Η Αντέλ Εξαρχόπουλος μίλησε στο Flix τις μέρες του Φεστιβάλ Καννών: όταν η ταινία της, «Η Ζωή της Αντέλ» του Αμπντελατίφ Κεσίς (διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix) ήταν το talk of the town, η μεγάλη αποκάλυψη που αναστάτωσε βλέμματα και κορμιά, πριν το Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας που συμπεριέλαβε και τις δυο πρωταγωνίστριες και, φυσικά, πριν τις διαδοχικές δηλώσεις ηθοποιών – η Εξαρχόπουλος μαζί με τη Λέα Σεϊντού – και σκηνοθέτη που σιγά-σιγά παρέσυραν το αγνό και πανέμορφο φιλμ σε ένα ρεσιτάλ ξεκατινιάσματος. Από την πρώτη της επαφή με τη διασημότητα, ωστόσο, η Αντέλ, ζουμερή, αισθησιακή, κάπου ανάμεσα στο παιδί και τη femme fatale, βγαίνει αλώβητη και πρόθυμη να δοκιμάσει τα πάντα. Ντυμένη στα μαύρα, σα βέρα Παριζιάνα, καπνίζοντας αδιάκοπα, ένα χαριτωμένο, ατίθασο κορίτσι με φιλοδοξία και τσαγανό, μάς μίλησε σα χείμαρρος που αφεθήκαμε να μας παρασύρει.
Ο ρόλος της Αντέλ δε μου προσφέρθηκε: τον διεκδίκησα. Δούλεψα σκληρά για να τον πάρω, έκανα συνεχή κάστινγκ. Δε δίστασα ούτε στιγμή να κάνω αυτήν την ταινία. Αλλά το σενάριο εξελίχθηκε στη διάρκεια του γυρίσματος. Πρώτα υπήρχε το βιβλίο της Ζιλί Μαρό, μετά το σενάριο και μετά η δική μας συνεισφορά. Αρχικά ήταν μια απλή ιστορία αγάπης, η Εμα (Λέα Σεϊντού) είχε τα μπλε μαλλιά, βλέπω τα μαλλιά, τα μπλε της μάτια, το πρόσωπο, το χαμόγελο, τα χείλη και ερωτεύομαι. Αλλά στην πορεία άλλαξε αρκετά γιατί ο Αμπντέλ παίρνει πράγματα από σένα, από το χαρακτήρα σου και τα φέρνει στην ταινία.
Πρόβες δεν κάναμε, αλλά ο Αμπντέλ κάνει πάρα πολλές λήψεις στο γύρισμα. Για παράδειγμα, τη σκηνή που τρώμε παρέα, αλλαντικά, το πρώτο φιλί, το γυρίζαμε για μια εβδομάδα. Θέλει να εγκαταλείψεις τον εαυτό σου, να πάψεις να παίζεις. Η διαδικασία περιλαμβάνει πολύ αυτοσχεδιασμό. Ο Αμπντέλ δουλεύει στενά μαζί σου αλλά είναι η δική σου γλώσσα, οι δικές σου λέξεις που γράφονται στην ταινία. Δε θέλει να σου επιβάλλει κάτι. Μας μιλούσε διαρκώς στο γύρισμα, μας συμβούλευε, είναι μια σχέση που βασίζεται στην εμπιστοσύνη που έχουμε χτίσει μέσα από μακριές συζητήσεις, ατελείωτες μέρες και νύχτες.
Το γύρισμα κράτησε πέντε ολόκληρους μήνες. Σήμερα, από απόσταση, είμαι πιο ψύχραιμη, αλλά φυσικά με επηρέασε εκείνη την περίοδο συναισθηματικά. Ολα όσα συνέβαιναν ήταν τόσο άμεσα κι έντονα, η οδύνη, η υπομονή, ήταν οπωσδήποτε μια πολύ δύσκολη δουλειά. Και για τους ανθρώπους του συνεργείου που είναι μεγαλύτεροι και έχουν κι οικογένειες, θα ήταν δύσκολο να λένε στους συντρόφους τους, τελικά θα γυρίσουμε δυο μήνες ακόμα, τελικά έχουμε άλλον ένα μήνα. Αλλά με τον Αμπντέλ αν δεσμευτείς, δεσμεύεσαι για οτιδήποτε. Τον ακολουθείς στο όραμά του. Κι εκείνος εκτιμά την πίστη αυτή. Μας έδωσε τεράστια ελευθερία. Μπορεί να κάναμε μια σκηνή για μια ώρα, αν δε θέλαμε να την τελειώσουμε. Είχαμε το δικαίωμα να την πάμε εκεί όπου θέλαμε και ταυτόχρονα ο Αμπντέλ μας χειριζόταν ώστε να έχει το αποτέλεσμα που ήθελε. Η μεγαλύτερη δυσκολία βρίσκεται στο ότι παίζεις σε μια συναισθηματικά φορτισμένη ιστορία, γεμάτη συγκρούσεις, αισθάνεσαι ευάλωτος, υποδύεσαι μια ηρωίδα που ζει ένα δράμα και ταυτόχρονα, την περισσότερη ώρα, είσαι κυριολεκτικά γυμνή.
