Κάννες, πριβέ ταράτσα του Hotel Majestic. Είμαστε εκεί για να συναντήσουμε την Κατρίν Ντενέβ και να μιλήσουμε για το «Με το Κεφάλι Ψηλά» («La Tête Haute»), τη νέα της συνεργασία με την Εμανουέλ Μπερκό. Μόνο που μας έχει στήσει. Τυπικό για μία ντίβα αυτού του μεγέθους, σκεφτόμαστε. Οι ατζέντηδες πηγαινοέρχονται νευρικά και προτρέπουν τους δημοσιογράφους να σερβιριστούν σαμπάνια και να δοκιμάσουν τα γλυκά σοκολάτας του μπουφέ. Ενας κόσμος παράλληλος, ένα άλλο σύμπαν.
Διαβάστε επίσης: την κριτική του Flix για το «Με το Κεφάλι Ψηλά» («La Tête Haute») της Εμανουέλ Μπερκό
Μέχρι που η Ντενέβ εμφανίζεται στην ταράτσα. Παρόλο το πολυπληθές entourage, το σοκ και δέος που προκαλεί μόνο επειδή περπατά ανάμεσά μας, η ίδια είναι απροσδόκητα απλή. «Με συγχωρείτε πολύ που με περιμένατε» κάθεται απέναντί μας σοβαρή, γλυκιά και απολογητική. «Ομως δεν ήθελα να φύγω πριν να τελειώσει το φιλμ. Εβλεπα την ταινία του Χιροκάζου Κόρε-Εντα..» Δηλαδή, σκεφτόμαστε, θέλετε να μας πείτε ότι η Μαντάμ Ντενέβ έρχεται στις Κάννες και πηγαίνει στις ταινίες; «Εννοείται. Πάντα βλέπω σινεμά. Τρεις φορές την εβδομάδα βλέπω σινεμά.»
Κι από αυτό το σημείο ξεκινά μία συζήτηση που δεν περιμέναμε ποτέ. Νομίζαμε ότι η γυναίκα-μούσα-σύμβολο θα ξεπερνά την ηθοποιό και κάναμε λάθος: η Ντενέβ σιχαίνεται οποιαδήποτε άλλη ερώτηση που δεν είναι καθαρά κινηματογραφική. Το πράσινο βλέμμα της ζωντανεύει μόνο όταν μιλά για σκηνοθέτες. Στα υπόλοιπα αιωρείται βαριεστημένο. Πιστεύαμε ότι θα μιλήσουμε για το ένδοξο παρελθόν, αλλά όχι: είναι μία ολοζώντανη 71χρονη πρωταγωνίστρια που σκέφτεται μόνο το παρόν και το μέλλον.
Θεωρούσαμε ότι θα δούμε μία μεσόκοπη, παχουλή ντάμα (έτσι όπως την εξευτιλίζουν οι γαλλικές εφημερίδες γιατί τόλμησε να γεράσει και να αφεθεί) πέσαμε κι εδώ έξω. Chain smoker (πρέπει να κάπνισε 10 τσιγάρα σε μισή ώρα), με περιποιημένα άκρα και μαλλιά σ' έναν κλασάτο κότσο, η Ντενέβ είναι σικάτη, κάθεται στητά, με μεγάλη αυτοπεποίθηση κι ο τρόπος που απαντά και ρίχνει τις στάχτες της στο τασάκι (και ενίοτε και πάνω στο τηλέφωνό μας όταν χάνει το στόχο) είναι σαγηνευτικός. Πιστεύεις ότι θα είναι ψυχρή κι απόμακρη, αλλά εκείνη σε κοιτά στα μάτια, με τις τεράστιες ακόμα βλεφαρίδες της, κι απαντά την κάθε ερώτηση σοβαρά, στιβαρά, χωρίς την πραγματική προσποίηση, αλλά και με οικονομία λόγου.
Είναι η δεύτερη συνεργασία σας με την Εμανουέλ Μπερκό. Τι σας προκάλεσε να πείτε ναι σε αυτή την ταινία;
Αγαπώ την Εμανουέλ. Ξέρει πολύ καλά τι θέλει. Είναι δύσκολη, απαιτητική, αλλά εξαιρετικά ικανή και σέβεται τους ηθοποιούς της, γιατί είναι και η ίδια ηθοποιός. Αυτό όμως που με προκάλεσε ήταν το ίδιο το σενάριο. Καλογραμμένο και δυνατό. Ενα δύσκολο νεαρό αγόρι που πηγαινοέρχεται στα δικαστήρια στο κοινωνικό σύστημα της Γαλλίας, με μία μητέρα που δεν μπορεί να το βοηθήσει. Δεν ψάχνω ρόλους, ψάχνω ιστορίες. Ψάχνω ενδιαφέροντες σκηνοθέτες.
