Λίγο έξω από τα νησιά Σοκότρα ναυαγεί ένα πλοίο με ισραηλινή σημαία. Ο Εβραίος επιζών ξεβράζεται στην όχθη του Μουσουλμανικού νησιού (όχι, αυτά δεν τα καταλάβαμε μόνοι μας από την ταινία, ζητήσαμε τη βοήθεια της σύνοψης) κι εκεί ξεκινά ο αληθινός του αγώνας επιβίωσης. Στην άλλη άκρη του νησιού, ένας άντρας ονειρεύεται ότι ο ναυαγός ζητά τη βοήθειά του. Η χρονιά είναι το 2011 και η Υεμένη βρίσκεται στην καρδιά της Αραβικής Ανοιξης.
Ο Ελληνας Μάνος Κοκορομύτης, aka Μάνουελ Ντε Κόκο, γύρισε την ταινία του στην Υεμένη και το Ισραήλ, ξεκινώντας αρχικά να κάνει ένα ντοκιμαντέρ κι έτσι παίρνοντας την πολυπόθητη και σπάνια άδεια να δουλέψει στο νησί Σοκότρα, παρότι το φιλμ σταδιακά εξελίχθηκε σε πολιτικό, υπαρξιακό, φιλοσοφικό, εικαστικό ανερμάτιστο συλλογισμό.
Ενσωματώνοντας πραγματικό υλικό από την επανάσταση, η ταινία αποτελεί μια σύνθεση όμορφων εικόνων, με μια φιλοδοξία προς το πειραματικό σινεμά, τα οποία ωστόσο δεν καταφέρνουν να συνδεθούν σε μια ταινία που να έχει ειρμό, νόημα ή κάποιου είδους, αφηγηματική, πολιτική ή αισθητική δύναμη. Ο Κοκορομύτης πρωταγωνιστεί (να λέγαμε εμφανίζεται, γιατί ο ήρωάς του παραμένει ελλειπτικός), ένας σιωπηλός ηλικιωμένος άντρας ακούει τι συμβαίνει με τις πολιτικές εξελίξεις, η κάμερα κάνει βόλτα στην απίθανη φύση του νησιού κι ένα voice over μπολιάζει την εικόνα με φιλοσοφίες της δεκάρας. Κρίμα που το υλικό που πράγματι είχε την ευκαιρία να γυρίσει ο Ντε Κόκο δε θεώρησε απαραίτητο να εκμεταλλευτεί με τρόπο ώστε ν' αποτελέσει μια ταινία με δομή και στόχο, που θα μπορούσαμε να βλέπαμε με ενδιαφέρον.
