Ο Νίκος Κορνήλιος μάς έχει κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό τα τελευταία χρόνια, πρώτα με το συναισθηματικό οδοιπορικό του «11 Συναντήσεις με τον Πατέρα μου», έπειτα με την πολιτικά στεντόρια «Μητριαρχία».
Αυτή τη φορά, συνεχίζει να πειραματίζεται σε κάτι διαφορετικό, αλλά χωρίς επιτυχία.
Η επιθυμία της νέας του ταινίας είναι να οπτικοποιήσει την ποίηση, να δώσει αποτύπωμα εικόνας στις λέξεις, το ρυθμό και τα νοήματά της. Με διαρκή ανάγνωση ποιητικού λόγου σε voice over, με τη συνοδεία δυσπρόσιτης μουσικής, ο Νίκος Κορνήλιος σχηματίζει στην οθόνη ένα ψηφιδωτό από εικόνες: ιστορίες ζευγαριών, αγάπης και αποξένωσης, την αντίστιξη του ρεαλισμού με χορογραφημένες σκηνές λυρικότητας, εικόνες πόλης, φύσης, έρωτα, βίας, μοναξιάς, της γέννησης και του θανάτου.
Πράγμα που ακούγεται ενδιαφέρον, έστω και στην εστέτ πρόθεσή του, αλλά δε βρίσκει το στόχο του στο αποτέλεσμα.
Οι εικόνες της ταινίας προδίδονται από την καθόλου ελκυστική αισθητική τους, τα επαναλαμβανόμενα θέματα μοιάζουν παραταγμένα χωρίς σχέδιο, οι συμβολισμοί προφανείς, σχεδόν πρόχειροι.
Η ίδια η ποίηση που καλύπτει την ταινία χάνει το νόημά της στην ανάγνωση: αν ο σκοπός του φιλμ ήταν να την ανυψώσει, η ταινία την προσγειώνει και την ισοπεδώνει. Είναι μεγάλη πρόκληση να μεταφέρεις την ποίηση στο σινεμά και χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη έμπνευση και βάθος, απ’ ό,τι το «Κυπαρίσσι στο Βυθό» μοιάζει να είχε στα συστατικά του.
