Η ζωή του βραβευμένου με Πούλιτζερ, εμβληματικού αμερικανού ποιητή Σι Κέι Γουίλιαμς, αποτυπώνεται από 11 κινηματογραφιστές μέσα από την έμπνευση που τους δίνει η ποιητική συλλογή «Tar». Το εύρημα θέλει τον Γουίλιαμς να απαγγέλει τα ποιήματά του σε ακροατήριο στην Νέα Υόρκη κι εμείς μέσα από αυτά να ταξιδεύουμε στο παρελθόν και το παρόν του: από την παιδική κι εφηβική ηλικία του στο Ντιτρόιτ των 40ς & 50ς, μέχρι τις αρχές του 80 στην Νέα Υόρκη όπου ζει με τη γυναίκα του και το γιο του.
Οσο δύσκολο είναι να μελωποιήσεις ένα ποίημα, ένα έργο τέχνης που έχει το δικό του ρυθμό, υπόσταση, ανάσα, διπλά τολμηρό μοιάζει να επιχειρήσεις να του δώσεις εικόνα. Και σχεδόν ακατόρθωτο αυτό να συνδεθεί σε ταινία που θα κουβαλά τη δική της ενέργεια και ψυχή.
Ο Τζέιμς Φράνκο (δεύτερη φορά σε ρόλο ποιητή, μετά τον Αλεν Γκίνσμπεργκ στο «Howl») αναλαμβάνει να ενώσει τις κατακερματισμένες μνήμες, τα πισωγυρίσματα στο παρελθόν και στο παρόν, το στοιχειωμένο από φαντάσματα και ανασφάλειες ψυχισμό του ποιητή και να παραδώσει ένα κινηματογραφικό αυτόνομο ποίημα για τη ζωή, την αγάπη και την απώλεια.
Μόνο που δεν είναι όλοι οι σκηνοθέτες ο Τέρενς Μάλικ. Μία συρραφή από λυρικές εικόνες και το voice over στίχων πάνω από θύμισες της καλοσυνάτης μητέρας σου να παίζει μαζί σου στα γρασίδια της αυλής (αν είναι δυνατόν η Τζέσικα Τσαστέιν να αποδέχθηκε έναν τόσο ίδιο ρόλο με αυτό του «Δέντρου της Ζωής») δεν είναι αυτόματα μία ουσιώδης κινηματογραφική αναβίωση της μνήμης. Αλλά ένα πληκτικό, ασύνδετο, ανυπόφορο σε στιγμές βίντεο κλιπ. Φορά την Υπόσχεση τέχνης και στην ουσία είναι άτεχνο και προσποιητό.
