Το «45 Χρόνια» του Αντριου Χέι («Weekend») απέδειξε ότι οι μικρές ταινίες με ψυχή είναι οι πιο δύσκολες, οι πιο δυσεύρετες και αυτές που μένουν μαζί σου για πάντα. Το Flix συνάντησε τον σκηνοθέτη, αλλά και το εμβληματικό ζευγάρι των πρωταγωνιστών του την επομένη της πρεμιέρας της ταινίας στην Berlinale. Ο Χέι δεν είχε διαβάσει ακόμα τους διθυράμβους των κριτικών. Οι Σάρλοτ Ράμπλινγκ κι ο Τομ Κόρτνεϊ δεν είχαν ακόμα ζήσει τον θρίαμβο της κοινής τους βράβευσης (αμφότεροι κέρδισαν το βραβείο ερμηνείας). Ο χρόνος δεν είχε ακόμα κυλήσει για να αποκαλύψει το μέλλον της ταινίας.
Κι αυτή ήταν μία συζήτηση για το χρόνο. Τον φιλμικό χρόνο - έτσι όπως με αυτοπεποίθηση τον ξοδεύει ο Χέι στο να μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε τους ήρωές του στην ρουτίνα και την καθημερινότητά τους. Τα χρόνια καριέρας, έτσι όπως ο Κόρτνεϊ επέλεξε να τα περάσει σε θεατρικά σανίδια κι όχι κινηματογραφικά πλατώ - παρόλο που ήταν μέλος του βρετανικού νέου ρεύματος, ακόμα κι αν δύο Οσκαρικές υποψηφιότητες («Δόκτωρ Ζιβάγκο», «Ο Aμπιγιέρ») θα έπρεπε να τον έχουν ξελογιάσει. Το χρόνο που κλέβει τη φρεσκάδα των νιάτων από τις όμορφες σταρ και τις αναγκάζει να γεράσουν κάτω από το σκληρό φως των προβολέων. «Ναι, μπορεί το σώμα σου να έχει σκευρώσει και το πρόσωπό σου γεμίσει ρυτίδες...» ομολογεί η Ράμπλινγκ «Ολα τα υπόλοιπα όμως παραμένουν ίδια. Εσύ κάτω από αυτό το δέρμα πάλλεσαι το ίδιο, επιθυμείς το ίδιο, αγαπάς το ίδιο. Και είναι τόσο υπέροχο που αυτή η ταινία το δείχνει επιτέλους...»
Βλέπετε, ο χρόνος είναι τελικά ο 3ος ήρωας της ταινίας: αυτός που γρήγορα περνάει και ανελέητα διαβρώνει – το κορμί, το δέρμα, την ευπαθή σε εγχειρήσεις καρδιά σου, το πνεύμα, την μνήμη, το συναίσθημα, την αντίληψή σου για τον άγνωστο με τον οποίο καταλήγεις να μοιράζεσαι το ίδιο μαξιλάρι, χαρές, λύπες, μία κούπα τσάι, χρυσές επετείους. Τον μόνο που αφήνει ατόφιο και βαθιά ριζωμένο μέσα σου είναι το φόβο της μοναξιάς. Την αρχέγονη ανασφάλεια ότι έζησες τελικά τη ζωή σου μόνος. Παρόλα τα 45 χρόνια που κοιμόσουν δίπλα σ' έναν άλλον άνθρωπο.
Διαβάστε εδώ: Την αναλυτική κριτική του Flix για τα «45 Χρόνια»
Αντριου Χέι
Πόσο σε έχει ενθουσιάσει ότι μετά το «Weekend» αλλά και το «Looking» του ΗΒΟ έχεις βρεθεί με την τρίτη σου ταινία να κάνει πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του Βερολίνου;
Α.Χ.: Μου φαίνεται τόσο παράξενο. Γενικώς τα τελευταία 4 χρόνια, μετά την επιτυχία του «Weekend» στο SXSW, ο χρόνος μοιάζει να τρέχει πιο γρήγορα. Ζω μία τρέλα, μου είναι δύσκολο να επεξεργαστώ όλα τα υπέροχα πράγματα που έχουν συμβεί. Πόσοι ορίζοντες έχουν ανοίξει στη δουλειά μου. Νιώθω ότι όλα έγιναν πολύ γρήγορα και πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου, όταν στρεσάρομαι και πιέζομαι, πόσο τυχερός είμαι. Πώς υπήρχαν στιγμές που πίστευα ότι οι ταινίες μου δεν αφορούν κανέναν, ότι δε θα τις δει κανείς.
