Λίγο το στιλάτο «Man from U.N.C.L.E», λίγο το απίθανο live action - όπως δεν θα μπορούσε να το κάνει κανείς άλλος - «Αλαντίν», έδωσαν το σήμα πως ο Γκάι Ρίτσι, ναι, μπορεί να μην είναι πλέον ο hype σκηνοθέτης του «Δυο Καπνισμένες Κάννες», του Snatch» και ξεχάστε σχεδόν όλα τα ενδιάμεσα μέχρι και τον πρώτο «Sherlock Holmes», αλλά παραμένει ένα πολυεργαλείο στο σινεμά της δράσης, της διασκέδασης και της περιπέτειας, με ευελιξία στα διαφορετικά είδη και μια διαρκή σκηνοθετική ένταση για να μην πέφτει η αδρεναλίνη.
Περίπου, δηλαδή, αν και σε άλλη κλίμακα, με τον τρόπο που ο Τζέισον Στέιθαμ κάνει το εντελώς αντίθετο. Με ανάλογη ένταση αλλά παίζοντας πάνω κάτω τον ίδιο ρόλο εδώ και δεκαετίες, περιφέρει τη βρετανική του προφορά μαζί με το σούπερ δυνατό κορμί του από action movie σε action movie, αφήνοντας πίσω του (εκτός από κυριολεκτικά συντρίμμια), μερικές όχι και τόσο αξιομνημόνευτες ταινίες δράσης που σκίζουν σε prime time όταν παίζονται στην τηλεόραση και ενδεχομένως (αν και με επιφύλαξη) σε ένα target group επιπέδου «γυμναστήριο, ματσίλα και μπουνίδι» που αργά ή γρήγορα θα ανακαλύψει τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ και θα ξεχάσει για πάντα τον σέξι και «περισσότερο expendable όσο θέλουμε να πιστεύουμε» Βρετανό.
Οι δυο τους συναντιούνται 15 περίπου χρόνια μετά το «Revolver» που ήταν και η τρίτη τους συνεργασία μετά τις «Δύο Καπνισμένες Κάννες» και το «Snatch», ίδιου επιπέδου και κυρίως ίδιου μη πραγματικού ενδιαφέροντος - με τη διαφορά ότι τουλάχιστον μετά το «Revolver» άνθισαν οι καριέρες και των δυο, του Ρίτσι με πολλές επιτυχίες (ανάμεσά τους σε εξέχουσα θέση τα «Sherlock Holmes») και του Στέιθαμ κατακόρυφα με ολόκληρες λίστες από a-list b-movies που έγιναν και cult και όχι (αναμέσά τους σε εξέχουσα θέση τα «Crank», τα «Expendables», τα «Fast & Furious» και τώρα και τα «Meg»).
Το «Ενας Οργισμένος Άνδρας Εκδικείται», παρά την απόπειρα του νεονουάρ «λυρισμού» του ελληνικού του τίτλου, είναι μια στεγνή (με την κακή έννοια) περιπέτεια εκδίκησης που το μοναδικό της ενδιαφέρον (και αν) είναι η δομή της. Χωρισμένη σε τέσσερα μέρη, η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από την ένοπλη ληστεία μιας χρηματαποστολής και έναν μυστηριώδη ήρωα που λίγο αργότερα θα μπει στους κόλπους της εταιρίας μεταφορών κρύβοντας όχι μόνο την πραγματική του ταυτότητα αλλά και τις προθέσεις του. Δεν χρειάζεται να γνωρίζετε τίποτε άλλο, καθώς η περίτεχνη, καλοφτιαγμένη αν και χιλιοδιωμένη πλοκή είναι το μόνο που τουλάχιστον μπορεί να σας κάνει να αντέξετε όλα τα φλύαρα λεπτά μιας ταινίας που κάπου στο τελευταίο της κεφάλαιο μοιάζει με κάτι που έχει σκηνοθετηθεί από έναν δημιουργό της μαεστρίας και του στιλ του Γκάι Ρίτσι.
Ενδιάμεσα, το «Ενας Οργισμένος Ανδρας…» δεν είναι παρά ένα ακόμη b-movie (με την κακή έννοια κι αυτό ) με τον Τζέισον Στέιθαμ σε ένα ρόλο που γι’ αυτόν ίσως ήταν και πρόκληση - κυρίως λόγω των σιωπών και της αλά «ιαπωνικής» εσωτερίκευσης του θυμού του - αλλά για όλους τους υπόλοιπους είναι απλά ακόμη ένας Τζέισον Στέιθαμ. Πιστολίδια και νταηλίκια απλώνονται στο χώρο και το χρόνο χωρίς αγωνία, χωρίς χαρακτήρες που σε ενδιαφέρουν, χωρίς κακούς που να τρομάζουν και καλούς που να ταυτίζεσαι, ένα επίπεδο φιλμ χωρίς χιούμορ που - αν κάτι σημαίνει κι αυτό - δεν είναι καν αντάξιο των δύο υπογραφών του.
