Από βιωματικό βιβλίο ενός πρώην CEO της Peugeot αντλεί το υλικό της η δραμεντί του νεοεμφανιζόμενου στη σόλο σκηνοθεσία Ερβέ Μιμράν για να αφηγηθεί τα έργα και τις ημέρες ενός 65άρη διευθυντή αυτοκινητοβιομηχανίας μετά το διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο που του στοιχίζει σε σαφήνεια λόγου. Καθότι ο χήρος κύριος Αλέν, εκτός από μάνατζερ δεσποτικός και ανάλγητος, ήταν κι ένας δεινός ομιλητής στο αντικείμενό του. Τώρα, δεν μπορεί όχι μόνο να βάλει τη μια λέξη δίπλα στην άλλη, αλλά ούτε τις ίδιες τις λέξεις να αρθρώσει σωστά.
Εχουν την πλάκα τους αυτά τα απανωτά σαρδάμ. Ο Αλέν μπερδεύει διαρκώς τα λόγια του, ενώ συχνότατα μιλά ποδανά, στην αργκό, δηλαδή, που προκύπτει από τον αναγραμματισμό των φθόγγων («verlan», ονομάζουν τη διάλεκτο τα γαλλικά banlieue). Ετσι, αντί για bonjour θα πει au revoir, κι αντί για merci, cimer. Και πάει… λέγοντας. Ακόμα μεγαλύτερη πλάκα έχει η εκφορά όλων αυτών από έναν από τους κορυφαίους ηθοποιούς του κλασικού γαλλικού θεάτρου. Να βλέπεις τον μολιερικό Φαμπρίς Λουκινί, του οποίου την ευφράδεια και τις γκριμάτσες δε χορταίνεις να απολαμβάνεις από ταινία σε ταινία, να αραδιάζει απαθής μια σειρά ακατάληπτων προτάσεων, περιμένοντας από τον απορημένο συνομιλητή του απάντηση.
Ομως μέχρι εκεί. Καθώς ούτε τα γαργαλιστικά τζίμπερις, ούτε και το μπρίο του βετεράνου ερμηνευτή αρκούν να αποζημιώσουν για την ολική κοινοτοπία του περιεχομένου. Από τη στιγμή που ο ανάλγητος Αλέν ξεκινά συνεδρίες με μια αφοσιωμένη νοσοκομειακή λογοθεραπεύτρια εννοείται πως αρχίζει η αποκατάστασή του και ως ανθρώπου. Το πλησίασμα στους άλλους που μέχρι πρότινος σνόμπαρε, η επαφή με τις μικρές τις χαρές της ζωής, η συμφιλίωση με την φοιτήτρια κόρη του που πάντα παραμελούσε. Στο μεταξύ, η επιλογή του σεναρίου να βάλει τη λογοθεραπεύτρια να τρέχει με δικά της οικογενειακά ζητήματα και να αναζητά τη βιολογική της μητέρα σιγοντάρει αχρείαστα τα προφανή.
Μαθήματα ζωής σε μια ταινία με ήρωα πρεσέ, κατασκευή πασέ και μηνύματα φορσέ.