Κάποιες φορές, στο γύρισμα, ένιωθα ότι τον μισώ τον Αμπντέλ. Σε κάνει να νιώσεις πράγματα που ούτε καν ήξερες ότι υπάρχουν. Δεν ξέρεις ότι μπορείς να νιώσεις έτσι. Ηταν στιγμές που του φώναζα, του έλεγα, γιατί με αναγκάζεις να σου δώσω τόσα πολλά, όλη μου την οικειότητα, δεν είχα και την απόσταση για να πω, ηρέμησε, μια ταινία είναι, μην υπερβάλλεις. Αλλά για μένα είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους στο σινεμά και στον κόσμο. Οπότε δεν μπορείς παρά να αφεθείς στα χέρια του.
Το σεξ και ο έρωτας πηγαίνουν μαζί. Το σεξ σε μια ερωτική ιστορία είναι πολύ σημαντικό, αντικατοπτρίζει τη σχέση, τα συναισθήματά σου, στο σεξ παραδίνεις τον εαυτό σου από το κάτι στο τίποτα. Οι γυναίκες στο σεξ δέχονται, υποδέχονται τον άντρα στο σπίτι τους – γι’ αυτό και όταν μετά από την πρώτη ή τη δεύτερη φορά κάποιος σε εγκαταλείψει, είναι σα ν’ απαρνιέται το σπίτι σου κι είναι πολύ απογοητευτικό. Και στον οργασμό τα πράγματα είναι διαφορετικά, κινούνται σε μια πιο ευαίσθητη διάσταση. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες και στο συναίσθημα και στην πράξη. Αλλά σε κάθε περίπτωση κάτι μοιράζεσαι, πολύ εσωτερικό.
Θέλω στην καριέρα μου να κάνω καλές επιλογές. Οταν πηγαίνεις στις Κάννες κι είσαι νέα όπως εγώ, είσαι σαν ένα κομμάτι κρέας που όλοι θέλουν να σε φάνε. Κι όλοι θέλουν να σε «προστατεύσουν». Νομίζω ότι πρέπει να περιμένεις, να αξιοποιήσεις το χρόνο σου και μετά ν’ αποφασίσεις πού θέλεις να πας. Για παράδειγμα, σ’ αυτήν την ταινία έχω πολλές σκηνές σεξ, λεπτομερείς, αισθησιακές σκηνές, χωρίς καν μια μουσική. Οπότε δε θέλω να ξανακάνω μια ταινία με ερωτικές σκηνές τώρα – θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό κι ίσως μετά επιστρέψω. Μ’ ενθουσιάζει αυτή η διεργασία. Θέλω να πάω όπου μπορώ κι όπου μου προτείνουν, να κάνω διαφορετικά πράγματα. Μ’ ενδιαφέρει να δουλέψω σε κάθε χώρα του κόσμου. Φυσικά, δε θα με χάλαγε να δουλέψω με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ – δεν ξέρω πώς θα του φανεί όμως η ερμηνεία μου. (Λίγες μέρες αργότερα η Κριτική Επιτροπή του Στίβεν Σπίλμπεργκ βράβευσε θριαμβευτικά την ταινία και τις πρωταγωνίστριές της).
Μ’ αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου στην οθόνη όταν τρώω, είναι αστείο. Αλλά στις ερωτικές σκηνές όχι στ’ αλήθεια. Ειδικά όταν ήξερα, στην πρεμιέρα, ότι ήταν ο πατέρας μου στην αίθουσα και τη βλέπαμε μαζί. Really not cool. Ο Αμπντέλ μου λέει χαλάρωσε, συγκεντρώσου και δες το σα να μην είσαι εσύ. Αλλά του λέω είναι ο κώλος μου, είναι το σώμα μου, είναι τα δάκρυά μου, είμαι εγώ. Και δεν αισθανόμουν καθόλου άνετα. Ο μπαμπάς μου έβαλε τα κλάματα. Δεν είναι ο τύπος του πατέρα που μου λέει συχνά είσαι καταπληκτική. Και μου είπε, είσαι όπως είσαι στο σπίτι. Ε, όχι και σε όλα! Ευτυχώς μοιάζουμε σε κάτι με την Αντέλ της ταινίας: κλαίμε και οι δυο πολύ εύκολα, αλλά καμιά μας δεν παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά.
Αγαπώ πολύ το σινεμά του δημιουργού, στην Αμερική μ’ αρέσει ο Κρόνενμπεργκ, ο Τζέιμς Γκρέι, αυτός που έκανε το «American History X» (ο Βρετανός Τόνι Κέι), μ’ αρέσουν πολλά πράγματα. Αλλά γιατί να μη δοκιμάσω και μια ταινία δράσης; Ενα φιλμ με υπερήρωες, να φοράω στολή και να έχω απίθανες δυνάμεις; Εξαρτάται από την ιστορία. Από ηθοποιούς θαυμάζω απεριόριστα την Τίλντα Σουίντον. Επίσις τον Γιοακίν Φίνιξ, τον Μπενίσιο Ντελ Τόρο, τον Βενσάν Κασέλ, τη Ζουλιέτ Μπινός, την Τάρα Ράιντ. Και τον Ζερεμί Λαέρτ, που υποδύεται τον Τομά στην ταινία, είναι υπέροχος, τον αγαπώ, είναι ο φίλος μου.