Ποια ήταν η αφορμή για τα «45 Χρόνια». Γιατί ένιωσες ότι πρέπει να πεις τώρα αυτή την ιστορία;
Α.Χ.: Πριν από 6 χρόνια διάβασα ένα ολογοσέλιδο διήγημα που στην καρδιά του έκρυβε την ιστορία που είχα την ανάγκη να αφηγηθώ. Με ενδιέφερε να εξερευνήσω τι συμβαίνει στις σχέσεις όταν περνούν τα χρόνια. Πώς αντέχουν οι σχέσεις και ποιος είναι ο λόγος που αντέχουν; Γιατί οι άνθρωποι λύνουν τα προβλήματά τους ή γιατί τα θάβουν μέσα τους και προσποιούνται ότι δεν υπάρχουν; Πώς εξελίσσονται παράλληλα οι ανάγκες μας, η ανάγκη επιβεβαίωσης, συντροφικότητας, ο πόθος, η κτητικότητα; Υπάρχει κάτι το σπαραχτικό για μένα στην ανάγκη να ανήκεις. Κάπου, σε κάποιον. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, και ταυτόχρονα δεν θέλουμε να είμαστε. Για αυτό και αλλάζουμε, μαθαίνουμε να «ταιριάζουμε», θάβουμε κομμάτια μας. Κι όμως ένα πτώμα περιμένει στον πάγο. Υπομονετικά. Μέχρι που θα έρθει η στιγμή της έκρηξης. Ολες οι ανασφάλειες, όλοι οι φόβοι, όλα όσα αισθανόμασταν, όλα όσα ποτέ δεν είπαμε θα ανασυρθούν μέσα από τις ρωγμές του πάγου και θα φέρουν το χάος.
Οι πρώτες δύο ταινίες σου είναι queer, το τηλεοπτικό «Looking» είναι queer, εδώ ξεφεύγεις εντελώς από τη γκέι θεματολογία και παρατήρηση. Ηταν μία συνειδητή μετάβαση;
Α.Χ.: Ναι, η γκέι μου ταυτότητα με ακολουθεί, το ξέρω. Οταν πρωτοαφηγήθηκα την ταινία σε μία παραγωγό μου είπε «Ω και το πτώμα στους πάγους είναι άντρας;» Οχι, της απάντησα. «Ο σύζυγος δεν είναι κρυφογκέι;» Οχι, της απάντησα. «Είναι εκείνη;» Οχι, κανένας δεν είναι γκέι. Νομίζω ότι απογοητεύτηκε (γελάει). Κοίταξε, δεν ήταν ποτέ η συνειδητή μου απόφαση να γυρίζω αποκλειστικά γκέι ταινίες. Ηταν όμως πάντα συνειδητή μου επιθυμία να εξερευνώ κινηματογραφικά τις ανθρώπινες σχέσεις – πόσο σύνθετες, πόσο δύσκολες είναι. Κοιτάζοντας έτσι τα πράγματα, τόσο το «Weekend» όσο και τα «45 Χρόνια» νομίζω ότι στρέφουν τον καθρέφτη στον άνθρωπο, σε εμάς. Με ενδιαφέρει πώς μέσα από τη σχέση σου ανακαλύπτεις τελικά τι άνθρωπος είσαι. Πόσο δειλός γιατί δεν μπορείς να χωρίσεις. Πόσο στωικός γιατί αγαπάς και αντέχεις. Πόσο τολμηρός γιατί όταν ερωτεύεσαι δεν το θυσιάζεις.
Υπάρχει κι αυτή η αντίστιξη του χρόνου, ανάμεσα στις δύο ταινίες -από ένα μεμονωμένο σαββατοκύριακο σε μισό αιώνα συμβίωσης.