Κάνατε κάποια έρευνα για να παίξετε αυτό το ρόλο του δικαστή στο κοινωνικό σύστημα της Γαλλίας;
Ναι, έκανα μεγάλη έρευνα για το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα μου. Μίλησα με δικαστές, με γυναίκες δικαστές, παρακολούθησα κάποιες μέρες τη δουλειά τους από κοντά. Η αλήθεια είναι ότι συγκλονίστηκα. Δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάμε αυτά τα παιδιά ώστε να μη γίνουν εγκληματίες, να έχουν μία ευκαιρία στη ζωή. Τίποτα δεν είναι απλό. Κάποια τα καταφέρνουν, άλλα όχι. Αλλά, από όσα είδα, είμαι περήφανη για το γαλλικό σύστημα δικαιοσύνης και πρόνοιας.
Σας αρέσει να συνεργάζεστε με γυναίκες σκηνοθέτες;
Δε θα ισχυριστώ ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των αντρών και των γυναικών σκηνοθετών. Οπως άλλωστε υπάρχουν διαφορές και στη ζωή ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Ομως στο γύρισμα δεν σκέφτομαι ότι είναι γυναίκα σκηνοθέτης. Γιατί αν το σκεφτώ αυτό, χάνω το νόημα. Υπάρχουν ταλαντούχοι σκηνοθέτες και ατάλαντοι. Αν είναι γυναίκες ή άντρες δεν έχει σημασία.
Μιλώντας με αμερικανίδες συναδέλφους σας υπάρχει ανησυχία και προβληματισμός: μεγαλώνοντας, χάνοντας τη νιότη και την ομορφιά τους, οι σκηνοθέτες τις ξεχνάνε, το Χόλιγουντ τις πετάει στο περιθώριο. Πιστεύετε ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά στο ευρωπαϊκό σινεμά;
Ετσι ήταν πάντα. Πάντα υπήρχε αυτό το παράπονο ότι δεν υπάρχουν ρόλοι για τις γυναίκες ηθοποιούς όταν γερνάνε. Τις καταλαβαίνω τις αμερικανίδες. Το Χόλιγουντ είναι αδίστακτο. Υπάρχει η Μέριλ Στριπ, η Σούζαν Σαράντον - εξαιρέσεις όμως. Ζουν σε μια χώρα που δεν τους επιτρέπει να γεράσουν. Στην Ευρώπη, ναι, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Κι αυτό ξεκινά από το ίδιο το σινεμά και τις ιστορίες που θέλει να διηγηθεί. Δεν βλέπουμε σινεμά στην Ευρώπη για να χαζεύουμε όμορφους ανθρώπους. Αλλά για να καταλάβουμε τους ανθρώπους. Δεν ξέρω... Δε θέλω να λέω κι εγώ μεγάλα λόγια. Ισως υπήρξα κι εγώ ευνοημένη και τυχερή.
Εχετε συνεργαστεί με τους σπουδαιότερους ευρωπαίους σκηνοθέτες. Συνεχίζετε όμως να εμπιστεύεστε και τη νέα γενιά κινηματογραφιστών. Τι πρέπει να έχει ένας σκηνοθέτης για να σας κερδίσει;
Εννοείτε ότι συνεχίζω να εμπιστεύομαι τους νέους σκηνοθέτες. Η ζωή κυλά μπροστά. Η τέχνη του σινεμά προχωρά. Εμένα με ενδιαφέρει η εξέλιξη του είδους. Θέλω να προχωρώ κι εγώ μαζί με τα πράγματα. Τώρα, τι με κερδίζει σ' έναν σκηνοθέτη... Να ξέρει τι θέλει και να το θέλει πολύ. Είναι εθιστικό να βλέπεις έναν άνθρωπο με όραμα και πάθος. Ακόμα κι αν σε ταλαιπωρήσει, αξίζει τον κόπο. Του το κάνεις δώρο.
Εχετε κάποιον που αγαπάτε ιδιαίτερα από τους σύγχρονους σκηνοθέτες;
Δεν είναι κρυφό ότι είμαι πολύ φίλη με τον Αντρέ Τεσινέ. Δεν είναι καθόλου εύκολος άνθρωπος. Αλλά τον αγαπώ.
Βρισκόμαστε στις Κάννες, ένα φεστιβάλ στο οποίο έχετε υπάρξει μούσα εδώ και μισό αιώνα. Τι θυμάστε από τα πρώτα χρόνια; Νιώσατε κάποια στιγμή δέος;
Δεν νιώθω εύκολα δέος. Δεν είχα ποτέ είδωλα ώστε να νιώσω δέος μπροστά τους. Επίσης, το στα πρώτα του χρόνια το Φεστιβάλ των Καννών δεν ήταν διεθνές – δεν είχε όλη αυτή τη σημερινή ένταση. Το ζούσαμε αλλιώς. Δεν υπήρχε όλη αυτή η γκλαμουριά του κόκκινου χαλιού, για παράδειγμα. Πάντα αυτό ήταν κάτι που σιχαινόμουν. Βαριέμαι τα κόκκινα χαλιά. Προχωράς, ποζάρεις κοιτώντας αριστερά. Προχωράς, ποζάρεις κοιτώντας δεξία. Βαριέμαι. Εγώ θέλω να μπω να δω την ταινία, όχι να ποζάρω.
