Η Τζέσι και ο Μαρκ αποφασίζουν να υιοθετήσουν ένα 8χρονο παιδί, τον Κόντι. Χωρίς να το γνωρίζουν, ο Κόντι φοβάται να πέσει για ύπνο. Στην αρχή υποθέτουν πως ο φόβος του είναι ψυχολογικός και προέρχεται από το ασταθές περιβάλλον των προηγούμενων οικογενειών με τις οποίες έμενε. Σύντομα όμως θα ανακαλύψουν την πραγματική αιτία: τα όνειρα του Κόντι γίνονται πραγματικότητα, ενόσω ο ίδιος κοιμάται. Τη μια στιγμή βλέπουν την εντυπωσιακή φαντασία των ονείρων του να γίνεται πράξη και την επόμενη την τρομακτική φύση των εφιαλτών του. Για να σώσουν τη νέα τους οικογένεια, το ζευγάρι θα ξεκινήσει έρευνα προκειμένου να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τους εφιάλτες του Κόντι.
Για να μην είμαστε άδικοι το «Somnia» φέρει στην καρδιά του μια πρωτότυπη ιστορία με προοπτικές: αυτή ενός παιδιού που τα όνειρά του (φυσικά και οι εφιάλτες του) γίνονται πραγματικότητα.
Πρωτότυπη είπαμε; Χμ... Εντάξει, δεν είναι ούτε η πρώτη ταινία που αντλεί από τον «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες» και σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία, όπως δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ταινία που μοιάζει με δεκάδες άλλες που έχεις δει (και στο μυαλό σου είναι όλες σαν να είναι μία).
Καμια αντίρρηση.
Κανείς δεν θα έφερνε αντιστάσεις σε ένα ακόμη horror με ήρωα ένα σατανικό παιδάκι που δεν κοιμάται το βράδυ γιατί αν τυχόν κλείσει τα μάτια του κανείς δεν σώζει όσους βρίσκονται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου από το κρεβάτι του. Και ειδικά όταν το σατανικό αυτό παιδάκι είναι ο Τζέικομπ Τρεμπλέ, το φανταστικό παιδάκι από το «Room» που ξέρει ακριβώς τι παίζει, πώς το παίζει και γιατί το παίζει – σε αντίθεση για παράδειγμα με τους «γονείς» του, τον αχτένιστο Τόμας Τζέιν και την ανορεξική Κέιτ Μπόσγουορθ.
Από τον πρώιμο ενθουσιασμό και τις χαλαρές αντιστάσεις μέχρι το να μπορέσεις να «μείνεις ξύπνιος» κατά τη διάρκεια ολόκληρου του «Somnia» μεσολαβεί μια ολόκληρη (εκτός από horror και δραματική) ταινία που εξαντλείται σε φτηνές ανατριχίλες, επαναλάμβάνεται σε σημείο εξάντλησης, ενδίδει στη σοβαροφάνεια, προετοιμάζει το έδαφος για ένα φινάλε που θα προτιμούσες να ξεχάσεις σχεδόν την ώρα που συμβαίνει και γενικά επιβεβαιώνει όλα όσα είπαμε στην προηγούμενη συνάντησή μας με τον Μάικ Φλάναγκαν που συνεχίζει να σκηνοθετεί ακόμη και μετά τον «Καθρέφτη της Κολάσεως».
Πατώντας πάνω στη λογική των «Insidious» (και του ένα και του δύο και του τρία), με έμφαση στα ειδικά εφέ που ανασυνθέτουν τα όνειρα του μικρού αγοριού στην πραγματικότητα και ένα μπαμπούλα με κρυφό νόημα που θα μάθεις μόνο στο τέλος, το «Somnia» αναπαράγει όλα τα κλισέ που δεν θέλεις να ξαναδείς και ονειρεύεται διαρκώς την ταινία που θα ήθελε να είναι, μένοντας τελικά μόνο ως ένας εφιάλτης που εύχεσαι να περάσει το γρηγορότερο.