Α.Χ.: Ναι, ακριβώς. Γιατί ξέρεις κάτι; Κανείς δεν ξεκινά μία σχέση για να κρατήσει 45 χρόνια. Την ξεκινάς για ένα σαββατοκύριακο. Η ζωή μετά αναλαμβάνει για να σε ξυπνήσει ένα πρωί και να έχει συμβεί κάτι μόνιμο. Οταν γνώρισα τον σύντροφό μου ήμουν απλώς τύφλα σ' ένα πάρτι. Προχθές γιορτάσαμε τα δέκα μας χρόνια μαζί. Αυτό σου κάνει η ζωή. Προσθέτει τα χρόνια.
Εχεις βασίσει τους χαρακτήρες σε κάποιον δικό σου άνθρωπο; Γονιό ή συγγενή;
Α.Χ.: Θα σου φανεί παράξενο, αλλά τους έχω βασίσει σε μένα. Ηθελα να πλάσω δύο ήρωες που εμείς βλέπουμε ως γέρους, οι ίδιοι όμως αισθάνονται όπως αισθανόντουσαν πάντα. Αν τους βάσιζα στον παππού και τη γιαγιά μου θα κατέληγα με κάτι ψεύτικο. Γιατί τότε θα ήταν δύο γέροι, όπως εμείς οι νεότεροι νομίζουμε ότι αισθάνονται οι γέροι. Τους βάσισα σε μένα και έδωσα πνοή και προβληματισμό στις δικές μου σκέψεις, στα δικά μου συναισθήματα. Τους το χρωστούσα αυτό.
Είχες εξ αρχής στο μυαλό σου τη Σάρλοτ Ράμπλινγκ και τον Τομ Κόρτνεϊ; Εγραφες το σενάριο πάνω τους;
Α.Χ.: Οχι. Οταν γράφω προσπαθώ να μη σκέφτομαι ποιος συγκεκριμένα μπορεί να παίξει το ρόλο. Μετά αρνιούνται κι απογοητεύομαι (γελάει). Πόσο μάλιστα που το πρώτο draft αυτού του σεναρίου γράφτηκε πολύ πριν το «Weekend», όταν δεν με ήξερε κανείς και κανένας τόσο διάσημος ηθοποιός δε θα δεχόταν να παίξει. Οι Σάρλοτ κι ο Τομ ήρθαν μετά, στη διαδικασία παραγωγής της ταινίας. Τώρα πώς τους επέλεξα; Είναι αστείο. Συνήθως όταν γυρίζεις μία βρετανική ταινία και χρειάζεσαι μία γυναίκα αυτής της ηλικίας, πας στην Ελεν Μίρεν. Ομως, εκτός του ότι πάντα αγαπούσα τη Σάρλοτ, ήθελα μια ηθοποιό που δε θα ήξερα πώς θα προσέγγιζε το ρόλο. Ηθελα να με εκπλήξει. Και η Σάρλοτ είναι μία ατρόμητα εγκεφαλική ηθοποιός. Πανέξυπνη και με μία υπόγεια ποιότητα. Δεν «παίζει». Υπάρχει. Κι αυτό το θεωρώ εξαιρετικά πολύτιμο. Επίσης διατηρεί ένα μυστήριο. Αυτό το γυναικείο συστατικό που σε έλκει μέσα της και μετά σε πετάει απ' έξω από τον κόσμο της. Κι εσύ στέκεσαι μαγεμένος και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Σαν να σου απαγορεύεται να πλησιάσεις πολύ. Δεν έχεις πραγματικά το κλειδί του μυστικού της κήπου.
Κι όσο για τον Τομ δεν ήθελα απλά έναν θυμωμένο γεροξεκούτη. Ηθελα έναν ηθοποιού που μέσα από την παραξενιά του, ή το αντρικό του πείσμα, θα έβγαζε μία συγκίνηση, μία τρυφερότητα. Εχω δει πολλές φορές τον Τομ στο θέατρο. Ερχεται κάποια στιγμή που σε κάνει και βουρκώνεις. Εχει μία ιδιαίτερη, αβίαστη ευαισθησία. Σου επιτρέπει να τον δεις εύθραυστο, ευάλωττο. Πάνω από όλα όμως μού ήταν σημαντική η μεταξύ τους χημεία. Ηθελα να τους αγαπήσει κανείς και τους δύο. Σα ζευγάρι. Μαζί. Κι όχι να αποφασίσει ο θεατής ότι «αυτός είναι κακός, αυτή είναι καλή». Ή «αυτός έχει δίκιο, αυτή είναι παλαβή». Ηθελα να ξεφύγουμε από την εύκολη συζήτηση. Να τους δούμε με αγάπη.
Λειτουργεί πολύ συγκινητικά το γεγονός ότι τους ξέρουμε ως εμβληματικές φιγούρες των αιώνιων 60s. Στη σκηνή που εκείνη επιλέγει τα κομμάτια με τον DJ στο τηλέφωνο συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται για τα τυπικά γερόντια. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν ζήσει δυνατά. Ομως κι αυτοί γέρασαν. Θέλατε να κάνουμε ως θεατές αυτή τη νοσταλγική σύνδεση; Ηταν εσκεμμένο;
Α.Χ.: Ναι, ήθελα να τους έχετε νέους στο μυαλό σας. Γιατί η ταινία έχει να κάνει με αυτό που δε χάνεται. Κι αυτό δεν είναι ούτε η νοσταλγία των νιάτων, ούτε η επιδερμική ομορφιά που υποκύπτει στο χρόνο. Ηθελα να τους φέρετε στο μυαλό σας με την υπόσχεση που κουβαλάνε τα νιάτα για το μέλλον. Με την ορμή και τον ηλεκτρισμό στα μάτια. Δεν χάνεται αυτό. Κρύβεται κάτω από στρώσεις επιδερμίδας. Αλλά δε χάνεται. Επίσης, νομίζω ότι η θλίψη που μάς κυριεύει όταν σκεφτόμαστε το παρελθόν, δεν έχει να κάνει με το παρελθόν. Αλλά με την αποτυχία του παρόντος μας.
Η ταινία είναι πολύ ήσυχη. Στηρίζεται στην παρατήρηση μιας καθημερινότητας. Πώς γράφεις αυτά τα τόσο δύσκολα «απλά» πράγματα; Ή γυρίζεις πολύ υλικό και επιλέγεις μετά τις λήψεις που νομίζεις ότι βγάζουν αυτή τη φυσικότητα;
Α.Χ.: Κάνω μόνο δύο λήψεις (γελάει).
Αυτό δείχνει μεγάλη αυτοπεποίθηση λοιπόν...
Α.Χ.: Ναι, δεν ξέρω, μπορεί (γελάει). Αλλά είναι πολύ σημαντικό για μένα να έχω σκηνές σεκάνς – να επιτρέπω στο θεατή να αφουγκραστεί, να παρατηρήσει σε βάθος τι συμβαίνει σε αυτό το σπίτι. Να μην κόβω, να μην μοντάρω, να τον αφήσω να κάτσει κι ο ίδιος στο τραπέζι της κουζίνας του ζευγαριού, να τους κοιτάξει, να τους καταλάβει. Είναι μία ήσυχη ταινία, ναι. Δεν ήθελα καμία αναστάτωση, καμία κορύφωση. Δεν κυλά έτσι η ζωή. Περνά και χάνεται ανάμεσα στα μικρά πράγματα και τις στιγμές μας. Κι αυτή είναι μία ταινία για τα μικρά πράγματα.
Σάρλοτ Ράμπλινγκ & Τομ Κόρτνεϊ
Πώς αισθανθήκατε όταν διαβάσατε το σενάριο;
Σ.Ρ.: Σκέφτηκα ότι την ξέρω αυτή τη γυναίκα. Και τον άντρα τον ξέρω. Τους ξέρω. Το σενάριο του Αντριου ήταν τόσο απλό, τόσο καλοδουλεμένο, που το ένιωσα. Μετά το κατάλαβα. Πρώτα το ένιωσα. Ξέρετε πώς καμιά φορά είσαι ερωτευμένος, αλλά δεν μπορείς να εξηγήσεις ούτε στον εαυτό σου πώς αισθάνεσαι; Μέχρι που ακούς ένα τραγούδι και τα μάτια σου υγραίνουν; Ε αυτό ένιωσα με αυτό το σενάριο. Ελεγε όλα όσα έχω πολλές φορές αισθανθεί. Οχι μόνο ως «Κέιτ», αλλά και ως «Tζεφ».
