Το «Χωρίς Οικογένεια» του Αντουάν Μπλοσιέ μπορεί να έχει ως αφετηρία το ομότιτλο κλασικό βιβλίο του Εκτορα Μαλό, όμως στην πραγματικότητα προσφέρει περισσότερο μια παραδοσιακή, «φωτεινή» εφηβική ταινία παρά μια πιστή μεταφορά της δυστυχίας και της σκοτεινής αύρας του πρωτότυπου.
Και αυτό συμβαίνει γιατί, παρά την κάθε επιφανειακή αίσθηση απειλής ή τις αλλεπάλληλες κακουχίες που υπόκειται ο μικρός πρωταγωνιστής, δεν υπάρχει ποτέ πραγματικά η άμεση απειλή του κινδύνου ή η αιχμή μιας έτσι κι αλλιώς σκοτεινής εποχής. Η ατμόσφαιρα αυτού του κινηματογραφικού «Χωρίς Οικογένεια» χαρακτηρίζεται μόνιμα από μία αίσθηση ασφάλειας, η οποία παρά τον όποιο πιθανό κίνδυνο δεν παύει να έχει αύρα παιδικού παραμυθιού όπου το ευτυχές φινάλε είναι όχι απλά σίγουρο, όσο κι αν φαίνεται απίθανο (ή τουλάχιστον μακριά στον ορίζοντα), αλλά ουσιαστικά αναπόφευκτο.
Ισως και για αυτό η κινηματογραφική διασκευή του έργου του Εκτορα Μαλό φτάνει στην οθόνη έχοντας «ξεφορτωθεί» μεγάλο κομμάτι της λογοτεχνικής της αφήγησης. Ο Ρεμί παραμένει βέβαια ένα ορφανό αγόρι που μεγαλώνει με την θετή του μητέρα μέχρι που αναγκάζεται να ξεκινήσει μια μακριά πορεία στον δρόμο για να ανακαλύψει την πραγματική του οικογένεια, όμως τα στάδια της διαδρομής του παραμένουν σαφώς αριθμητικά λιγότερα και σίγουρα πιο φιλικά προς το νεανικό κοινό, περιορίζοντας κάθε αίσθηση απειλής μέσα στο πλαίσιο μιας παραδοσιακής εφηβικής περιπέτειας.
Ουσιαστικά, η αφήγηση επικεντρώνεται στο μεγαλύτερο μέρος της στη σχέση του νεαρού αγοριού με τον Βιταλίς του Ντανιέλ Οτέιγ, έναν περιπλανώμενο θιασάρχη με – φυσικά – τραγικό παρελθόν και ειδίκευση στην εκπαίδευση ζώων (αν και πάλι, μόλις δύο από αυτά του βιβλίου, ο σκύλος Καπί και η μαϊμού Ζολί-Κερ, καταφέρνουν να φτάσουν στη μεγάλη οθόνη). Η μεταξύ τους σχέση μοιάζει φυσική και γεμάτη ζεστασιά και είναι αυτή που κάνει και την ταινία να αποκτάει ουσιαστικά ψυχή, όσο κι αν η ανάπτυξή της δεν καταφέρνει να ξεφύγει από μια στερεοτυπική κινηματογραφική αποτύπωση.
Για αυτό και είναι δύσκολο να κακιώσει πραγματικά κανείς στην ταινία, καθώς το φιλμ δεν δεν κρύβει ποτέ τις αληθινές του προθέσεις, όσο κι αν στην πορεία θυσιάζει τις επιλογές του πρωτότυπου υλικού έμπνευσής του για να πραγματοποιήσει τον σκοπό του. Το «Χωρίς Οικογένεια» του Μπλοσιέ είναι ένα καλογυαλισμένο, αισιόδοξο και συνειδητά αφελές παραμύθι, προορισμένο να βρει καταφύγιο στα μεσημέρια της κυριακάτικης τηλεόρασης, και χρησιμοποιεί όσα μέσα μπορεί για να το καταφέρει, περιορίζοντας συνειδητά το εύρος του.
Ως αποτέλεσμα, το φινάλε της ταινίας, ειδικά για τους αναγνώστες του βιβλίου, προκύπτει ξαφνικό, απότομο και απόλυτα αμβλυμμένο. Η ιστορία του Ρεμί μετατρέπεται ουσιαστικά απλά σε ένα ακόμα κινηματογραφικό παραμύθι που αγνοεί την αρχική τραχύτητα της προέλευσής του. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά σίγουρα κρατά κάθε ενήλικο μάτι μακριά από την απόλαυσή του.
