Ο Τζένεσις Ποντίνι, πάσχει από διπολική διαταραχή σύμφωνα με την «ιατρική» διάγνωση. Είναι όμως και ιδιοφυϊα στο σκάκι, όσο και χαρισματικός δάσκαλος. Η συναισθηματική του νοημοσύνη είναι η πιο ευγενής και η πιο απόλυτη μορφή γενναιότητας και γενναιοδωρίας. Με την καθοδήγησή και την εποπτεία του, τα παρατημένα από την κοινωνία παιδιά της απόκληρης κοινότητάς του θα δώσουν τη μάχη να ανατρέψουν τα δεδομένα που τα έχουν καταδικάσει να βρίσκονται στο περιθώριο. Τίποτα όμως δεν είναι τόσο απλό ή τόσο σύνθετο. Η ζωή βαδίζει ανάμεσα σε κυλιόμενες πέτρες.
Συνήθως τα κινηματογραφικά biopics που αφηγούνται ιστορίες ανθρώπων που ξεπερνούν κοινωνικά ή προσωπικά εμπόδια για να αγγίξουν έναν μικρό ή μεγαλύτερο θρίαμβο, να κάνουν ένα βήμα μπροστά, να εμπνευστούν ή να εμπνεύσουν, πάσχουν λιγότερο ή περισσότερο από μερικές κοινές κινηματογραφικές «ασθένειες».
Οι πιο συνηθισμένες είναι ένας υπερβολικός συναισθηματισμός ή μια υπερβολική «οσκαρική» πατίνα, στρογγυλεμένες γωνίες και βολικά φινάλε. Το φιλμ του Τζέιμς Νάπιερ Ρόμπετσον, κατορθώνει να αποφεύγει τα περισσότερα από αυτά τα ελαττώματα, παραδίδοντας μια ιστορία που ακόμη κι αν αφήνει ένα θετικό συναισθηματικό πρόσημο, δεν προδίδει την αλήθεια της.
Ο ήρωάς της Τζένεσις Ποτίνι, δοσμένος εξαιρετικά από τον Κλιφ Κέρτις σε μια ερμηνεία που δίνει στο φιλμ το κέντρο βάρους του, ένας άνθρωπος με μια ιδιοφυή λάμψη αλλά και βαθιά προβλήματα, δεν χάνει ποτέ την πολυπλοκότητά του κι ακριβώς αυτό είναι που τον κάνει συναρπαστικό.
Κι αν το φιλμ δεν αποφεύγει να ακολουθήσει μια γνώριμη πορεία στον τρόπο που ο Τζεν θα πάρει μια ομάδα από παιδιά που δεν είχαν ευκαιρίες και θα τους δείξει τον τρόπο για έναν μικρό θρίαμβο, δεν παύει να παραμένει από την αρχή ως το τέλος ένα αληθοφανές, δίχως καλλωπισμούς πορτρέτο, ενός ανθρώπου και μιας κοινότητας.
Κι ένα γλυκόπικρο κι ευτυχώς όχι ιδιαίτερα διδακτικό μάθημα, για το πως ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες η θέληση και το πάθος μπορούν να υπερνικήσουν τα περισσότερα εμπόδια.