Τ.Κ.: Εγώ ενθουσιάστηκα με τον Αντριου. Εχω απορρίψει πολλές φορές κινηματογραφικά σενάρια, έχω συνηθίσει να διαβάζω θεατρικά έργα. Και τα θεατρικά έργα είναι μεστά, έχουν πλούτο, έχουν βάθος, έχουν επίπεδα. Οπότε είμαι κακομαθημένος. Δεν μπορώ τις κινηματογραφικές εξυπνάδες. Ομως ο Αντριου γράφει με τέτοια βαρύτητα. Είναι σπουδαίος.
Γνωρίζατε ότι θα παίξετε μαζί;
Σ.Ρ.: Εγώ είχα δεσμευτεί με την ταινία πριν τον Τομ. Ο Αντριου ήταν υπέροχος, με έβαλε στη συζήτηση της επιλογής, του σχεδιασμού του ρόλου. Με άκουγε. Είχα λόγο. Εκείνος σκέφτηκε τον Τομ και μόλις μου τον ανέφερε ενθουσιάστηκα. Γιατί ξέρετε δεν είναι αρκετό να φέρεις δύο καλούς ηθοποιούς μαζί. Πρέπει να ταιριάζουν. Ειδικά σε κάτι τέτοιες ταινίες που δεν παίζεις. Απαγορεύεται να «παίζεις». Πρέπει να υπάρχεις. Να συνυπάρχεις.
Τ.Κ.: Ημουν τυχερός γιατί ήξερα ότι η Σάρλοτ θα παίξει την «Κέιτ» κι όσο το διάβαζα, μπορούσα να τη φανταστώ – κι αυτό με βοήθησε πολύ. Το διάβασα στο iphone μου, μόλις μου το έστειλε ο Αντριου. Μονοκοπανιά. Δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω. Αυτό το σενάριο το αγάπησα πολύ.
Ποιος ήταν για εσάς ο άξονας της ταινίας; Τι αισθανθήκατε ότι θέλετε να επικοινωνήσετε με το κοινό;
Σ.Ρ.: Για μένα ήταν μία ταινία για τον άνθρωπο, το γεγονός ότι είναι τελικά πάντα μόνος. Δεν πιστεύω ότι είναι μία ταινία μόνο για τις σχέσεις, όσο για το πώς αντιμετωπίζεις εσύ τη σχέση. Πώς πάντα, μα πάντα, θα ψάχνεις και θα ψάχνεσαι. Πώς δε θα σταματήσεις ποτέ να αναρωτιέσαι. Πώς δε θα πάψεις ποτέ να ποθείς και να φοβάσαι.
Τ.Κ.: Μου άρεσε η ιδέα ότι κανείς δεν λύνει ποτέ τίποτα. Υπάρχει αυτή η λανθασμένη αντίληψη ότι οι μεγάλοι άνθρωποι τα έχουν απαντήσει όλα. Τίποτα δεν έχουμε απαντήσει. Κι εσείς που σας πιέζουν να βρείτε όλες τις λύσεις των προβλημάτων σας μέχρι τα 30, μην τσιμπάτε. Η ζωή δεν δουλεύει έτσι. Αλλάζουμε συνεχώς, οι προσωπικότητές μας εξελίσσονται, οπότε συνεχώς γεννιούνται νέες ερωτήσεις. Ποτέ δεν τελειώνει αυτός ο βραχνάς.
Τα φοβάστε τα γηρατειά; Σας πειράζει που βλέπετε τον εαυτό σας να μεγαλώνει κάτω από τους κινηματογραφικούς προβολείς;
Τ.Κ.: Εγώ αισθάνομαι καλύτερα τώρα. Απαλλαγμένος από πολλά άγχη που είχα όταν ήμουν νέος. Τώρα τους στέλνω όλους στο γεροδιάβολο και κάνω αυτό ακριβώς που θέλω. Μόνο το σώμα σε προδίδει. Ολα τα υπόλοιπα μένουν ίδια.
