Η ταινία
Ο Eντι έχοντας μόλις χάσει τη γιαγιά του περιπλανιέται στους δρόμους της Αθήνας και σε αυτούς της μνήμης του κατά τη διάρκεια της πιο μεγάλης μέρας του χρόνου.
Ο σκηνοθέτης
Ο Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Eχει παίξει και σκηνοθετήσει στο θέατρο και είναι συνιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας "400 LBS". Η ταινία «Η Μεγαλύτερη Μέρα Του Κόσμου» είναι το κινηματογραφικό του ντεμπούτο. Αυτό το χρονικό διάστημα προετοιμάζει την δεύτερη θεατρική του σκηνοθεσία για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Πέντε ερωτήσεις για την «Μεγαλύτερη Μέρα Του Κόσμου»:
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Η ταινία αυτή γεννήθηκε κυριολεκτικά μέσα σε μια στιγμή. Ηταν 21 Ιουνίου του μακρινού πια 2020. Η μεγαλύτερη μέρα εκείνης της χρονιάς. Ετσι δόθηκε και ο τίτλος της ταινίας. Αυτό που συνέβη μέσα μου έλαμψε σαν ένα πυροτέχνημα της στιγμής, σαν μια τρέλα που ξεπήδησε από μια βαθειά ανάγκη. Σαν ξέσπασμα. Προέκυψε εντελώς οργανικά και απλά. Η αφορμή ήταν ένα προσωπικό βίωμα. Ενα γράμμα που δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του παραλήπτη του. Αν μου έλεγε κανείς προηγουμένως ότι θα έκανα μια ταινία από την σκοπιά του δημιουργού και θα ήταν μάλιστα και η πρώτη μου σκηνοθεσία γενικότερα, θα απαντούσα σίγουρα εντελώς αρνητικά. Οχι γιατί δεν με γοήτευε ο κόσμος του σινεμά. Το αντίθετο. Για εμένα όμως ήταν ένας απολύτως άγνωστος κόσμος. Και με έναν τρόπο άγνωστος παραμένει. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα όμως ξεκίνησε ένα μακρύ και συναρπαστικό ταξίδι στη ζωή μου που δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ μέχρι τότε ότι θα ζήσω.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Το να είσαι γενικότερα είτε δημιουργός είτε performer στην Ελλάδα, είναι μια πολύ κοπιαστική και αγωνιώδης διαδικασία. Σε ένα κράτος που η στήριξη στον πολιτισμό γενικότερα είναι ελάχιστη ως και ανύπαρκτη ζούμε για την τέχνη μας και όχι το αντίθετο. Αγωνίζεσαι για να βιοποριστείς. Πόσο μάλλον δε για να δημιουργήσεις! Χρειάζεται τρομερή επιμονή και υπομονή.
Από εκεί και πέρα, ξεκινώντας με τα θετικά, η αλήθεια είναι ότι μου έρχονται τόσα πολλά κατά νου. Όπως για παράδειγμα το ότι βρέθηκαν κάποιοι ελάχιστοι πόροι και η ταινία γυρίστηκε έναν χρόνο νωρίτερα από αυτό που είχα υπολογίσει. Τον Οκτώβρη της χρονιάς που μου ήρθε η σκέψη για την πραγματοποίησή της δηλαδή. Πράγμα που δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Κάτι άλλο που κρατώ επίσης, είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να σε βοηθήσουν. Να συνεργαστούν μαζί σου. Αρκεί να έχεις κάτι να τους πεις. Αρκεί να μοιραστείς μαζί τους την αλήθεια σου. Αυτό είναι κάτι που δεν έχει σταματήσει να με συγκινεί ως και τώρα. Μέσα σ' αυτή την μακροχρόνια διαδικασία τέλος, θα ήθελα να προσθέσω, ότι το πιο συγκινητικό όλων είναι ότι άλλαξα εγώ ο ίδιος. Μεγάλωσα και ωρίμασα μαζί μ' αυτήν την ταινία. Δεν νομίζω ότι έχω "φροντίσει" με τέτοιο τρόπο στη ζωή μου ξανά κάποι@ ή κάτι. Κάτι που με δυσκόλεψε από την άλλη, είναι ότι η ταινία τραβήχτηκε και δουλεύτηκε σε μια πολύ αμήχανη στιγμή για όλ@ μας. Αυτή του covid-19. Επίσης το ζήτημα του ότι και λόγω της απειρίας μου αλλά και λόγω της ίδιας της φύσης της ταινίας, η διαδικασία του μοντάζ τράβηξε σχεδόν δυο χρόνια. Χρειάστηκε πολλή υπομονή. Ακόμη και πέρσι τον Αύγουστο που μπήκα στο καράβι για την Αθήνα ώστε να «τελειώσουμε την ταινία» όπως μου είπε ο Δημήτρης (μοντέρ της ταινίας), ταξίδευα σχεδόν απελπισμένος. Με την βεβαιότητα ότι «δεν θα τελειώσει ούτε αυτήν τη φορά». Ευτυχώς διαψεύστηκα!
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Οι πλατφόρμες είναι η νέα πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το πολύ θετικό γεγονός ότι μέσω του streaming μια ταινία ταξιδεύει σε πολύ περισσότερο κοινό. Αρα μ' έναν τρόπο εκπληρώνεται ένας εκ των σκοπών της, που είναι να την δουν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Ωστόσο η νέα κατάσταση πρέπει να συνυπάρχει αρμονικά με την προηγούμενη. Το σινεμά για εμένα ανήκει τις αίθουσες. Η εμπειρία της προβολής μιας ταινίας σε αυτές, κλειστές ή ανοιχτές είναι αναντικατάστατη. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται. Η συγκέντρωση χωρίς περισπασμούς και διακοπές. Αν αγαπάμε το σινεμά οφείλουμε να στηρίζουμε τις αίθουσες. Ειδικά σε μια εποχή που κλείνουν η μία μετά την άλλη. Στο δίλημμα λοιπόν αίθουσες ή πλατφόρμες η απάντηση είναι «αίθουσες και πάλι αίθουσες».
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Το Φεστιβάλ της Δράμας θα είναι για εμένα η πρώτη μου συμμετοχή σε φεστιβάλ. Είμαι περίεργος και πολύ ενθουσιασμένος ταυτοχρόνως. Ακούω τόσες όμορφες ιστορίες... Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι η πρώτη μου ταινία θα έκανε την πρεμιέρα της εκεί. Με αυτήν την σκέψη χαμογελώ φαρδιά πλατιά! Ολη η συγκυρία είναι μια όμορφη ευκαιρία για την ταινία μου, που τόσο αγάπησα και αγαπώ, και με βρίσκει βαθύτατα ευγνώμων. Ανυπομονώ αλήθεια!
Οι επιτυχίες είναι πολύ σημαντικές για το ελληνικό σινεμά αλλά δεν με ξαφνιάζουν. Υπάρχει πολύς κόπος, σκέψη, πάθος και αγάπη από τους ανθρώπους που κάνουν σινεμά σε αυτήν τη χώρα για την τέχνη τους απ' όποια θέση κι' αν έρχονται. Το ελληνικό σινεμά διασχίζει τα σύνορα και η συμβολή ενός τόσο σημαντικού φεστιβάλ όπως έχει εξελιχθεί το φεστιβάλ της Δράμας είναι και αυτός ένας ισχυρός παράγοντας. Μάλλον κάτι λειτουργεί καλά λοιπόν! Σίγουρα όμως τα φεστιβάλ και οι βραβεύσεις για εμένα δεν πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός των δημιουργών. Εύχομαι ωστόσο όλη αυτή η δυναμική και η εξωστρέφεια να λειτουργήσει επιτέλους και αφυπνιστικά στο ότι το κράτος θα πρέπει να στηρίξει και να προωθήσει και εκείνο με την σειρά του πολύ περισσότερο το σινεμά και τις υπόλοιπες τέχνες γενικότερα. Αμφιβάλλω βέβαια. Αλλά ας ελπίζουμε.
Οτι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
… από την μία πάντοτε υπήρχαν, υπάρχουν και θα εξακολουθούν να υπάρχουν ιστορίες που περιμένουν να ειπωθούν και, από την άλλη, μάτια και αυτιά που περιμένουν και αυτά να δουν και να ακούσουν αυτές τις ιστορίες.
Δείτε εδώ το τρέιλερ της «Μεγαλύτερης Μέρα Του Κόσμου»:
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ | CREDITS
Παίζουν: Μάριο Μπανούσι, Δάφνη Δρακοπούλου, Εμμανουήλ Κωνσταντινίδης, Μαρία Μαντά, Ιωάννης Μπάστας | Σκηνοθεσία, Σενάριο, Παραγωγή: Χαραλαμπόπουλος Δημήτρης| Διεύθυνση Φωτογραφίας: Μάρις Πετρόπουλος | Μοντάζ: Δημήτρης Βάτσιος | Sound Design & Μίξη: Γωγώ Αλεξοπούλου | Color Grading: Μάνθος Σαρδής | Σχεδιασμός Τίτλων & Αφίσας: Νίκος Πάστρας | Μετάφραση, Επιμέλεια Υποτίτλων: Νίκος Κωνσταντόπουλος, Ιόλη Χαραλαμποπούλου
Φεστιβάλ Δράμας 2024 | Γνωρίστε εδώ όλους τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος αλλά και τις ελληνικές ταινίες στα διεθνή προγράμματα του Φεστιβάλ
