Για έναν χαρακτήρα που παινεύεται πως είναι ένας από τους πιο γρήγορους υπερήρωες που έχουν περάσει ποτέ τόσο από τις σελίδες των κόμικ όσο και από τη μεγάλη οθόνη, τον Flash, σίγουρα η σόλο του ταινία, που μας είχαν υποσχεθεί εδώ και αρκετό καιρό, άργησε πολύ να έρθει.
Ολο αυτό τον καιρό όμως, και περιμένοντάς την υπομονετικά, πολλά άλλαξαν στο κινηματογραφικό τοπίο και στην ιεραρχία της DC, με αρκετούς να πιστεύουν πως ίσως, ακόμα και με την ταχύτητά του, ο Flash δεν θα καταφέρει να φτάσει στον πολυπόθητο τερματισμό.
Αλλά να που τελικά, και περνώντας από χίλια κύματα μέσα κι έξω από την παραγωγή, το «The Flash» του Αντι Μουσιέτι κατάφερε να βγει επιτέλους στις αίθουσες, αξίζοντας την όποια αναμονή μιας και όχι μόνο είναι μια από τις καλύτερες, πιο διασκεδαστικές ταινίες του στούντιο, αλλά ταυτόχρονα τιμά, με έναν το δικό του υπέροχο τρόπο, ολόκληρη την ιστορία και τους χαρακτήρες της DC.
Η ταινία παίρνει αρκετά στοιχεία από το κόμικ «Flash: The Flashpoint», το οποίο κυκλοφόρησε το 2011, για να πει την ιστορία της. Διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται όταν ο Μπάρι χρησιμοποιεί τις υπερδυνάμεις του για να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο και να αλλάξει γεγονότα του παρελθόντος. Αλλά όταν η απόπειρά του να σώσει την οικογένειά του αλλάζει το μέλλον ανεπιστρεπτί, ο Μπάρι εγκλωβίζεται σε μία πραγματικότητα όπου ο Στρατηγός Ζοντ έχει επιστρέψει απειλητικός και δεν υπάρχει κανένας υπερήρωας να βοηθήσει. Εκτός αν ο Μπάρι μπορέσει να πείσει έναν πολύ διαφορετικό και συνταξιούχο Μπάτμαν να αναλάβει δράση και να ελευθερώσει έναν Κρυπτονιανό από τη φυλακή...αλλά όχι αυτόν που έψαχνε! Τελικά, για να σώσει τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται και να επιστρέψει στο γνώριμό του μέλλον, η μόνη ελπίδα του Μπάρι είναι να τρέξει για να σωθεί. Είναι η απόλυτη θυσία αρκετή για να επανέλθει το σύμπαν στη ροή του;
Με το DCEU, όπως το γνωρίζαμε, να έχει μπει ήδη στην τελική ευθεία, ο Μουσιέτι, ο οποίος μετά το «Mamma» και το δυο εξαιρετικά κεφάλαια της ταινίας «Αυτό», μπαίνοντας στον υπερηρωικό κόσμο αποφασίζει πως είναι πρέπον να γιορτάσει αυτή τη, δύσκολη θα λέγαμε, κινηματογραφική πορεία του σύμπαντος αυτού. Με το «The Flash», πέρα από το όποιο fan service και αν εξυπηρετεί, ο Μουσκιέτι καταφέρνει να πλέξει το δικό του εγκώμιο όχι μόνο στον ίδιο τον Flash, αλλά σε όλους εκείνους τους χαρακτήρες της DC και τους ηθοποιούς εκείνους που τους ενσάρκωσαν στη μικρή και μεγάλη οθόνη και αγαπήθηκαν από μικρούς και μεγάλους.
Ολο αυτό φαίνεται πως αντιπροσωπεύεται πάνω στο πρόσωπο του Μάικλ Κίτον, ο οποίος είναι γνωστό πλέον πως επιστρέφει στον ρόλο του Μπρους Γουέιν/Batman στην ταινία, με την ταινία μερικές φορές να μοιάζει πως επικεντρώνεται πάνω του περισσότερο από όσο χρειάζεται, όχι για να κλέψει τα φώτα από τον Flash, αλλά γιατί, σχεδόν ξεδιάντροπα, θέλει να ποντάρει και στο συναισθηματικό αντίκτυπο της όποιας νοσταλγίας. Το οποίο ναι μεν λειτουργεί υπέροχα εδώ, με τον Κίτον να μπαίνει και πάλι στη δερμάτινη στολή του Σκοτεινού Ιππότη με απόλυτη ευκολία, χωρίς να τον υποβιβάζει σε κάτι το απλά υποστηρικτικό, αλλά δίνει και πάτημα στην σεναριογράφο Κριστίνα Χόντσον να πάει ακόμα πιο πέρα και να μπει σε ένα full meta mode με τις αναφορές της, με την ταινία μάλλον να χάνει κάπως τον έλεγχο προσπαθώντας να ξεμπερδέψει ένα κουβάρι από πολυσύμπαντα και meta σχολίων, πέφτοντας έτσι σε εκείνες τις σεναριακές παγίδες και ευκολίες που μαστίζουν της υπερηρωικές ταινίες τα τελευταία χρόνια.
Αλλά πάντα στο επίκεντρό της υπάρχει αυτό το συναισθηματικό, ειλικρινές και ταυτόχρονα γεμάτο χιούμορ ταξίδι του πρωταγωνιστή της, Μπάρι Αλεν, aka The Flash, ο οποίος προσπαθεί να βρει τον τρόπο να έρθει σε συμφιλίωση με το χαμό της μητέρας του, εισάγοντας μέσα κι ένα origin story το οποίο λειτουργεί αρκετά αποτελεσματικά και την κάνει να μη χάσει πότε το δρόμο της. Σε αυτό βοηθάει αρκετά και μια υπέροχη ερμηνεία από τον Εζρα Μίλερ, παίζοντας όχι έναν, αλλά δυο χαρακτήρες, ως ένα παιδί το οποίο τελικά καταλαβαίνει ότι, μερικές φορές για να μεγαλώσεις, πρέπει να σταματήσεις να τρέχεις ανεξέλεγκτα, να πάρεις μια ανάσα και να αφήσεις κάποια πράγματα πίσω σου, κι όλα αυτά με μια αστείρευτη ειλικρίνεια και γοητεία.
(Για πολλούς «ο ελέφαντας στο δωμάτιο», η κακοποιητική, δηλαδή συμπεριφορά του Μίλερ στην πραγματική του ζωή, ίσως επηρεάσει το πως θα δουν και θα απολαύσουν την ταινία, αν και ο ίδιος έχει ζητήσει τελευταία συγγνώμη για όλα όσα έχει κάνει και έχει ξεκινήσει ψυχολογική θεραπεία. Παρόλα αυτά όμως είναι κρίμα όλο αυτό να βαρύνει μια ολόκληρη ταινία και τους συντελεστές της.)
Το «The Flash» είναι μια υπερφιλόδοξη ταινία. Θέλει να είναι η μεγαλύτερη, η απόλυτη ταινία κόμικς της DC και τα καταφέρνει λέγοντας μια αληθινά τραγική και εγκάρδια ιστορία πάνω στον χαμό και τη θλίψη. Αλλά ταυτόχρονα, και χωρίς ποτέ να μοιάζει αργή, κάτι που ίσως θα την σκότωνε από την αρχή, αποτελεί ένα τίμιο αντίο, αποτίνοντας το δικό του φόρο τιμής, σε όλο το παρελθόν της DC και την κάνει να κοιτάξει το, πιο λαμπερό ίσως, μέλλον της με ελπίδα.
