Είναι ελάχιστες εκείνες οι ταινίες από την χρυσή εποχή της Disney που έχουν αγαπηθεί τόσο πολύ όσο ο «Αλαντίν» του 1992. Είναι μια από αυτές τις κλασικές πλέον ταινίες κινουμένων σχεδίων που έχει καταφέρει, αβίαστα σχεδόν, να κερδίσουν μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την παραμυθένια ιστορία της βγαλμένη μέσα από τους μαγικούς κόσμους των Χιλίων και Μια Νυχτών, τους μοναδικούς της χαρακτήρες, (και έναν από τους καλύτερους κακούς που έχουν βγει ποτέ από ταινία της Disney), τα υπέροχα και διαχρονικά εκείνα τραγούδια χάρισε στον Αλαν Μένκεν και τον Τιμ Ράις το Οσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού για το «A Whole New World» και Μουσικής, αλλά κυρίως τη ντελιριακή «φωνητική» ερμηνεία του Ρόμπιν Γουίλιαμς ως Τζίνι, μια από τις καλύτερές στιγμές στην καριέρα του αγαπημένου εκλιπόντα.
Δεν είναι παράλογο λοιπόν που στο άκουσμα πως η Disney, μέσα στην εμμονή της να μεταφέρει κλασικές ταινίες κινουμένων σχεδίων της σε live action παραγωγές, αποφάσισε να προσθέσει και τον «Αλαντίν», πολλοί ήταν εκείνοι που άρχισαν να δείχνουν την δυσφορία τους και την αγανάκτησή τους, πιστεύοντας πως τίποτα, και κανείς, (εκ των υστέρων, ειδικά μετά την τεράστια αποτυχία του «Ντάμπο»), δεν θα κατάφερνε να πιάσει έστω και ένα μικρό ψήγμα από τις μαγικές Αραβικές εκείνες νύχτες.
Ομως ο καινούργιος «Αλαντίν», ενώ μοιάζει να ακολουθεί τα βήματα μιας πιστής κατά τα άλλα μεταφοράς, δείχνει πως είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Κι αυτό γιατί η ταινία, χωρίς να προδίδει την παράδοσή της, σταθερά και δυναμικά μετουσιώνεται σε κάτι πιο σύγχρονο, με τις (απαραίτητες) πινελιές φεμινιστικών ιαχών και #metoo αναφορών αλλά και πολιτικών παραλληλισμών, πάντα όμως με τον αέρα του κλασικού να την ακολουθεί σαν λίβας ξοπίσω της.
Ναι, ακόμα βλέπεις τον Αλαντίν, ένα χαμίνι, να τρέχει στους δρόμους της Αγκραμπα πριν μεταμορφωθεί σε έναν πραγματικό ήρωα, την Γιασμίν, μια πριγκίπισσα που ζει σε μια εποχή όπου θέλει τις γυναίκες να είναι χαμηλοβλεπούσες και να αντιμετωπίζονται ως «αντικείμενα» και απλά να «σιωπούν» και να ακούν τους άντρες τους, να αναδεικνύεται σε μια δυναμική γυναίκα που αντιστέκεται σε όλα αυτά, να λέει πάντα την γνώμη της, να μην στηρίζεται στην βοήθεια κανενός και να θέλει να γίνει η σουλτάνα που αξίζει το βασίλειό της και τον Τζαφάρ που έχει βαρεθεί να έρχεται δεύτερος σε όλα και θέλει να αποκτήσει την απόλυτη δύναμη και να κυβερνήσει όχι μόνο το βασίλειο της Αγκραμπα αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, εδώ ως ένας φιλοπόλεμος κακός που δείχνει να έχει αρκετά κοινό με τους ηγέτες του σήμερα.
