εικονογραφήσει κάποιος τους φόβους μου. Από τότε σε όποιον ρωτάει δίνω ένα DVD της ταινίας με αφιέρωση: «Αυτό φοβάμαι. Δες μετά το «Γκάντι» για να δεις σε τι ελπίζω!»