Σ.Ρ.: Αν θέλεις να μείνουν ίδια. Γιατί το βλέπω γύρω μου: όσοι γέρασαν, επέλεξαν να γεράσουν. Αφέθηκαν, το πίστεψαν. Τα γηρατειά είναι απλώς λάθος τρόπος σκέψης. «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό πια». Ο Τομ είναι κάπως έτσι και τον ταρακούνησα πολύ. Στα γυρίσματα τον ξεσήκωνα, τον τράνταζα, ήμουν bully μαζί του. Δεν μπορεί να γεράσει ο Τομ. Δεν το επιτρέπω.... Οσο είσαι ακόμα ζωντανός, όσο ακόμα αναπνέεις, τόσο αναρωτιέσαι, τόσο αγωνίζεσαι με τον εαυτό σου, τόσο ερωτεύεσαι, τόσο φοβάσαι. Αυτό σημαίνει ότι είσαι όσο ζωντανός όσο ήσουν στα 20 σου χρόνια. Ναι, μπορεί το σώμα σου να έχει σκευρώσει και το πρόσωπό σου γεμίσει ρυτίδες. ΟΛΑ τα υπόλοιπα όμως παραμένουν ίδια. Εσύ κάτω από αυτό το δέρμα πάλλεσαι το ίδιο, επιθυμείς το ίδιο, αγαπάς το ίδιο. Και είναι τόσο υπέροχο που αυτή η ταινία το δείχνει επιτέλους. Που μπορούμε να το συζητάμε αυτό μεταξύ μας και με τις άλλες γενιές, μέσω της τέχνης. Χαίρομαι που εσείς οι νέοι άνθρωποι το καταλάβατε. Γιατί σας περιμένει και δε θέλω με τίποτα να απελπίζεστε: οι ίδιοι θα είστε - όσο παθιασμένοι και υπέροχοι και μοναδικοί ήσασταν στα 25 σας.
Γιατί δεν κυνηγήσατε μία χολιγουντιανή καριέρα; Ησασταν οι αστέρες του 60ς ευρωπαϊκού κινηματογράφου, αλλά δεν κάνατε το θεαματικό άλμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εσείς μάλιστα κύριε Κόρτνεϊ εγκαταλείψατε το σινεμά εξ' ολοκλήρου...
Τ.Κ.: Ναι, για μένα δεν ήταν το νέο κύμα αυτό που βιώναμε τότε. Ηταν το τελευταίο, αυτό που μας πλάκωσε (γελάει φλεγματικά). Τι να σας πω. Δεν ένιωσα ότι βρήκα ποτέ τη φωνή μου ως κινηματογραφικός ηθοποιός. Ηθελα να είμαι στο σανίδι. Ηθελα να μαθαίνω την τέχνη μου, κάθε βράδυ, μπροστά σε ζωντανό κοινό.
Σ.Ρ.: Εγώ το μίσησα το Χόλιγουντ. Και εκείνο εμένα. Πήγα εκεί, για πολύ λίγο, και τα μάζεψα και γύρισα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν ιδέα ποια πραγματικά ήμουν, δεν τους ενδιέφερε τι όνειρα είχα, ή αν διέθετα ταλέντο. Με είχαν ήδη βάλει σε ένα κουτάκι. Οχι, όχι η πρώτη μου γνωριμία με το Χόλιγουντ ήταν καταστροφική. Ισως έφταιγα κι εγώ. Αλλά δεν με ένοιαζε. Γύρισα πίσω, έκανα την καριέρα μου στην Ευρώπη, όπως ακριβώς εγώ ήθελα. Εγώ και η Αμερική συμφιλιωθήκαμε φέτος, με τη συμμετοχή μου στο «Dexter». Ηταν η πρώτη φορά που δέχθηκα να ξαναπροσπαθήσω. Και νομίζω ότι τα πήγαμε θαυμάσια. Και τώρα είμαι έτοιμη να δεχθώ προτάσεις (γελάει).