Η κατά τα άλλα εφευρετική προσέγγιση του Γκάι Ρίτσι, που ίσως σε αρκετούς να μην μοιάζει να είναι η πρώτη επιλογή σκηνοθέτη για την ταινία, ξεχωρίζει για τις σεναριακές πινελιές (το συνυπογράφει ο ίδιος μαζί με τον Τζον Ογκουστ), τη διαφορετική αρχή, το χορό του Αλαντίν με την Γιασμίν, το παρελθόν του Τζαφάρ και φυσικά την εκ νέου μαγική σύνθεση πάνω στο «Α Whole New World». Η ταινία όμως δεν διατηρεί συνεχώς το ρυθμό της. Ο ίδιος ο Ρίτσι (μας) έχει συνηθίσει σε ταινίες πιο «αλήτικες» και γεμάτες τεστοστερόνη, με πιο γρήγορα κοψίματα, και σκηνές δράσης που ξεχειλίζουν από αδρεναλίνη. Πηγαίνοντας κόντρα σε όλα αυτά ακολουθεί πιο ήπιους και πιο family friendly ρυθμούς σε όλη την διάρκεια της ταινίας, όπως ίσως θα περίμενε κανείς από κάποια ταινίας της Disney, κάνοντας ακόμα και μερικές από τις χορογραφίες της φαίνονται κάπως άνευρες.
Αλλά ας μιλήσουμε λίγο και για το μπλε τζίνι που «αιωρείται» εδώ και ώρα στο δωμάτιο. Ο Γουίλ Σμιθ σίγουρα δεν είναι και ούτε θα φτάσει το επίπεδο ερμηνείας του Ρόμπιν Γουίλιαμς ως Τζίνι. Δεν είχε ποτέ αυτό τον σκοπό εξάλλου. Αλλά ο Σμιθ καταφέρνει να διαψεύσει ακόμα και τους πιο σκληροπυρηνικούς επικριτές του, δίνοντας την δική του εκδοχή στον αγαπημένο αυτόν χαρακτήρα ο οποίος, αν και ποτέ δεν φτάνει στα αξιομνημόνευτα επίπεδα τρέλας και κωμωδίας του προκατόχου του, καταφέρνει να της προσδώσει χιούμορ, σεβόμενος ταυτόχρονα το μύθο πίσω από τον ρόλο.
Εύσημα όμως θα πρέπει να δώσουμε και στους Μένα Μασούντ και Ναόμι Σκοτ, στους ρόλους των Αλαντίν και Γιασμίν αντίστοιχα, οι οποίοι αναδεικνύονται σε ακατέργαστα διαμάντια, έχοντας εξαιρετική χημεία μεταξύ τους. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για τον Μαργουάν Κενζάρι ο οποίος προσεγγίζει το ρόλο του (σέξι;) Τζαφάρ ως μια σκέτη καρικατούρα, προδίδοντας όμως έτσι την πεμπτουσία ενός από τους καλύτερους κακούς της Disney - και για όσους ενδιαφέρονται, ο Ιάγκο δεν εξελίσσεται στον αθυρόστομο, εξυπνακίστικο, παπαγάλο που όλοι μας έχουμε αγαπήσει από το original.
Ο «Αλαντίν» του Γκάι Ρίτσι θέλει να σε πιάσει από το χέρι να σε βάλει σε ένα μαγικό χαλί και σου δείξει έναν καινούργιο μαγικό κόσμο όπου τα τζίνι υπάρχουν έτοιμα να εκπληρώσουν τις ευχές σου, τα χαμίνια μπορούν να γίνουν πρίγκιπες, οι πριγκίπισσες είναι δυναμικές και το κακό ποτέ δεν νικά, όσο δύναμη κι αν αποκτήσει. Αρκεί μόνο να μην κλείσεις τα μάτια, είτε από πείσμα είτε από φόβο, να αφεθείς για να απολαύσεις την διαδρομή και να ζήσεις μια Αραβική μαγική βραδιά.
Για live action που αναμετριέται με ένα από τα μεγάλα κλασικά, για την προκατάληψη που ήδη είχε προκαλέσει ο Γουιλ Σμιθ ως Τζίνι και για τον άνισο Γκάι Ρίτσι, αυτό είναι μόνο επιτυχία.
