Κακοί μάγοι που χρησιμοποιούν την δύναμη της αγάπης για τα δικά τους μοχθηρά σχέδια. Πριγκίπισσες που επαναστατούν, αναζητώντας την αληθινή αίσθηση της ελευθερίας και της επιλογής. Μαγικοί κόσμοι που ξεπερνούν κάθε φαντασία, γεμάτοι ιδιόμορφα πλάσματα και φαντασία. Και μια επική περιπέτεια που στοχεύει να αποδείξει ότι η αληθινή αγάπη είναι πιο δυνατή από την μαγεία.
Ναι, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η «Κλεμμένη Πριγκίπισσα» του Ολε Μαλαμούτζ, ένα ουκρανικό animation που έκανε αισθητή επιτυχία στην χώρα του, αποτελεί μια best-of συλλογή όλων των στοιχείων που χαρακτήρισαν από την αρχή την παραγωγή ταινιών που προορίζονται για παιδιά, κυρίως όπως τα καθιέρωσε η Disney (τόσο στην δισδιάστατη, όσο και στην σύγχρονη τρισδιάστατη εποχή του animation) αλλά και όπως, στη συνέχεια, εμπορευματοποιήθηκαν μέσα από τις περιπέτειες της Barbie.
Γιατί η ιστορία του Ρουσλάν, ενός περιπλανώμενου καλλιτέχνη που ονειρεύεται να γίνει κάποτε ιππότης, της όμορφης Μίλα (όχι, δεν είναι η Αννα του «Ψυχρά κι Ανάποδα» παρά την ομοιότητα), ατίθασης κόρης του Βασιλιά, και του κακού μάγου Τσόρνομορ, που προσπαθεί να απομυζήσει την αγάπη της για να τροφοδοτήσει τη μαγεία του, μπορεί να εμπνέεται από το «Ρουσλάν και Λουντμίλα» του Αλεξάντερ Πούσκιν, στην πραγματικότητα όμως αποτελεί τόσο οπτικά όσο και θεματικά μια αναδιατύπωση κάθε δυτικής τυπικής αφήγησης παραμυθιού, χωρίς το παραμικρό ουσιαστικά τοπικό φολκλορικό στοιχείο.
Από μόνο του, αυτό δε θα ήταν απαραίτητα κακό αν η «Κλεμμένη Πριγκίπισσα» είχε την δημιουργική αυθάδεια να προσπαθήσει να βρει την δική της ταυτότητα, σε έναν χώρο που είναι ήδη γεμάτος παραμυθένια στοιχεία, ηθικά διδάγματα, επενδύσεις στο όνειρο και μια συναισθηματική αλήθεια που δεν απαιτεί απόλυτη αληθοφάνεια. Ομως το τελικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται από μια άνευρη αδιαφορία και μια αφηγηματική ασφάλεια, η οποία ενδεχομένως να μην είναι απαγορευτική στα παιδικά μάτια, όμως σίγουρα προσφέρει απογοήτευση στον ενήλικο θεατή, ειδικά αν διανοηθεί κανείς τις αφηγηματικές δυνατότητες της ιστορίας λόγω των λαογραφικών και ιστορικών ριζών της.
Κάποια έξυπνα αφηγηματικά τρικ (όπως η αρχική εξιστόρηση του παραμυθιού που στην πορεία αποδεικνύεται πως δεν είναι και τόσο παραμύθι) αλλά και μερικές στιγμές αυτοθυσίας ή συναισθηματικού εκβιασμού που ρίχνουν μια βαριά σκιά στην κατά τα άλλα ανάλαφρη αφήγηση υπονοούν μια πιο πολύπλοκη ταινία που ποτέ όμως δε γίνεται πραγματικότητα. Στην πλειοψηφία της διάρκειάς της, όμως, η «Κλεμμένη Πριγκίπισσα» αποτελεί μια παιδική ταινία στον αυτόματο πιλότο, ικανή να γεμίσει τον νεκρό χρόνο μιας
απογευματινής προβολής αλλά χωρίς καμία δυνατότητα να προσφέρει κάτι (ηθικά ή συναισθηματικά) καινούριο στους νεαρούς θεατές της.