Πάντως και στους δυο σας η κινηματογραφική ιστορία χρωστά ένα Οσκαρ – κύριε Κόρτνεϊ, υπήρξατε άλλωστε δυο φορές υποψήφιος στο παρελθόν. Μία ταινία όπως τα «45 Χρόνια» δίνει πολλές φορές την ευκαιρία στην Ακαδημία να αναγνωρίσει τα σπουδαία ταλέντα που έχει αφήσει αβράβευτα. Το έχετε σκεφτεί ποτέ έτσι;
Σ.Ρ.: Α, θα ήταν υπέροχο. Δέχομαι (σκάει στα γέλια).
Τ.Κ.: Θα έλεγε κανείς ψέματα αν δεν παραδεχόταν ότι τα βραβεία είναι μία μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Αλλά ποτέ κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν ξεκινά μία δουλειά με σκοπό την επιβράβευση.
Σ.Ρ.: Οχι, η αλήθεια είναι αυτή. Αλλά φυσικά ένα βραβείο σε χτυπά φιλικά στην πλάτη – μπράβο, συνέχισε στην ανηφόρα. Είναι υπέροχα τα βραβεία. Ξέρετε κάτι που δεν ξέρω; Εχετε διασυνδέσεις στην Ακαδημία;
Οχι δυστυχώς. Αλλά θα σας ψήφιζα με όλη μου την καρδιά! Για να ελαφρύνουμε το κλίμα: πώς γυρίσατε την ερωτική σκηνή; Σας είναι πιο απλό σήμερα κάτι τέτοιο ή πιο δύσκολο;
Τ.Κ.: Α εγώ είχα μεγαλύτερο άγχος με τη σκηνή χορού. Είμαι απαίσιος χορευτής! Το συνεργείο με ξεκούνησε, έπρεπε πράγματι να πιω για να τη βγάλω πέρα. Στη σκηνή του σεξ αισθανόμουν πιο σίγουρος. Γιατί έτσι κι αλλιώς είναι γραμμένη με τέτοια ειλικρίνεια...
Σ.Ρ.: Εγώ δεν είμαι ποτέ άνετη με τις ερωτικές σκηνές. Δεν ήμουν παλιά, δεν είμαι τώρα. Δεν έχω πρόβλημα με το σώμα μου, νιώθω άνετα, έχω αυτοπεποίθηση. Ομως η οικειότητα είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Και για μένα κάτι εντελώς ιδιωτικό. Δεν μου είναι εύκολο να δείχνω τέτοια οικειότητα δημόσια.
Αν ένα από τα θέματα της ταινίας είναι η νοσταλγία των νιάτων κι αν μετανιώνουμε για τους δρόμους που δεν επιλέξαμε, για ποιο πράγματα έχετε μετανιώσει;
Σ.Ρ.: Για τίποτα δεν μετανιώνω. Ολα τα επέλεξα, τίποτα δεν ήρθε τυχαία στη ζωή μου. Ολα μου έμαθαν κάτι.
Τ.Κ.: Εγώ δεν είμαι τόσο απόλυτος. Νομίζω ότι είναι μέρος της φύσης μας να ματανιώνουμε. Εγώ θα έκανα πολλά πράγματα διαφορετικά. Ισως και να να έχω την ευκαιρία να τα ζήσω στην ολότητά τους. Να πω ότι είδα ολόκληρη τη θέα.
Σ.Ρ.: Διαφωνώ. Κι είμαι σίγουρη για αυτό που λέω και είναι η ηλικία που μου έχει δώσει αυτή τη σιγουριά. Δε χρειάζεται να δει κανείς όλη τη θέα. Οσο μεγαλώνετε οι επιλογές, ναι, θα είναι λιγότερες. Κι αυτό όμως θα είναι κέρδος. «Ω, όχι δε θα πάρω αυτό τον δρόμο. Ξέρω τι με περιμένει, το έχω ξανακάνει και δεν μου βγήκε σε καλό. Οχι, όχι αγάπη μου... » Θα γελάτε με τον εαυτό σας και θα νιώθετε πιο ελεύθεροι. Δε χρειάζεται να τα δοκιμάσετε όλα, δε χρειάζεται να αγωνιάτε με το γιατί δεν τα δοκιμάσατε όλα. Θα νιώθετε στο μεδούλι σας ότι είστε ακριβώς εκεί που επιλέξατε να είστε. Μη μετανιώνετε για τίποτα.
Διαβάστε επίσης:
