Ο Σίρο Γκέρα είναι μόνο 35 χρόνων, το «Στην Αγκαλιά του Φιδιού» είναι μόνο η τρίτη ταινία του, όμως το σινεμά του είναι σοφό. Το καινούριο φιλμ του Κολομβιανού σκηνοθέτη, ένα ασπρόμαυρο ταξίδι εποχής στη ζούγκλα του Αμαζονίου, εκεί όπου ο δυτικός ορθολογισμός κι επεκτατισμός συγκρούστηκε με την αρχέγονη φυσιολατρική παράδοση, έκανε πρεμιέρα και βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Καννών κι αποτέλεσε την πρώτη υποψηφιότητα της Κολομβίας για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία «Στην Αγκαλιά του Φιδιού»
Στην αυγή του περασμένου αιώνα, με διαφορά λίγων δεκαετιών μεταξύ τους, δυο άντρες της Δύσης, ένας Γερμανός εθνολόγος κι ένας Αμερικανός βιολόγος (οι ιστορίες τους βασίζονται στ' απομνημονεύματα του Ολλανδού εξερευνητή Θίοντορ Κοχ-Γκρίνμπεργκ και του Αμερικανού Ρίτσαρντ Εβανς Σουλτς), περιπλανώνται στη ζούγκλα αναζητώντας το φυτό γιακρούνα, ένα συμβολικό, εμβληματικό λουλούδι, θεραπεία κάθε ασθένειας: ο πρώτος το χρειάζεται για να ζήσει, ο δεύτερος θέλει να το μελετήσει με πιο αμφίβολα κίνητρα. Οδηγός τους ο απρόθυμος σαμάνος Καραματάκε, ένας τραχύς, αφοπλιστικός σαμάνος, μόνος επιζών της δικής του χαμένης από τη δυτική ξιφολόγχη φυλής του Αμαζονίου. Αυτή είναι η ιστορία της «Αγκαλιάς του Φιδιού», μιας ταινίας ασπρόμαυρου μεγαλείου.
Ο τολμηρός Σίρο Γκέρα μίλησε στο Flix για τη δική του περιπλάνηση στη ζούγκλα του σύγχρονου σινεμά και για το δικό του γιακρούνα. Διαβάστε παρακάτω όσα μάς είπε.
Είναι τιμή μου ν' αποτελώ μέλος του Λατινοαμερικάνικου σινεμά, που είναι τόσο ζωντανό, τόσο ποικιλόμορφο, τόσο γεμάτο από ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί. Σε μια εποχή όπου το Σινεμά μοιάζει καταδικασμένο να αυτοεπαναλαμβάνεται, να παρουσιάζει τις ίδιες ταινίες ξανά και ξανά, οι ταινίες της Λατινικής Αμερικής προσφέρουν μια νέα οπτική, μια φρέσκια αντίληψη κι είναι για μας μια συναρπαστική χρονική στιγμή να κάνουμε τις ταινίες μας εδώ.
Μ' αρέσει πολύ το ταξίδι ως αφηγηματική φόρμα και ταυτίζομαι έντονα με τους πολιτισμούς που αναφέρονται στη ζωή ως ένα ταξίδι. Οταν ταξιδεύεις, ανακαλύπτεις νέα πράγματα για τον εαυτό σου και για τον κόσμο όπου ζούμε. Στο σινεμά, μπορούμε να αποτυπώνουμε συναισθήματα που διαφορετικά δε θα ήταν δυνατό να δει κανείς και να βρίσκουμε τρόπους να τα εκφράζουμε, ακόμα κι όταν ο ρεαλισμός δεν είναι εφικτός. Ο κόσμος είναι μεγαλύτερος απ' όσο βλέπουμε και νιώθουμε γύρω μας και το σινεμά το ίδιο μπορεί να γίνει ένα ταξίδι στο αόρατο, στο μη πραγματικό.
Θέλησα να κάνω την ταινία ασπρόμαυρη γιατί με τις ασπρόμαυρες εικόνες δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στη φύση, που είναι πράσινη και σε μας, τους ανθρώπους, που έχουμε άλλο χρώμα. Κάθε άνθρωπος, κάθε πουλί, κάθε σταγόνα νερού είναι φτιαγμένη από το ίδιο άσπρο και μαύρο κι έτσι υπήρχε μια τέλεια συνοχή.
Το γιακρούνα είναι ένα φανταστικό φυτό, είναι εμπνευσμένο από αληθινά φυτά, αλλά αντιπροσωπεύει μια γνώση που υπερβαίνει όσα μπορούν να εκφραστούν και να εξηγηθούν με ορθολογιστικούς όρους. Είναι μια ματιά στο ανεξήγητο.
Θέλω να κάνω ταινίες χωρίς ίχνος κυνισμού. Για μένα, ο κυνισμός είναι μια παθογένεια της κοινωνίας και γι' αυτό ασπάζομαι την ικανότητα του σινεμά να μάς επιτρέπει να βλέπουμε τον κόσμο σα να είναι η πρώτη φορά που τον αντικρύζουμε. Εξακολουθεί να με αφήνει άναυδο η ομορφιά της κάθε μέρα και θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που ο κυνισμός δε με έχει υποτάξει.