Μία δήλωσή σας στο γαλλικό Τύπο έκανε το γύρο του κόσμου. Στ' αλήθεια πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν πλέον σταρ;
Μεγαλοποιήθηκε η δήλωσή μου αρκετά. Αυτό που είπα ήταν ότι δεν υπάρχουν πλέον σταρ στη Γαλλία. Για αυτό μπορώ να μιλήσω, αυτό ξέρω. «Σταρ» σημαίνει κάτι το ακριβοθώρητο, το απροσπέλαστο. Είναι κάποιος τον οποίο βλέπουμε λίγο, ακτινοβολεί, και μετά ξαναχάνεται. Με το πέρασμά μας όμως στην εποχή της τεχνολογίας όλα αυτά έχουν αλλάξει: αδιάκριτες κάμερες ακολουθούν τους πάντες, παντού και πάντα. Σήμερα έχουμε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων που είναι διάσημοι, έχουν εκατομμύρια, πώς τους λέτε, «followers» και... δεν έχουν καταφέρει ή προσφέρει απολύτως τίποτα!
Εσείς δε χρησιμοποιείτε την τεχνολογία;
Θεωρώ ότι τα κινητά τηλέφωνα είναι χρήσιμα, αλλά όταν δεν μου χρειάζεται, το κλείνω. Δε θα δειπνήσω με το κινητό μου ανοιχτό. Το ότι σου δίνει τη δυνατότητα να βγάλεις φωτογραφίες είναι υπέροχο. Αλλά σιχαίνομαι τα selfies. Οταν με σταματάνε στο δρόμο για ένα selfie, το σιχαίνομαι. Να φωτογραφίζεσαι όλη την ώρα, να επιδεικνύεσαι στο facebook, τα κάνει όλα τόσα... μπανάλ. Είναι τρομερό: όλοι φωτογραφίζουν τους εαυτούς τους την ώρα που κάνουν κάτι και ξεχνάνε να το ζήσουν...
Πιστεύετε ότι είναι δυσκολότερο για μία νέα ηθοποιό σήμερα να ξεχωρίσει; Εσείς θα θέλατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω και να ξεκινήσετε από την αρχή;
Με τίποτα! (σκάει στα γέλια). Ούτε να το σκέφτομαι! Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να επιβιώσω μίας εποχής που τα κάνει όλα τόσο γρήγορα: σε ανεβάζει, σε γκρεμίζει, φέρνει τον επόμενο. Ολα γίνονται πολύ γρήγορα. Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα. Εγώ δεν τρέχω, περπατώ προσεχτικά.
Οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί που έχουν συνεργαστεί μαζί σας λένε ότι όταν μπαίνετε σ' ένα δωμάτιο ρουφάτε όλο το οξυγόνο. Εχετε μία δαιμονισμένη ενέργεια που είναι καταλυτική. Σας έχει κουράσει αυτό; Να είστε ''η μούσα", η "ντίβα", η "Grand Damme";
Δεν είναι κάτι που το επιδιώκω, ούτε που το καταλαβαίνω. Χαίρομαι που έχω ακόμα ενέργεια, γιατί αυτό σημαίνει ότι μπορώ να τη διοχετεύω στη δουλειά μου. Γιατί θέλω να ερμηνεύω γυναίκες που έχουν κάτι να πουν. Πάντως μην νομίζετε ότι ζω έτσι. Αυτή είναι η δουλειά μου, όχι η ζωή μου. Εγώ... ζω! Διαβάζω, φροντίζω τον κήπω μου, πηγαίνω για φαγητό, πηγαίνω σινεμά, ζω. Η ζωή μου δεν είναι να κάνω εισόδους σε δωμάτια. Σιχαίνομαι τις εισόδους σε δωμάτια...
Κάνετε όνειρα για συνεργασίες με σκηνοθέτες που δεν έτυχε να συνεργαστείτε ακόμα;
Δεν κάνω ποτέ όνειρα. Κάνω σχέδια. Ναι, υπάρχουν τόσοι πολλοί που θαυμάζω και δεν έχουμε συνεργαστεί. Οπως ο Χιροκάζου Κόρε-Εντα για παράδειγμα. Ολοι αυτοί οι εξαιρετικοί ασιάτες σκηνοθέτες. Ομως το βλέπω πολύ δύσκολο να συνεργαστώ μαζί τους. Δεν έχω θέση εγώ στα σενάριά τους; Τι να με κάνουν;
Διαβάστε ακόμα:
