Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είχε δημιουργήσει ένα μικρό σκάνδαλο όταν είχε μιλήσει ανοιχτά για το «Μυστικό του Brokeback Mountain» του Ανγκ Λι. Μία ταινία που αγαπήθηκε όσο λίγες, μία πρώτη γκέι ιστορία σε ένα πιο mainstream σινεμά, που έφτασε μέχρι τα Οσκαρ και τις πεντάστερες κριτικές σε όλο τον κόσμο. Ο Αλμοδόβαρ την είχε βρει «άτολμη». Κι είχε δηλώσει ότι ήθελε να δώσει τη δική του απάντηση, τη δική του εκδοχή.
«Οι Παράξενοι Δρόμοι της Ζωής» είναι πράγματι μία απάντηση στο «Brokeback Mountain». Αλλά κυριολεκτική, ως πνευματικό σίκουελ. Ως μία δήλωση που είχε αφήσει αναπάντητη η ταινία του Ανγκ Λι. Κι όταν την έδωσε ο Αλμοδόβαρ, βούρκωσε τα βλέμματα.
Αλλά μέχρι εκεί.
Δύο 50αρηδες καουμπόηδες της Αγριας Δύσης συναντιούνται ξανά, μετά από 25 χρόνια - όταν κάπου, κάποτε, κάτι είχε συμβεί μεταξύ τους. Ο καθένας έχει συνεχίσει τη ζωή του - ο outlaw Σίλβα έχει μείνει στην καρδιά της ερήμου και προσπαθεί να συνετίσει τον Τζο, τον συνεχώς μπλεγμένο σε παρανομίες γιο του. Ο Τζέικ είναι ο Σερίφης, μίλια μακριά, στην πρώτη πόλη. Οταν ο Τζο σκοτώνει την ερωμένη του, η οποία τυχαίνει να ήταν και η γυναίκα του νεκρού αδελφού του Τζέικ, οι δρόμοι τους διασταυρώνονται ξανά. Η παλιά σχέση, η επιθυμία, ο πόθος και ταυτόχρονα η ανάγκη για τον καθένα να κάνει το σωστό. Ως πατέρας κι ως εκπρόσωπος του νόμου. Τι θα επιλέξουν;
Από το πρώτο πλάνο, με τον Πέδρο Πασκάλ να διασχίζει με το άλογο την κόκκινη έρημο όσο μια ρομαντική μεξικανική μελωδία ντύνει τους τίτλους αρχής, η μικρού μήκους ταινία υπόσχεται καθαρόαιμο Αλμοδόβαρ: πολύχρωμο, έντονο, μελό, αγαπησιάρικο. Κι αν σκεφτεί κανείς την αντίστιξη της μάτσο εικόνας με το αισθαντικό περιτύλιγμα (ο Πέδρο θα αποκαλύψει ποιος τραγουδά, με σφιχτό κοντινό πλάνο στο πρόσωπό του: είναι ο βοηθός του σερίφη, ένα αγόρι με σέξι, σαρκώδη χείλια ) η εισαγωγή μας ιντριγκάρει για έναν ακόμα σήμα-κατατεθέν φιλήδονο, τολμηρό, queer Αλμοδόβαρ.
Κι είναι πράγματι ένα queer γουέστερν. Αλλά, όχι «καθαρόαιμα» αλμοδοβαρικό. Ούτε τολμηρό. Ισως γιατί δεν τον βοηθά το φορμά του μικρού μήκους (εκεί που αρχίζει να ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα, η ταινία τελειώνει). Ισως γιατί η αγγλική γλώσσα τον αναγκάζει σ' έναν αμετροεπή βερμπαλισμό (μία σκηνή δείπνου των δύο αντρών πυροβολεί ατάκες αναλυτικής, μασημένης επεξήγησης για το τι συνέβη στη σχέση τους) που σκοτώνει τον κρυφό ερωτισμό. Ισως γιατί η απόφασή του να μην τον ενδιαφέρουν πια οι τολμηρές ερωτικές σκηνές, διαβάζεται κι ως ένας περίεργος δισταγμός να τερματίσει αυτό που πάντα ήθελε (ή έτσι πάντα δήλωνε) να πει. Που πάντα ήθελε (ή έτσι πάντα δήλωνε), το δικό του γουέστερν να δείξει.
Ο Αλμοδόβαρ μεγάλωσε. Κι αυτό δεν είναι κακό. Για όλους εμάς που τον αγαπάμε και τον ακολουθούμε από την αρχή της καριέρας του, αυτό είναι από μόνο του συγκινητικό - το πώς άλλαξε η βαρύτητα στο βλέμμα του. Συνεχίζει να τον ενδιαφέρει το κρεβάτι. Αλλά όχι όπως μάς είχε συνηθίσει. Η εικόνα δύο μεσήλικων αντρών που το επόμενο πρωί στρώνουν το κρεβάτι τους, έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτόν από το τι είχε προηγηθεί.
«Οι Παράξενοι Δρόμοι της Ζωής» είναι μία ταινία για τον πόθο που καλύτερα να πάει κανείς να τη δει, χωρίς πόθο. Χωρίς τυπικές αλμοδοβαρικές προσδοκίες. Χωρίς ιδιαίτερα έντονη επιθυμία για αριστούργημα. Οχι κάτι με αρχή, μέση και τέλος.
Να την εκλάβει ως έχει - μία μικρού μήκους. Ενα μικρό κεφάλαιο. Μία μέρα στη ζωή δύο ανθρώπων που κρυφοκοιτάξαμε από την κλειδαρότρυπα.
Την ημίωρη ταινία συνοδεύει στην αίθουσα ένα ντοκιμαντέρ για τον Πέδρο Αλμοδόβαρ.
